Ga naar de inhoud

SERVICE

Dingen die we doen voor leden en partners.

Diepere lagen ver te zoeken in onduidelijk project ‘The Long Count’ van tweelingbroers Dessner

The Long Count - foto Julieta Cervantes

Twee jongens slaan met een honkbalknuppel tegen een gitaar, die aan een touw in de lucht hangt. Even daarvoor hebben ze het instrument ook al mishandeld bij een vreemd touwtrekspelletje, waarbij de gitaar regelmatig de grond raakte. Beide keren vullen schrille, nare klanken de ruimte. De spelletjes worden met een bloedserieus gezicht gespeeld en lijken dus iets te vertellen aan de bezoekers. Maar wat eigenlijk? Die vraag blijft door je hoofd tollen bij vrijwel elk theatraal moment in The Long Count. Het project van de tweelingbroers Bryce en Aaron Dessner van indierockband The National klinkt nogal spannend. Zo wordt het in de aankondiging een multimediaal concert genoemd, met een liederencyclus waarin de tijd voordat onze wereld begon, centraal moet staan. De muzikanten creëerden het samen met videokunstenaar Matthew Ritchie en gebruikten de Popol Vuh, een historisch-mythologische tekst van een Maya-volk uit Guatemala over die begintijd, als inspiratiebron. In de voorstelling willen ze verbanden leggen tussen mythe van de Maya’s en hun eigen leven.

Die Jahreszeiten past in de versie van OT perfect in de Vlaams-Nederlandse Operadagen

In Nederland wordt de visie op opera vooral gestuurd vanuit de concertpraktijk. Daarmee wijkt de Nederlandse omgang met dit genre flink af van wat in de rest van Euroa gangbaar is. Dat blijkt alleen al uit het feit dat er de afgelopen eeuw vooral werd geïnvesteerd in concertzalen die direct dan ook tot de beste ter wereld horen: het Amsterdamse… 

De Dodo herleeft voor Holland Festival editie 2011 #HF11

Deze week barst het Holland Festival los en wij zijn erbij. We maken met een flink team professionele journalisten een Dodo Festivaldagkrant, zoals we dat eerder ook deden voor bijvoorbeeld Springdance en De Internationale Keuze van de Rotterdamse Schouwburg. We volgen het festival op de voet om nieuws te brengen wanneer het zich voordoet. We gaan voorstellingen zien waar anderen… 

Via Intolleranza II is een onweerstaanbaar geestige theaterchaos over de bouw van een operadorp.

foto: Aino Laberenz

De vorig jaar aan longkanker overleden Künstler Christoph Schlingensief – alleskunner, provocateur, regisseur, levenskunstenaar – krijgt op het Holland Festival een uitgebreid eerbetoon: de openingsvoorstelling Mea Culpa, een programma met zeven speelfilms, en Schlingensiefs zwanenzang Via Intolleranza II.

Doodziek vatte Christoph Schlingensief het wilde plan op om in Burkina Faso een operadorp uit de grond te stampen, Remdoogo. Een zelfvoorzienende vrijplaats waar mensen vanuit verschillende culturen elkaar zouden kunnen ontmoeten, en om daar voor langere tijd samen kunst te maken. Dit in navolging van vergelijkbare initiatieven zoals het Avenida Theater in Mozambique, opgezet door schrijver Henning Mankell. Schlingensief streefde naar het samenvloeien van kunst en leven. Gedreven uit een jarenlange fascinatie voor de rijke Afrikaanse cultuur, en geïnspireerd op de idealen van zijn grote held Joseph Beuys.

Via Intolleranza II is Schlingensiefs poging om in een maalstroom van documentaire, muziek, beeldende kunst, film, performancekunst, lezing, opera en theater het prille wordingsproces van Remdoogo vast te leggen. Een voorstelling over een proces. Tegelijkertijd lijkt Schlingensief ook zijn eigen motieven te bevragen. Via Intolleranza II was zijn zwanenzang – hij stierf drie maanden na de première. De voorstelling krijgt op zaterdag 4 juni de Nederlandse première.

Spelen bij de Wooster Group: ‘een totaal nieuwe manier van op het toneel staan, van omgaan met signalen en het materiaal van de voorstelling’

‘Uw toeschouwers zullen ervan smullen.’ Dat was het laatste wat Liz Lecompte van de Wooster Group kort voor de première van Vieux Carré hoorde van de erven van toneelschrijver Tennessee Williams. Sindsdien houden de beheerders van de nalatenschap van dit Amerikaanse monument zich koest over de voorstelling die Lecompte heeft gemaakt. Het was het slot van een lange periode waarin… 

Je zou wel eens willen weten wat Spalding Gray en Christoph Schlingensief elkaar te vertellen zouden hebben gehad.

Cover of Spalding Gray Op het Holland Festival dwalen twee geesten rond. De meest luidruchtige is die van Christoph Schlingensief, Duitslands meest onafhankelijke cineast, theatermaker, activist en enfant terrible, altijd goed voor controverse. Na de in 2008 gestelde diagnose longkanker verwerkte hij zijn woede en angst in Eine Kirche der Angst vor dem Fremden in mir, in 2009 gepresenteerd op… 

Hufters en helden strijden om de macht op Utrechts Festival a/d Werf

De perfecte mens bestaat niet. We zijn allemaal hufters. Of is er een manier om het wel goed te doen? Ilay den Boer en de spelers van  De Utrechtse Spelen / De Warme Winkel gaan elk op hun eigen manier  op onderzoek uit op de 26e editie van Festival aan de Werf. Was mijn opa niet gewoon een klootzak? Dat… 

Ministerie OCW bezuinigt nog iets meer op de waarheid dan we vrijdag al bewezen

Puntsgewijs maar even: meer mensen zijn tegen bezuinigingen dan het minsiterie ons wil doen geloven.  Op pagina 32 van de inmiddels zwaar omstreden brochure ‘Cultuur in Beeld schrijft het ministerie: “In het COB, uitgevoerd eind 2010, werd aan burgers gevraagd van 17 beleidsvelden aan te geven of zij vinden dat de Rijksoverheid daar (veel) minder of (veel) meer geld aan… 

Tien theatervoorstellingen die u volgens de jury van het Nederlands Theaterfestival niet had mogen missen. Mee eens?

U  lag natuurlijk met zijn allen in de rij voor die legendarische Richard III van Orkater met muziek van Tom Waits. Of u had zich opgesloten bij het kleine zaal juweeltje ‘Till the fat lady sings’ van Oostpool, of u wilde gewoon geen aflevering van O O Cherso en The Voice of Holland missen. Enfin: nu weet u wat u… 

Nederlands ministerie van OC&W baseert visie ‘vernieuwing’ cultuursubsidiestelsel op Britse voorbeeld

Er zit een interessante ‘drone’ onder, en dat kan iemand als dreigend ervaren. De video aan het eind van dit artikel heeft in ieder geval meer betekenis dan veel cultuurliefhebbers denken. Feit is namelijk dat de ingrijpende bezuinigingen die de Britse regering heeft doorgevoerd via hun ‘Arts Council’ achteraf nauwelijks op protesten zijn gestuit, terwijl de onevenredigheid in de korting… 

Utrechts Beeldende Kunstcentrum krijgt in Ventië bezoek van Salman Rushdie, George Soros en Johnny Depp

Je fietst er als Utrechter makkelijk aan voorbij, de Basis voor Actuele Kunst (BAK) in de Lange Nieuwstraat, maar internationaal kunnen maar weinig mensen eromheen. BAK is big. Het centrum is onder leiding van de even onuitsprekelijke als sympatieke artistiek directeur Maria Hlavajova uitgegroeid tot een toonaangevend centrum in de wereld van de actuele kunst. Een paar jaar geleden mocht… 

Tomoko Mukaiyama strooit met noten en hoge hakken

Hoewel de aankondiging van  ‘sonic tapestry: Shoes, deel V’ van Tomoko Mukaiyama zich laat lezen als een variant van Sex and the City op klassieke muziek,  zou Sarah Jessica Parker voor altijd anders tegen haar Manolo Blahniks aankijken na het zien van Mukaiyama’s voorstelling. Dit wel zeer bijzondere pianorecital was zaterdag 7 mei in LP2 (zaal 2 van het Rotterdamse… 

‘Onze’ New Yorkse dodorecensenten zagen Le Vieux Carré van de Wooster Group en waren enthousiast

Toegegeven, onze methode van recenseren (zie onze bijdragen over Springdance en De Internationale Keuze) is voor Nederland nieuw, maar in de States deed een enkeling het al. Zo zijn de twee lekkere jongens Andrew en Andrew goed bezig met hun iPhone, en doen zo het zelfde als de Dodo met de Kodak Zi8 (geen aandelen, al zouden we dolgraag gesponsord… 

Boekverkopers beginnen schoorvoetend het digitale tijdperk te omarmen

Op woensdag 27 april 2011 deden we verslag van het jaarlijkse symposium van de Koninklijke Vereiging van Boekverkopers. Interessante bi9jeenkomst, kunnen we stellen, maar natuurlijk was niet iedere spreker even briljant als Eppo van Nispen tot Sevenaar, de directeur van de stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek, die we vanaf nu de Johannes en Jezus van de verhalenbranche zullen… 

Fascinerende canon met 24 dansers van Boris Charmatz als uitsmijter en afsluiter van Springdance 2011

De dansers van Boris Charmatz in ''Levée des conflits'' Foto Caroline Ablain.

Niets is zo opwekkend als samen een canon zingen. Het Frère Jacques van de Franse choreograaf Boris Charmatz, te zien als uitsmijter op de laatste avond van Springdance, is wel een bijzonder geval. ‘Levée des conflits’ heeft geen terugkerend refrein, maar wel maar liefst 25 coupletten, die door elk van de 24 dansers worden gedanst. De krankzinnige meerstemmigheid, die uit deze monstercanon van dansende lichamen oprijst, rammelt de toeschouwer in 1 uur en 40 minuten langzaam uit elkaar, tenminste wanneer die de veelheid aan bewegingen en manipulaties blijft volgen. ‘Levée des conflits’ stelt het publiek voor een dilemma: geeft het zich over aan de onnavolgbaarheid van in elkaar schuivende fases en versies van een compositie, die het met geen mogelijk kan overzien? Of gaat het als een gek op zoek naar structuur, houvast, iets ter oriëntatie in dit spiegelpaleis van herhalingen en vermenigvuldiging?

Eugénie Rebetez toont het vervreemdend contrast van een vrouw die meer wil zijn en ook vrede heeft met wie ze is

Eugénie Rebetez in 'Gina'. Foto: Augustin Rebetez.

Haar volle dijen kletsen tegen elkaar. Ze schudt met haar ontblote armen en kijkt grijnzend naar de trillende huid op haar bovenarmen. Ze stampt woest over de speelvloer van Theater Kikker, terwijl haar forse lijf – gekleed in een klein nietsverhullend zwart jurkje – nadrukkelijk aan alle kanten vrolijk meestuitert. Je moet maar durven. In haar one woman show ‘Gina’ gaat de Zwitserse theatermaker Eugénie Rebetez aan alle gêne voorbij.  In de huid van Gina toont Rebetez haar eigen hunkering naar het sterrendom, met veel zelfspot en absurdistische humor. Een eigenzinnige mengelmoes van mime, stand up comedy, kleinkunst en hedendaagse dans.

Maar hoe zat het nou met die geit?

Waren we van pure schrik helemaal vergeten hoe dat nou zat met die geit. Enfin. Die geit, of althans het volgens de Nederlandse wetgeving geheel ontvelde karkas ervan, speelt een rol in de finale van de voorstelling Them van Ishmael Houston-Jones. We zagen na afloop het publiek tamelijk aangedaan naar buiten komen.

‘Met praten over kunst bereik je altijd een punt dat het allemaal te abstract wordt.’ – Clara García Fraile over ‘Europe in Motion’

Clara García Fraile vertegenwoordigt Engeland in het internationale programma Europe in Motion. Jonge choreografen hebben tijdens het festival met elkaar gepraat en presenteren aan het eind van deze editie een eigen werk. Clara heeft niets te laten zien, vertelt ze, maar dat komt ook omdat zij als videokunstenares met andere dingen dan dans bezig is. En die andere dingen zijn… 

Pure contactimprovisatie en vechtsport in confronterende performance van Japanse dansgroep contact Gonzo

Contact Gonzo

 

Met hun naam verwijzen de vijf Japanners van contact Gonzo naar de gonzo-journalisitiek van wijlen Hunter S. Thompson. Rauw, hard en subjectief. Thomspon liet in zijn stukken ook zien hoe hij werkte. Contact Gonzo warmt op tijdens de voorstelling, maakt met wegwerpcamera’s kiekjes van elkaar en geeft de waterfles door. Gonzo-style: wat je ziet, is wat je krijgt.

Contact Gonzo houdt zich aan eenvoudige regels. Bijvoorbeeld zwaartekracht: springen en neerkomen. Of aantrekken en afstoten: duwen, trekken, zoals een rugbyscrum. Daarmee raken ze aan minimal art die zich hield aan een set parameters; men denke aan Sol LeWitt.

Luchtfietsen tot kunst verheven: Sylvain Prunenec ‘danst’ Nos Solitudes van Julie Nioche

Het zou een circusnummer kunnen zijn, maar de verstilling in deze technische dansinstallatie zorgt ervoor dat het uitstijgt boven het niveau van een mooi kunstje. Hangend aan katrollen, ondersteund door contragewichten, zweefmijmert Sylvain in het Akademietheater. Hier legt hij even uit hoe hoe werkt. Spoiler alert. En in het Frans.

Yasmeen Godder laat contrast tussen bang individu en brallend groepsdier teveel in de hoofden van de dansers hangen

Dansers van Yasmeen Godder - foto Itzik Giuli

Ze zit op haar knieën. Schokkend en trillend deinst ze achteruit. Met klauwende vingers die in het luchtledige lijken te grijpen. Als een bange kat. Schuifelend beweegt de danser zich achterwaarts in een halve cirkel op de witte toneelvloer van Theater Kikker. Eén voor één stappen de vijf anderen het lege open speelvlak op, terwijl de eerste danser angstig het publiek blijft aankijken. Zo begint ‘Storm end come’. Met deze voorstelling toont de Israëlische choreograaf Yasmeen Godder de overweldigende effecten van angst op de lichamen van haar dansers. Maar echt eng wordt het niet.

Klein Lidmaatschap
175 / 12 Maanden
Speciaal voor organisaties met een omzet  of subsidie van minder dan 250.000 per jaar.
Geen storende banners
Een premium nieuwsbrief
5 proefabonnementen op de nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten over ons beleid
Inzage in de financiën
Exclusieve archieven
Zelf persberichten (laten) plaatsen
Eigen mastodon account op onze instance
Cultureel Lidmaatschap
360 / Jaar
Voor culturele organisaties
Geen storende banners
Een premium Nieuwsbrief
10 proefabonnementen op de nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten
Inzage in financiën
Exclusieve archieven
Zelf persberichten (laten) plaatsen
Eigen mastodon-account op onze instance
Samenwerking
Privé Lidmaatschap
50 / Jaar
Voor natuurlijke personen en zzp’ers.
Geen storende banners
Een premium nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten over ons beleid
Inzage in de financiën
Exclusieve archieven
Eigen mastodon account op onze instance
nl_NLNederlands