Seksueel misbruik, vervreemding en de leegte van het bestaan vormen de ingrediënten van Motel Mist van de Thaise debutant Prabda Yoon. Een #IFFR Tiger Award waardige film.
In strak geregisseerde verhaallijntjes geeft Yoon voorzichtig kritiek op het sociale en politieke klimaat van Thailand. Zo refereert Motel Mist aan het bekende pedofiele sekstoerisme. Bovendien doet Yoon een poging de leegte en vervreemding te schetsen van mensen in deze verwesterde samenleving.
Centraal staat een zogenaamd ‘love motel’ in Bangkok, waar de sadistische eigenaar tienermeisjes misbruikt. In Motel Mist logeert ook kindster Tul. Tul denkt dat aliens hem komen halen. Hij wordt gezocht door zijn moeder en de media. Via kijkgaatjes in de muren van de kamers worden de gasten gefilmd door een manusje-van-alles met een camera. Een klein meisje is de portier.
Seksueel misbruik is niet ongebruikelijk als onderwerp voor een film, maar de Thaise setting en vooral de satirische toon maken deze film net iets anders. Een middelbare man die een tiener in schooluniform ophaalt lijkt haar vader te zijn. Maar hij misbruikt haar tijdens het autorijden. Een onaangenaam gevoel maakt zich van je meester. Als hij haar later in SM-kleding vastbindt en sadistisch wil bewerken met vibrators en dildo’s blijkt zij niet zijn dochter te zijn. De regisseur slaagt erin de kijker te desoriënteren.
De spanning kantelt in Motel Mist als de sadist door de tiener en haar vriendin zelf gemarteld wordt. De underscore van klassieke muziek met walsen maakt het kitsch en komisch. Wil Yoon zeggen dat seks in Thailand zielloos is? In ieder geval is het liefdeloos. De afwisselende creepy scenes van Tul die in een donkere psychose valt, lijken de leegte van het Thaise bestaan alleen maar te bevestigen.
De tragikomedie Radio Dreams van regisseur Babak Jalali is een pareltje op de shortlist van de #IFFR Tiger Award. Het decor is zeker origineel: een dag uit het leven van een Iraans radiostation in San Francisco.
Hoofdproducent Royani, eens een beroemd schrijver in Iran, is totaal niet commercieel ingesteld en leest het liefst literatuur voor in de radio-uitzendingen van Pars Radio. De dag belooft spannend te worden, want de eerste Afghaanse rockband, ‘Kabul Dreams’ speelt een jamsessie met de band Metallica.
De meeste immigranten passen zich aan in hun nieuwe vaderland. Ze leren de taal en proberen geld te verdienen. Royani is met zijn wilde bos met haren, een gedreven eenling. Hooghartig kijkt hij neer op de lage kunsten. Tussen de voorgelezen gedichten worden met keyboardgeluiden amateuristische reclames uitgezonden. Dit is een doorn in Royani’s oog. Te gast in de uitzending zijn Dr. Jim, die ongewilde haren bij vrouwen weghaalt en de Iraanse Beauty queen van Amerika (inclusief diadeem en badpak), die Royani’s gedichten wil voordragen. Tussen de interviews door wordt het interview met Kabul Dreams filmisch ingevlochten, alsof het een muziekdocumentaire is. Mooi. Radio Dreams is met zijn komische scènes en ontroerende poëtische teksten een sterke film.
Naschrift: Radio Dreams won de Hivos Tiger Award 2016. De speciale juryprijs kreeg La última tierra.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
:Thaise%20vervreemding%20en%20ontroerende%20Iraanse%20radiopoëzie){kind=link}