Résolu( ?): le médiateur Allegiance admet sa négligence.

Dit was de mail van de redactie van Trouw, d.d. 9 mei 2018:

“De heer A. Bakx heeft al sinds 2014 het telefoonnummer en emailadres dat we nu van hem hebben, onder deze naam. Wij gaan er dan ook vanuit dat hij A. Bakx is.”

Werd ondersteund door een mail aan Erwin Roebroeks, waarin sprake was van een telefoongesprek met een huisgenoot waarin de naam Anton Bakx viel.

De ombudsman van Trouw heeft ook gebeld met iemand die zich Bakx noemt, vertelde hij in de krant van 25 mei jl: ‘de naam van de auteur is echt Anton Bakx. De bevestiging heb ik zelf ook, na een inhoudelijk, telefonisch gesprek met hem.’

Maar gelukkig erkent de mediaredacteur annex waakhond (grappige combi overigens) dat de opinieredactie niet goed heeft opgetreden: ‘De zekerheid neemt wat mij betreft niet weg dat de opinieredactie dit beter voor publicatie had moeten nagaan. Niet achteraf, na vragen van een buitenstaander.’

Blijft nu de vraag of de op 21 april gelanceerde singer-songwritercarrière van Anton Bakx een beetje van de grond gaat komen. In ieder geval heeft hij zich deze maand ook een blog aangemeten, waarin, behalve zijn ongecensureerde versie van de ingezonden brief, ook te lezen valt dat Anton Bakx niet alleen nooit naar opera’s gaat kijken in Amsterdam, maar ook met zijn opvattingen over ras niet echt in de bubbel van het gematigde dagblad Trouw past:

Om te beginnen, Gerard heeft gelijk, groot gelijk. We zijn al een tijdje op weg naar een burgeroorlog en polariseren ons een slaghoedje, verzuild in onze eigen informatiebubbels.

Erwin Roebroeks heeft bovendien laten weten geen genoegen te nemen met het antwoord en blijft doorgaan met zoeken.

Voor het historisch overzicht: het oorspronkelijke verhaal:

Er was de afgelopen tijd wat ophef over opera’s. Het ging erom of die politiek correct mochten worden bewerkt, dan wel aangepast aan de tijdgeest. Vooral online zijn er nogal wat luidkeelse figuren die eisen dat opera’s ‘verismo’ moeten worden opgevoerd. Dat soort stemmen roert zich wanneer De Nationale Opera zijn jaarprogramma presenteert, of wanneer Lotte de Beer wordt ontslagen bij een beroemd operahuis. Ze stelde vraagtekens bij het racisme en de misogynie van Mozarts klassieker Die Zauberflöte.

Alle media deden er iets mee. Zo ook Dagblad Trouw, dat op 29 april een stuk plaatste waarin Nicolas Mansfield, artistiek brein van de Nederlandse Reisopera, de degens kruiste met ene Anton Bakx, volgens Trouw ‘musicus en tekstdichter’. Laatstgenoemde was het niet eens met het bewerken van klassieken: ‘Ik geef graag goede raad en die is in dit trieste geval: verlaag uzelf niet tot het schrijven van modieuze teksten voor een meesterwerk dat geen verbetering behoeft. Men tekent ook geen snor op de Mona Lisa omdat vrouwen met snorren in de mode zijn.’

Onbekend

Tot zover natuurlijk een fijn debat tussen oude en nieuwe waarden. Op Facebook echter werden wat vragen gesteld bij dit debat, waarop de redactie van Trouw even niet zo snel een antwoord had. Erwin Roebroeks, een bekend en veelgeciteerd publicist en adviseur in de klassiekemuziekwereld, vroeg zich  namelijk af waarom hij, met zijn netwerk, nog nooit van musicus en tekstdichter Anton Bakx had gehoord.

Online was niets over de man te vinden, en ook offline was er weinig. Toch vreemd, wanneer een landelijk dagblad iemand als gezaghebbende stem opvoert, terwijl niemand van de man gehoord heeft. Dat zou, in het beste geval, ter redactie toch enige argwaan hebben moeten opleveren. Maar nee. De hoofdredactie van Trouw heeft op verzoek van Erwin Roebroeks wel laten weten de zaak te onderzoeken. Momenteel, zo blijkt, is op de kunstredactie iedereen die contact heeft gehad met Anton Bakx op vakantie.

Sinds 21 april

Inmiddels gaat op internet de zoektocht van Erwin Roebroeks verder. Zo ontdekte hij dat er op 21 april, een week voor het bewuste artikel verscheen, een twitteraccount is aangemaakt onder de naam Anton Bakx, en ook een youtubekanaal is gestart onder dezelfde naam. Op beiden vooral melding van het zelfgeschreven muziekwerk van de tekstdichter.

Wie is deze man? Er zijn diverse mogelijkheden, maar het verhaal dat lijkt te worden verteld is dat een tot nu toe van sociale media en internet afgebleven musicus en tekstdichter is, die zijn coming out met zijn muziek heeft gecombineerd met het inleveren van een opiniestuk in Dagblad Trouw. Dat dan ook nog eens direct gepubliceerd werd in een gesprek met en beroemd operaregisseur. Een prachtige buitenkans natuurlijk. Fijn dat Dagblad Trouw ook de kleine krabbelaar op deze manier vooruit helpt in de wereld.

Pseudonyme

Het kan natuurlijk ook zijn dat iemand, welbekend bij een of meer redacteuren, een pseudoniem heeft geconterfeit en dat, zonder al teveel kennis van hoe dat gaat op sociale media, pas op 21 april online heeft gezet. Dat zou kunnen verklaren waarom zo’n volslagen onbekende opeens doordringt tot de eredivisie van de opiniejournalistiek. Dat blijft echter speculeren. Vooral over de vraag waarom in vredesnaam iemand dit debat niet open vizier aangaat, maar zich verschuilt achter een pseudoniem.

Tot het moment dat de kunstredactie van Trouw terug is van vakantie blijft de vraag boven de markt hangen: Who the fuck is Anton Bakx?!