The only one – recensie in briefvorm (Waarom Peter Perrett een echte overlever is)

Hey H.,

Vanavond ging ik met J.P. naar Peter Perrett & Band in Paradiso, Kleine Zaal. Uitverkocht! Over J. heb ik je eerder verteld, hij was de deejay die mij in de Eindhovense Bakkerij een ‘crash course’ in oprechte muziek gaf, toen ik vijftien was (1988). Voordat ik je vertel over Peter Perrett en waarom zijn muziek de moeite waard is, eerst maar eens een zeer goede tekst van zijn hand:

Why do I go through these deep emotional traumas?
Why can’t I be like I always wanted to be, carefree?
Why can’t I be happy like everybody else?

There’s no peace for the wicked
They say no peace for the wicked
Loud and clear, no peace for the wicked
The angels tell me
No peace for the wicked

Sitting at home, trying to forget the world outside
You’re on the phone telling me there’s no love inside me
What have I done to deserve this hostility?

There’s no peace for the wicked
They say no peace for the wicked
Loud and clear, no peace for the wicked
The angels tell me
No peace for the wicked

I’m in love with extreme mental torture
I’m in love with the way you hold your head and cry
I’m in love with all these affairs of the heart

There’s no peace for the wicked
They say no peace for the wicked
Loud and clear, no peace for the wicked
The angels tell me
No peace for the wicked

Uiteraard moet je de muziek erbij horen.

Een andere klassieker kan ik niet anders dan integraal citeren, hij speelde hem gisteravond! Na dit citaat volgt mijn persoonlijke brief, promise. Maar eerst dit:

I always flirt with death
I look ill but I don’t care about it
I can face your threats and
Stand up straight and tall and shout about it

I think I’m on another world with you
With you
I’m on another planet with you
With you

You get under my skin
I don’t find it irritating
You always play to win
But I won’t need rehabilitating, oh no

I think I’m on another world with you
With you
I’m on another planet with you
With you
Another girl, another planet
Another girl, another planet

Space travel’s in my blood
There ain’t nothing I can do about it
Long journeys wear me out but
I know, I can’t live without it oh no

I think I’m on another world with you
With you
I’m on another planet with you
With you

Another girl, who’s loving you now
Another planet, who’s holding you down
Another planet

Waarom wave?

Peter Perret (Camberwell, 8 april 1952) was/is dus een soort van nauwelijks bekend supertalent. Zijn groep The Only Ones ontstond in de Britse punktijd, maar was – denk ik – ook toen al te tijdloos om direct te worden herkend als tijdloos. De legendarische Britse radiomaker John Peel wist gelukkig wel meteen wat hier op de draaitafel lag. Check de Peel Sessions van The Only Ones en je begrijpt mijn enthousiasme. Mocht je op zoek gaan naar de originele albums van The Only Ones, dit zijn ze: The Only Ones, 1978; Even Serpents Shine, 1979; Baby’s Got A Gun, 1980.

Zodra ik weer geld heb zal ik naar Concerto gaan om zijn nieuwe elpee (How The West Was Won) te kopen. Ik lees OOR al jaren niet meer, maar zag net wel online dat ook hun recensent Perrett anno 2017 waarderen kan – ‘ideale sinterklaas cadeau’ luidt de aanbeveling. Leuk detail van vanavond: na afloop had de ‘merch’ tafel het maar wat druk met de verkoop van vinyl. En die werden lang niet alleen aan de massaal aanwezige mannelijke punks op leeftijd verkocht. Mocht Perretts laatste plaat inderdaad de moeite waard zijn, dan hoor je dat meteen van mij. Na vanavond moet ik trouwens ook naarstig op zoek naar wat Perrett tussen 1980 en 2017 eigenlijk heeft uitgespookt. Hij was even van mijn radar gevallen.

Nu dan, vanwaar een oude wave held? Die drie full albums plus de Peel Sessions zijn me altijd dierbaar geweest, maar tot mijn eigen verbazing was het vanavond in Paradiso niet louter nostalgie wat mijn innerlijk motortje dreef. Ik zal je zo helder mogelijk proberen te vertellen wat me vanavond zoal overkwam.

Onvoltooid verleden tijd

Te beginnen met zijn jonge band: Perrett weet zich omringd door zijn twee zonen (op bas en sologitaar), een uitstekende drummer, een violiste en lap steel gitariste, plus nog wat leipe jaren tachtig toetsen. En nog een toetseniste/percussioniste die ervoor kiest om in het donker te staan, zonder spotlights. Vanuit mijn voorkeurspositie (in de bovenzaal van Paradiso is dat vooraan tegen het podium, op een halve meter afstand vanaf de linkermuur) zag ik meteen: dit zijn sympathieke gasten, geen willekeurig ingehuurde sessiespelers die nog iets van elan moeten veroorzaken bij een voltooid verleden wave held. Hoe gaaf moet het zijn om als vader dertig jaar crack-verslaving te overleven en dan vrolijk met je twee zonen op hetzelfde podium te staan musiceren?

Repertoireverwarring

Vervolgens het repertoire. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik enige teleurstelling moest wegwerken toen Perrett bij opkomst al zei veel nieuw repertoire te spelen. Vooraf had ik liever andersom gewenst, maar symbolisch voor de rijkdom van deze avond: zijn nieuwe repertoire doet geenszins onder voor de klassiekers! Kom daar maar eens om bij die oude wave helden, zo viel onlangs Peter Hook met een New Order avond in Paradiso me nogal tegen. Niets van dit al bij Perrett anno 2017 – op aangename wijze kon ik mijn geliefde klassiekers nauwelijks onderscheiden van de nieuwe nummers. ‘Carousel’ was blijkens Perretts afkondiging een nieuw nummer, maar deed in niets onder van zijn jaren zeventig werk.

Lou Reed-like

Over de perceptie van muziek zijn tegenwoordig hoogleraren actief op zoek naar het laatste woord hierover. Deze alfa is daarin niet geschoold – dus ik hou het liever bij de persoonlijke ervaring. Wat me vanavond bij Perrett opviel is dat zijn muziek eigenlijk wonderlijk dicht bij die van mijn geliefde Velvet Underground ligt. Met zijn ‘Lou Reed-like, snarling voice’ (ik kom even niet op een Nederlands equivalent, sorry), kun je waarschijnlijk nooit afstuderen aan een popacademie. Maar ik werd vanavond tot in het diepst van mijn vezels geraakt door die unieke voordracht. Belangrijk detail: het geluid was kraakhelder, ieder woord kon je verstaan, elk instrument kon je onderscheiden. Dat is helaas lang niet altijd het geval in Paradiso bovenzaal.

De open gitaarstemming, de schaarste aan akkoordprogressie (met des te meer emotionele zeggingskracht), de efficiënte verdeling tussen strumming (Perrett) en solo’s (Perrett junior op sologitaar). Eén nummer had zelfs exact dezelfde akkoorden als Sweet Jane van The Velvet Underground. Je begrijpt nu mijn opwinding over vanavond.

‘Extreme mental torture’

Kom ik nu bij de essentie. Eerder toog ik (alleen) naar oude wave-helden, vaak viel dat tegen. Maar vanavond was ik met J.P., ik overdrijf niet als ik hem pseudo-vader noem, bij absentie van mijn biologische vader. Juist in de jaren die ertoe doen was die er niet, zoals je weet. Nog belangrijker: Perrett heeft zoveel shit weten te overleven. Dertig jaar crack, en desondanks twee kinderen opvoeden – ik geef het je te doen. Maar in tegenstelling tot L. Reed en I. Pop is dat bij P. Perrett geen marketing-friendly dingetje, of iets om trots op te zijn. Het hele concert ademde Perrett het soort van montere melancholie dat ik eerder associeer met ‘Cool Britannia’, dan met Amerikaanse arrogantie. Stay calm and carry on.

Een slordige honderdvijftig meter

Dit bericht loopt uit de hand, H. Dank voor je app-bericht van zondagavond en excuses voor dit late antwoord. Het geeft moed te weten dat voor Queens of the Stone Age in de Ziggo Dome door de deejay van dienst afrobeat werd gedraaid. Hoe vond je hun concert? Slechts eenmaal eerder was ik in de Ziggo, voor het Gelders Orkest, dat toen prachtige muziek bij een BBC natuurdocumentaire verzorgde.

Wat ik me van die avond vooral herinner: 1. slim van dit symfonisch orkest om zoiets ‘out of the box’ te doen als een live soundtrack bij een BBC documentaire. 2. wat een uitstekende visuals en geluid in deze zaal. Zelfs beter dan de Bijlmer Bier Hal. Die tegenwoordig AFAS schijnt te heten, oh well, whatevah.

Wel bedenk ik me nu dit: het verschil tussen Paradiso Boven (1 meter tussen mij en Peter Perrett!) en de Ziggo zal een slordige honderdvijftig meter zijn. Noem mij Romantisch in Wertheriaanse zin, maar ik blijf een grote emotionele waarde hechten aan die nabijheid. Zoals andersom ik een wantrouwen koester jegens die enorme afstanden in de megahallen voor publieksvertier.

Hopelijk tot snel in het Haagse, lieve H. Je pakt het leven voortvarend aan, ik bewonder je daarom.

tot snel,

J.