Deze inhoud is alleen beschikbaar voor de leden van Cultuurpers. Word lid.
Het driehonderdkoppige publiek stond gisteravond als één man op na de aanstekelijke uitvoering van Candide van Leonard Bernstein in het Hilton Hotel in Amsterdam. De voorstelling van deze door de Nationale Reisopera geproduceerde ‘pocketversie’ van Bernsteins vrolijke musical/opera over de onverbeterlijke optimist Candide vond vanwege de weersomstandigheden binnen plaats, in de balzaal van het hotel. Het Grachtenfestival moet nu eenmaal…
Het levende bewijs is te zien vlak voor het je van de sokken rijdt, of voor je ogen onder een bus terechtkomt: mensen met een koptelefoon op in het verkeer bevinden zich niet op hetzelfde fietspad als waar jij rijdt. Zelfs niet in hetzelfde universum. Ook al zijn hun ogen open. We hebben zelf niet door hoe effectief geluid is…
Leedvermaak is iets prachtig en diep menselijks. Regisseur, scenarist en filmproducent Paul Ruven – bekend van de ene Neerlandse filmkraker na de andere, zo noemen wij Het Bombardement – kreeg onlangs een imposante bak kritische stront over zich heengestort naar aanleiding van zijn nieuwe baksel De Overgave. Zó veel, dat de Amsterdamse bioscopen zich er niet aan wilden branden.
Toch laat Ruven zich niet kisten.
De grote theatermaker Johan Simons heeft laten weten dat hij naar Rotterdam wil komen, om een groot Europees theater op te zetten. Hij ziet zijn kans schoon nu er over twee jaar een plek vrijkomt in de artistieke leiding van het stadsgezelschap van de Maasstad, het ro theater. Wanneer ze Simons aanstellen, kan er groots gedacht worden, zegt Simons. En…
Hij is de grootste regisseur van Nederland. Maar ook de minst honkvaste theatermaker die we kennen: Johan Simons. De man wiens ster al sinds de jaren tachtig rijzende is, zit nu in München. Maar daar blijft hij niet. Nadat hij het lokale gezelschap Kammerspiele internationaal nog wat steviger op de kaart gezet heeft, zoekt hij nieuwe uitdagingen. Den Bosch Eerder meldde…
Het gaat om de zomer van 2015. Dan speelt Benedict Cumberbatch de titelrol in Hamlet, te zien in het Barbican Center in Londen. Voor de voorstelling, die 12 weken lang speelt, zijn in de eerste uren na de opening van de kaartverkoop, gisteren, al 214% meer kaarten verkocht dan voor de tournee van Jay Z en Beyoncé, die op dezelfde…
Er is al heel veel gezegd over Robin Williams. En waarom het erg is dat hij dood is. Blijft over het beeld dat de beste humor niet zonder een inktzwarte achtergrond kan bestaan. Humor is dan een ideaal middel om je duistere kant de baas te kunnen. Hoe duisterder, hoe meer humor, dus. Stephen Fry spreekt over de extremiteiten van…
Vlaamse acteurs kunnen spreken. Vlaamse acteurs hebben doorgaans geen microfoons nodig om zichzelf verstaanbaar te maken boven een storm uit, of vanaf 100 meter afstand in de open lucht. Charlotte Caeckaert is zo’n actrice die dat allemaal kan, en zulke techniek is een genot om mee te maken. Ze schrijft ook teksten, en daar gaat het een klein beetje mis.…
Twee acteurs die samen met hun regisseur een voorstelling willen maken over verlies. Of liever gezegd: onze angst om dingen, of mensen, kwijt te raken. De makers zijn er nog niet helemaal uit, blijkt op Theaterfestival Boulevard. Uit de talloze gesprekken met denkers en (ervarings)deskundigen hebben ze al improviserend personages gedestilleerd, die ze – van elkaar gescheiden door een dikke…
Er waren mensen die gewoon in de keukenkastjes keken, terwijl de gids dat uitdrukkelijk verbood. Dat type mens, dat waarschijnlijk ook bij iedere maaltijd om ketchup vraagt, was een van de interessantere ontdekkingen tijdens de wandeling die je kon maken in den Bosch, onder de titel ‘Gluren’. De voorstelling is een voorbeeld van ‘ervaringstheater’: theater zonder duidelijke verhaallijn of boodschap,…
Het is het meest ambitieuze zomerfestival van Nederland: Festival Boulevard in Den Bosch wil niet alleen het mooiste schouwburgtoneel van de lage landen laten zien, maar ook de vetste spektakels, en jongste nieuwe makers en de vrolijkste buschauffeurs. En dat allemaal in 10 dagen, in eens tad waar de lokale krant zijn best doet om cultuur zo eng mogelijk te maken. We vatten de boel even voor u samen in 8 verleidelijke woorden.
Het verschil is slechts een ‘h’. Maar verwarrend is het wel. Deze week gaat in Zeeland de rockopera ‘O die zee’ in première. Over een maand gaat in Den Haag de sferische locatievoorstelling ‘Oh Die Zee’ van start, net als de Zeeuwse voorstelling zijn laatste weekend beleeft. De voorstellingen gaan allebei ook nog eens over de Odyssee, het klassiek Griekse epos over een Griekse held die na het verwoesten van de stad Troje tien jaar over de terugreis naar zijn eigen stad doet, waar hij vervolgens nog 100 minnaars van zijn echtgenote moet omleggen.
Leuk kunnen schrijven is fijn, maar de journalisten van Cultuurpers kunnen meer. Ze hebben gestudeerd voor kunstkenner, hebben duizenden uren doorgebracht in zaaltjes en hallen waar zelfs u het bestaan nog niet van wist en beschikken over een enorme gedrevenheid. Hoe anders kan deze website bestaan?
Hij had een belangrijk regisseur kunnen worden, maar was op de verkeerde tijd, op de verkeerde plaats. Uiteindelijk heeft zijn ziekte Matthias Mooij dodelijk dwarsgezeten. Gisteren overleed deze nog jonge theatermaker aan longkanker, dik anderhalf jaar na de première van zijn eerste grote-zaalproductie: Mogadishu. Met die voorstelling, van een stuk geschreven door de Engelse schrijfster Vivienne Franzmann, zette Mooij een nieuwe toon in het theater: niet langer greep hij terug op in het theater vertrouwd, vooral Duits en Oostenrijks repertoire, maar koos hij voor Britse auteurs.
Ongeveer tegelijk met de trein van Donjetsk naar Charkov arriveerde gisteren een persbericht in mijn mailbox van de Manifesta. Onze culturele trots in Sint Petersburg. Deze weken organiseert het Nederlandse festival een audiotour door Rimini Protokoll, het vermaarde sterk politieke gezelschap uit Duitsland. O. En, als derde item: er is vanavond een gesprek over wat de Biënnale vermag in tijden van politieke onrust.
De afgelopen weken was het op academies in het hele land feest: een nieuwe lichting beeldend kunstenaars studeerde af en liet zich zien aan de wereld. Naast de ouders, opa en oma en enkele vrienden komen op zo’n eindexamenpresentatie ook een hoop kunstprofessionals af. Scouts, in de vorm van andere kunstenaars, pers, curatoren, verzamelaars en galeriehouders. Al die mensen hopen vooral niet de nieuwe ontdekking mis te lopen en proberen er daarom zo vroeg mogelijk bij te zijn. In sommige gevallen is dat al voordat de kunstenaar van de academie afstudeert. Ontplooit het talent zich niet zoals verwacht, is het jammer, maar anders ben je toch maar mooi de ontdekker. Wij doen even mee, en zochten er 22 uit.
Wie kan het verhaal van Deventer vertellen? Solliciteren mag. En als je de commissie weet te overtuigen kun je voor drie jaar een aardig salaris toucheren. Als directeur van het eerste museale productiehuis ter wereld.
Over ruim twee weken start de NJO Muziekzomer, met meer dan vijfenzestig concerten uitgevoerd door jonge musici, verspreid over meer en minder voor de hand liggende locaties in de provincie Gelderland. Vanuit heel de wereld stroomden honderdzestig jongeren toe om van 1 tot en met 17 augustus hun kunnen te vertonen. Wie dan in Gelderland verblijft, kan hun aanwezigheid onmogelijk missen.
‘De praktijk van betaling met een boekenbon hoort niet bij een professionele sector met een fors economisch belang.‘ Jeffrey Meulman, directeur van het Nederlands Theaterfestival, heeft ermee leren leven. Tegen wil en dank. Als gastheer van het jaarlijkse Gala van het Nederlandse Theater, heeft hij het voor elkaar gekregen om dat feest opnieuw te organiseren. Zonder geld.
Vanwege mijn fascinatie voor de complexe relatie tussen luisteren en kijken, besloot ik drie voorstellingen tijdens het recente Holland Festival te bezoeken en te ervaren wat er gebeurde als ik probeerde oren en ogen in gelijke mate de kost te geven. De eerste was “Delusion of the Fury” (1966) van de Amerikaanse componist Harry Partch, de tweede een concertante uitvoering van Philip Glass’ opera “The CIVIL warS” (1983), de derde een uitvoering van Franz Schuberts “Die Winterreise” (1827) waarbij vierentwintig korte films van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar William Kentridge werden vertoond.
Is een voorstelling opera als er geen noot gezongen wordt? Als het publiek met koptelefoons op het hoofd op een tribune op een parkeerplaats zit? Of als een man de voorstelling lang als hond met een tong uit zijn mond kreten uitstoot? De definities van opera worden aardig opgerekt bij vijf Oerol-voorstellingen. Opvallend is dat bijna niemand de voorstelling opera noemt. Noodgedwongen wordt vaak muziektheater gebruikt, maar echt in een warm bad valt die term niet.
Ivo van Hove heeft niet alleen een toneelstuk gemaakt op basis van Ayn Rands ideeënroman The Fountainhead. In 2006 wilde de artistiek leider van Toneelgroep Amsterdam er zelfs een heel nieuwe inrichting van het toneelbestel op baseren. 8 jaar later kunnen we constateren dat alleen de negatieve kanten van Van Hove’s visioen zijn gerealiseerd.
Als iemand spreekt in zinnen met telkens woorden die rijmen op ‘art’ of waarin de lettergreep ‘art’ telkens opduikt, moet je je instellen op een andere logica dan die van de dagelijkse communicatie. Als het ook nog een vrouw in fel rood gekleed is die die woorden geëxalteerd en met veel maniertjes uitspreekt en daarbij suggereert dat ze hypergevoelig is voor alles wat met kunst te maken heeft, dan balanceren je gedachten tussen:
In Rome weten ze al een eeuw of 20 wat lekker eten is. De doorbloeding is alles. Seneca, een Romein van het betere soort, schreef stukken waarin het bloedvergieten tot kunst werd verheven. Het publiek smulde ervan, zoals het in Shakespeares tijd, 1500 jaar later, smulde van Seneca’s recepten, en zoals we nu smullen van Game of Thrones op tv. Het kan niet bloederig, niet wreed genoeg zijn. Dat vinden we lekker.
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.