Dat wordt voer voor kamerstukken-exegeten, al is de vraag of het iets gaat uitmaken. Maar Halbe Zijlstra zegt dat hij niet heeft gezegd dat de BTW-maatregel ‘niet de meest voldragen maatregel uit het regeerakkoord was.’ Al stond dat dus wel in dat interview met hem in NRC Handelsblad van 8 juli 2011. Destijds vond iedereen dat een grappige
Papageno pronkte gisteravond zonder zijn verenpracht. Sterker nog, de hele regie van Une flûte enchantée was een onopgesmukt genoegen. Sober. Integer. Je kunt een Nederlands publiek niet wilder krijgen dan met een dergelijke aanpak. Complimenten dus, voor Peter Brook. In het Muziekgebouw aan het IJ was de Nederlandse première van Brooks bewerking van Die Zauberflöte van Mozart. De productie draaide…
Het Springdance Festival in Utrecht loopt ten einde. Vandaag vinden de laatste voorstellingen plaats. Drie recensenten van het Cultureel Persbureau blikken terug op het festival, in een gesprek met Jeroen Stout. Recensente Fransien van der Putt krijgt wel lentekriebels van Springdance, vertelt ze in het interview: ‘Dit festival oversteeg mijn verwachtingen.’ Daniël Bertina (eveneens criticus) vond het ook een bijzonder…
De voorstelling ‘Ast im auge’ is een extreem verstilde voorstelling die zich concentreert op het bekijken van het bekijken, het voelen van het voelen, het ervaren van het ervaren. Wie hier het denken van de filosoof Immanuel Kant in herkent, heeft gelijk. Toch is het resultaat ook – onbedoeld – zinnelijk. Zo blijkt uit het gesprek met choreografe Jana Unmussig.…
De opening van Springdance was een mooie, aaneengesloten beweging, van links naar rechts over het toneel van de Utrechtse Stadsschouwburg. Vooraf aan het optreden sprak Wijbrand Schaap met choreograaf Guilherme Botelho over dit bijzondere dansstuk.
Er gebeuren interessante dingen in deze dagen. De digitale revolutie begint trekjes te krijgen van een echte revolutie. Nog niemand heeft zichzelf in brand gestoken, zoals in Tunesië, maar inmiddels trekken wel steeds meer mensen de virtuele straat op om de oude machten omver te werpen: na de platenmaatschappijen, die zich lieten overvallen door de downloadende mens, en de kranten die zich lieten overvallen door de vrij naar informatie zoekende mens, zijn nu de uitgevers van boeken aan de beurt, zo lijkt het.
Bloederig en moeilijk uit je geheugen te branden zijn de politiefoto’s die Walter Stokman heeft verwerkt in Scena del crimine over Napels en de maffia. Wat die beelden zo onvergetelijk maakt is niet alleen de gruwelijkheid, maar ook de onwerkelijkheid die er aan kleeft. Haarscherp, helder uitgelicht, alsof het allemaal in scène is gezet. Alsof dat meisje in dat smetteloos…
De komende dagen zou op De Internationale Keuze in Rotterdam de voorstelling Der perfekte Tag – Ruhrtrilogie Teil 3 van de Duitse regisseur René Pollesch spelen. Maar helaas, de belangrijkste speler, Fabian Hinrichs, heeft zijn been gebroken en de voorstelling moest worden afgelast. Wat lopen we nu mis? De afgelopen jaren zag ik in Berlijn een aantal voorstellingen van René…
‘Kontneuken tegen meerprijs.’ ‘Doen die ook pijpen zonder condoom?’ ‘Die heeft een keer aan mijn lul gezogen en toen was ze de hele nacht misselijk. ’s Ochtends heeft ze in mijn bed gekotst.’ Continu doen ze suggestieve dansjes en voortdurend kijken ze de zaal in, met een vastgebeitelde glimlach die ergens tussen geamuseerd en geniepig in zit. De zes spelers van Over Dieren zijn uitdagend en meedogenloos. Susanne Kennedy’s regie van het stuk van Nobelprijswinnares Elfriede Jelinek is ongekend naargeestig en komt aan als een stomp in je maag.
Jelinek’s schreef een tekst over hoeren en hun klanten, gedeeltelijk gebaseerd op afluistertapes van een Oostenrijks escortbureau, waarin de mannen over vrouwen praten alsof het dieren zijn, of preciezer: zoals boeren over hun vee. Kennedy legt in haar regie grote nadruk op de blik van de toeschouwer. ‘De vrouw wordt bekeken en is altijd een object, de man kijkt en is het subject. Kijken is niet onschuldig,’ zei ze in een interview. De drie mannen, in foute lichtblauwe showpakken, praten over de vrouwen; de vrouwen, in jurkjes waarop weinig subtiel de nadruk op hun tepels en kruis wordt gelegd, praten hen gedienstig na. Ze kijken uitdagend naar ons, en maken ons medeplichtig aan de vernederende situatie.
Hannah en Martin van Mugmetdegoudentand is niet alleen een hartverwarmende voorstelling, gespeeld door één fenomenale actrice en één onnavolgbare theaterpersoonlijkheid, het is ook een hersenkraker. Trouw-recensent en theaterwetenschapper Robbert van Heuven voelde zich uitgedaagd tot een kort essay naar aanleiding van deze voorstelling.
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.