Wijbrand Schaap: ‘Volgende hot issue. Auteursrecht staat in een paar passages van de Cultuurverkenning genoemd. Daar heb ik op diverse manieren ook mee te maken. Er is natuurlijk dat nieuwe auteurscontractenrecht, dat in de kamer ooit, misschien, gaat worden behandeld. Mooi daaraan is dat de positie van de maker in dat recht is versterkt.’ Joop Daalmeijer: ‘Terecht.’ Wijbrand Schaap: ‘Maar…
Wijbrand Schaap: ‘Er is veel te doen geweest over de verandering in de houding van Raad onder uw leiding. Na de confrontatiekoers onder uw voorganger Els Swaab, leek u aangesteld door Halbe Zijlstra om als een soort applausmachine op te treden.’ Joop Daalmeijer: ‘Ik ben niet door Halbe Zijlstra aangenomen, ik ben door de koningin aangesteld. Is dat niet mooi?…
Wijbrand Schaap: ‘Als het over talentontwikkeling en inbedding in de samenleving gaat, heeft het ook heel erg te maken met de absolute basis. Het raakt ook aan de twee functies van de minister: onderwijs en cultuur. Het kunstonderwijs op de basisschool helpt niet echt aan de inbedding. Er wordt al jaren op de pedagogische academies geen aandacht aan kunst besteed.…
Joop Daalmeijer: ‘Ik autoriseer nooit. Dat vind ik zo’n onzin. Een journalist moet gewoon goed zijn werk doen.’ Wijbrand Schaap: ‘Daar zijn we het dan over eens. We schrijven alles integraal op, maar omdat gesprekken over alles nogal eens oeverloos willen zijn, wil ik het ophangen aan de Cultuurverkenning. Dat is het meest concrete stuk en het meest actueel, en het…
Update: inmiddels heeft de Raad voor Cultuur de handschoen opgepakt. Melle Daamen plaatste zijn stukken op Cultuurpers, en Joop Daalmeijer heeft toegezegd om een allesomvattend interview te geven. Binnenkort meer nieuws, dus. ‘Melle is lid van de RvC. Daar hebben jullie niks mee. Daarom dus toch maar NRC?’ Dixit Joop Daalmeijer, de man die sinds hij er voorzitter werd…
Hij is de grootste regisseur van Nederland. Maar ook de minst honkvaste theatermaker die we kennen: Johan Simons. De man wiens ster al sinds de jaren tachtig rijzende is, zit nu in München. Maar daar blijft hij niet. Nadat hij het lokale gezelschap Kammerspiele internationaal nog wat steviger op de kaart gezet heeft, zoekt hij nieuwe uitdagingen. Den Bosch Eerder meldde…
Verketterd en bewierookt. In misschien wel de beste aflevering in jaren kwam naar voren waarom Zomergasten zo’n goed tv-programma is. Met dank aan gast Reinbert de Leeuw en gastheer Wilfried de Jong. 5 citaten hebben we nodig om aan te tonen waarom.
“U weet wel mevrouw, dat grote rode schilderij? Daarvoor rechtsaf”. Een jonge suppoost wijst ons de weg. Zo op het eerste gezicht is het niks. Een man in half uniform, zwarte broek, wit overhemd, draait langzaam om zijn as. De wandschildering van Sol Lewitt, nummer 1084 uit 2003, verleent hem het nodige decorum. Om de hoek hangen Barnett Newman en Andy Warhol. Zou het de man iets kunnen schelen? In deze ‘hall of fame’ van de conceptuele kunst steekt het draaien van de man wat schriel af. Sommige bezoekers blijven staan, leunen tegen witte wanden of zijgen neder op de geboende houten vloer. Zij die er de tijd voor nemen, zien hoe het draaien van de man en zijn collega-derwisjen langzaam bezit neemt van het Stedelijk.
De dansvakopleiding aan het Conservatorium in Den Haag is ontploft. Soort van. Nancy Euverink, directeur dansvakopleiding stapt namelijk op bij het Koninklijk Conservatorium (KC). En dat niet alleen. Ook adjunct-directeur Tom Bosma blijft niet aan. Wie na de eindvoorstellingen en in het nieuwe seizoen het stokje overneemt is nog onduidelijk. Een internationale vacature is uitgezet.
De vallei van verbijstering. Veel mooier komen titels niet, dan die van ‘The Valley of Astonishment’. Het voorlopig laatste toneelstuk van de theaterlegende Peter Brook komt naar Amsterdam. Het Holland Festival gaf mij en twee journalisten van respectievelijk Parool en NRC, de gelegenheid om met de bij leven al legendarische regisseur te praten. Best bijzonder, want de man die een hele generatie theatermakers en toeschouwers betoverde met voorstellingen als de negen uur durende Mahabharata in Avignon, geldt als een godheid onder theaterkenners en -liefhebbers.
Ik ga op 7 mei 2014 in Parijs praten met Peter Brook. Voor mensen die theater hebben gestudeerd is dat iets heel bijzonders. De man schreef ooit een heel overzichtelijk en handzaam boekje dat bij alle theatermensen in de kast staat: The Empty Space. Maar hij was ook de regisseur van voorstellingen waar meer mensen bij geweest zijn dan er ooit stoelen waren. Ofwel.
Sommige kunst heeft een verhaal nodig. Dan volstaat een doekje aan de muur met het opschrift ‘Zonder Titel’ niet. De performance ‘Laaroussa’ (Bruid) van de Frans-Tunesische broer en zus Selma en Soufiane Ouissi valt binnen die categorie. Hoe bijzonder hun fysieke aanwezigheid op een donker toneel ook is, zonder uitleg vooraf en een vragenuurtje achteraf zegt het allemaal bitter weinig.
Is dat erg?
Het is het soort publiciteit waar zelfs literair agentschap Sebes en Van Gelderen van droomt. Een ruzie tussen biograaf en onderwerp die alle landelijke kranten haalt. Zeker wanneer het geen biografie van pakweg een ex-voetballer betreft die zijn vermogen verspeelde, maar een van eigenzinnig componist en dirigent Reinbert de Leeuw.
Het was groot nieuws. Het ene orkest legt beslag op de instrumenten van het andere. Alleen het klopt niet. Net zoals veel niet blijkt te kloppen in de brief van dirigent Jan Willem de Vriend in de Volkskrant van afgelopen donderdag.
Vandaag verscheen bij Leporello Uitgevers in Amstelveen mijn lang verwachte biografie Reinbert de Leeuw: mens of melodie, waaraan ik ruim zeven jaar gewerkt heb. Het boek is te koop bij verschillende boekhandels in Amsterdam en via elke boekwinkel in Nederland te bestellen. Toen ik begin 2005 een concert bezocht dat door Reinbert de Leeuw gedirigeerd werd, besprak ik met een aantal…
Vanavond, 14 februari eert het Noord Nederlands Orkest in de Oosterpoort in Groningen de in 2012 overleden Simeon ten Holt met de wereldpremière van zijn orkestwerk Centri-fuga, dat hij in 1979 voltooide. Het werd tot op de dag van vandaag nooit uitgevoerd en wordt vanavond ten doop gehouden door dirigent David Porcelijn. Na de pauze klinkt bovendien Ten Holts magnum opus Canto ostinato voor vier piano’s, uitgevoerd door Sandra en Jeroen van Veen, Fred Oldenburg en Irene Russo. Eerder deze week voerden andere pianisten het ook al uit in het Amsterdamse Concertgebouw.
Regionale kranten doen vrijwel niet meer aan echte cultuurjournalistiek. We weten dat, want het was de reden waarom we Cultuurpers ooit opgericht hebben. Hoe erg het er nu, 5 jaar later, voorstaat met kunst in de regio en de manier waarop de krant ermee omgaat, bleek deze maand in Tilburg.
Reinbert de Leeuw werd afgelopen september vijfenzeventig, maar al in mei eerde de VPRO hem met drie avondvullende uitzendingen op Radio 4. Samen met Aad van Nieuwkerk maakte ik een selectie uit zijn mooiste opnames van o.a. Kagel, Oestvolskaja en Louis Andriessen, waarover ik hem ook aan het woord liet. In september volgde een heus Reinbertfestival en een eigen magazine. Het blad belichtte hem niet alleen…
De jonge choreografen Cecilia Moisio, Giulio d’Anna en Melissa Ellberger zijn genomineerd voor de Prijs van de Nederlandse Dansdagen Maastricht 2013.
Multidisciplinaire duizendpoot Chris Marclay is doorgebroken met zijn filmproject The Clock: iedere seconde van de dag gerepresenteerd met found footage. Het heeft hem vijf jaar gekost om het 24-uur durende werk te maken. Dat zegt iets over de wijze waarop hij zijn kunst maakt. De ongelooflijke precisie waarmee hij monteert maakt zijn werk zo overtuigend dat de toeschouwer bijna in trance raakt.
Het Holland Festival presenteerde drie werken van hem in EYE, het nieuwe filmmuseum, waarin hij samenwerkte met MAZE, een nazaat van het Maarten Altena Ensemble.
‘The Pyre’, de nieuwste voorstelling van de internationaal rijzende ster Gisèle Vienne, lijkt aanvankelijk minder verontrustend dan haar eerdere werk. Stukken als ‘Jerk’ (2008), gebaseerd op het waar-gebeurde verhaal van een jonge seriemoordenaar, en ‘This is how you will disappear’ (2010), met een donker bos in de hoofdrol, waren slechts op enkele plekken in Nederland te zien. Hopelijk brengt dit optreden tijdens het Holland Festival daar verandering in. Gisèle Vienne studeerde ooit harp, daarna filosofie en is uiteindelijk als poppenspeler opgeleid. Maar Vienne ziet zichzelf vooral als een beeldend kunstenaar die werkt met tijd, op een podium, waar verschillende ritmes, motieven en figuren samenkomen.
Mannnen en vrouwen samen op de dansvloer, het is in grote delen van de moslimwereld nog steeds verboden. Twee jaar geleden stond de dansvoorstelling ‘Nya’ op het Holland Festival, een stuk geschreven op de huid van negen Algerijnse dansers, merendeels B-Boyz van de straat, maar ook de zoon van een balletlerares uit Algiers deed mee. Dit jaar keerden de Franse choreograaf Abou Lagraa, zijn vrouw Nawal Ait Benalla en een groot deel van de Algerijnse cast terug in het Holland Festival met een stuk waarin ook vrouwen dansen.
Vergeet alle ophef over de allereerste 3D-filmopera, vergeet alle ophef in de Britse kranten. Michel van der Aa verzuchtte zelf al in interview dat hij bij nader inzien graag de tweede 3D-filmopera gemaakt zou hebben. En wellicht had hij
Holland Festival
Nederlands 
English (UK) 
Français