Amsterdam, 10-10-2012 – Afgelopen zomer al treinde het Nederlands Kamerkoor (NKK) door ons land, om samen met amateurkoren tijdens verrassende stationsconcerten het grote publiek te attenderen op zijn vijfenzeventigjarig bestaan. De komende weken wordt dit jubileum gevierd met een reeks concerten in zeven verschillende steden, onder de wervende titel ‘Een traditie van vernieuwing’.
De grote vraag was hoeveel van die zeven Gouden Kalveren-nominaties Plan C zou weten te verzilveren. Tot ieders verrassing had deze kleine misdaadkomedie die in de bioscoop nog geen 7000 bezoekers trok zelfs nog meer nominaties in de wacht gesleept dan
Wat een feestelijke openingsfilm was dat! De keuze van het Nederlands Filmfestival voor Nono, het zigzag kind had natuurlijk te maken met het feit dat de Nederlandse familiefilm dit jaar speciaal in de festivalschijnwerpers wordt geplaatst. Maar ook los van dat thema was het een niet te versmaden aftrap. Want we mogen dan graag mopperen dat het weer niet is…
Wat zou er aan de hand zijn met het Rotterdam Philharmonic Gergiev Festival – de officiële naam om toch die internationale uitstraling maar te benadrukken? Al bij het betreden van concertgebouw de Doelen bekruipt je direct het gevoel bij een gewoon, doordeweeks concert te zijn aangeland, ook al staat Valeri Gergjev op de affiches. Geen aankleding van de grote ruimtes…
Toneelgezelschap de Utrechtse Spelen, stadsgezelschap van de vierde stad van Nederland, verkeert op de rand van faillissement. Onlangs werd bekend dat het gezelschap onder leiding van artistiek en zakelijk directeur Jos Thie een tekort heeft van 2,1 miljoen euro. Uit de correspondentie die inmiddels boven tafel is, blijkt dat in mei van dit jaar al duidelijk werd dat de problemen uit de hand liepen. Dat was een maand nadat de Utrechtse subsidie-adviescommissie haar lovende advies had uitgebracht, en een paar weken voordat de Raad voor Cultuur zijn zeer zuinige advies uitbracht.
“Die sprookjeswereld is nooit zo mijn wereld geweest,” verklaarde regisseur Ivo van Hove voor de première van Schrekers sprookjesopera Der Schatzgräber. Opmerkelijk, want Van Hove en zijn vaste scenograaf Jan Versweyveld waren bij De Nederlandse Opera eerder verantwoordelijk voor Tsjaikovski’s Iolanta en Janáčeks De zaak Makropulos – ook eerder sprookjes dan grootse dramatische werken.
Volgend jaar zal het Nederlands Film Festival het hoofd moeten bieden aan omvangrijke bezuinigingen. Laten we daarom dit jaar extra genieten, was de aanbeveling waarmee festivaldirecteur Willemien van Aalst vanmiddag de persconferentie met presentatie van het programma van het 32e Nederlands Film Festival afsloot. Juist in deze tijd van economische tegenwind heeft het festival dit jaar gekozen voor De Belofte…
Halbe Zijlstra is trots op zijn beleid, en wil dat graag ten overstaan van de gehele cultuursector komen vertellen. Dus verscheen hij zondag 26 augustus tijdens het jaarlijkse ‘Paradisodebat’ op het toneel om nog een keer te laten weten hoe goed het was gegaan met de bezuiniging van 200 miljoen op de kunstsector. Hij prees de veerkracht van de getroffen kunstwereld, en zou graag nog eens hetzelfde doen.
Veel geklos op planken. Dat is wat toneel op televisie vooral is. En acteurs met een rare nagalm in intieme scenes. Ook dat. Het is makkelijk schieten op de pogingen om succesvolle voorstellingen op het tv of bioscoopscherm te brengen. Ze geven kijkers bijna altijd het gevoel dat hun medium 80 jaar in de ontwikkeling terug schiet. Daarom faalt ook iedere poging van de Nederlandse Publieke Omroep om onze tamelijk hoog aangeschreven toneelkunst via de tv voor een breder publiek aantrekkelijk te maken. Toneel of opera op scherm is vooral geschikt voor
Deze wil ik even aan jullie voorleggen. Citaat uit de volkskrant van vanochtend, waar redacteur Harmen Bockma een dappere poging doet om alle cijfers van de cultuurslachting op een rijtje te zetten, maar daar een beetje in faalt. Het blijft ook lastig om de uitval in de basisinfrastructuur op te tellen bij de uitval bij het fonds, maar het blijkt helemaal lastig om te onderscheiden wat
Woensdag 1 augustus 2012 maakt het Fonds Podiumkunsten de uitslag bekend van de loterij die het verlenen van subsidie aan kunst inmiddels is geworden. Er dreigen enorme kortingen: gezelschappen en makers die inmiddels vast onderdeel leken uit te maken van het Nederlandse kunstlandschap zullen verdwijnen. Hoe het er precies uit gaat zien, weten we
I Like To Watch Too: overvloed aan voorstellingen laat zien dat dans en performance krachtig aansluiten op de moderne maatschappij. De danspasjes regenen je tegemoet, nog voordat je Paradiso bent binnengegaan. Tim Boerlijst tapdanst op de stoep. Dit aanstekelijke welkom trekt de bezoeker meteen in de sfeer van ‘I Like To Watch Too’. Dit festival laat dans en performance van…
De jonge dirigent van Venezolaanse afkomst bracht gisterenavond voor het slotconcert van het Holland Festival zijn Simón Bolívar Symphony Orchestra voor het eerst naar het Concertgebouw. Terwijl Hollanders op de gangen het tropische weer trotseerden, liepen Venezolaanse schonen vief op hun stiletto’s naar het podium. Nadat ook Máxima en Willem-Alexander plaats hadden genomen op het balkon kwam Gustavo Dudamel de trap afgedanst.
Shakespeare had het, Oscar wilde had het, Monty Python had het en Simon McBurney heeft er vrachtwagens vol van. Het is dus Brits en het heet humor, of liever gezegd: het vermogen om de absurditeit van het leven als tegelijkertijd hilarisch en dieptragisch te laten zien. En laat dat nou ook gelden voor de Rus Michail Boelgakov. Zijn onvoltooide roman De Meester en Margarita heeft nu dus bijna 75 jaar mogen wachten tot een regisseur als Simon McBurney er theater van kon maken.
Het is niet gebruikelijk, maar het moet wel gezegd: Het Amsterdam Symfonietta is een enorm mooi ensemble. De musici zien er stuk voor stuk mooi uit, ze hanteren hun instrumenten mooi en ze spelen mooi. Ze kijken alert, actief. Dat helpt bij het mooi gevonden worden, weten we allemaal, en die actieve blik ligt aan hun formule: ze spelen doorgaans zonder dirigent en moeten dus ongelooflijk gespitst zijn op wat er om hen heen gebeurt. Van duf naar de dirigent kijken word je lelijk.
We leven in een destructieve tijd. Natuur, kunst en cultuur, het innerlijk leven: ze gaan kapot onder de tirannie van geld, commercie en efficiency. Emio Greco en Pieter C. Scholten nemen hier stelling tegen. Addio alla fine is een all-in ervaring in de vorm van een bootreis naar een onbekende plaats, waar het publiek wordt ondergedompeld in dans, muziek en…
In Detroit Dealers vermengt Wunderbaum een persoonlijk familieverhaal met de teloorgang van Detroit, ooit één van de meest invloedrijke industriële steden ter wereld, en filosofische overpeinzingen over de auto, als romantische metafoor van vooruitgang en de Amerikaanse Droom. De voorstelling zwalkt alle kanten uit. Detroit Dealers is deels documentairefilm, jazzconcert, performance, spoken word poetry, rap battle, en theater. Deze overdosis…
Het publiek voor klassieke muziek neemt al 20 jaar met 1% per jaar af. Structureel. Dat betekent dat sinds 1992 al 1/5 van de toeschouwers is verdwenen, zonder dat er iets ander voor in de plaats is gekomen. Volgens Johan Idema, strateeg en schrijver van een nuttig boek over nieuwe methodes voor oude muziek, heeft de sector het helemaal aan zich zelf te danken.
De afro-kubistische dansklassieker uit 1923 is vandaag en morgen in het Muziektheater te zien, van commentaar voorzien door de Congolese choreograaf Faustin Linyekula. “Europeanen hebben geen idee dat zij de gezamenlijke geschiedenis van Afrika en Europa ontkennen. België maakt deel uit van het dagelijks leven in Congo, maar Belgen weten nauwelijks iets over Congo, of het zijn de clichés over armoede…
Op de perspresentatie van de openluchtopera Orfeo ed Eurydice op Soestdijk waren destijds een kleine honderd mens pers en sponsors afgekomen. Bij de presentatie van de voorstelling ‘Veel gedoe om niets’ trok De Utrechtse Spelen slechts een handje vol: iemand van weblog cultuurpodium.nl, twee mensen van het Stadsblad Utrecht en een onbestemde cameraploeg die uitsluitend voor Suzan Visser was gekomen.…
Of: het vertrouwde wordt hier volkomen vreemd. Of: zinloosheid als het eerste principe omarmen. Honderd jaar na zijn geboorte staat John Cage centraal in HF-weekend.
Sinds Reinbert de Leeuw het speelde in het snelste praatprogramma op de Nederlandse televisie, is John Cage’s 4’33” in ons land een bekende compositie. Exact vier minuten en drieëndertig seconden speelt de muzikant geen enkele noot en hoort de toeschouwer niets anders dan de omgevingsgeluiden.
Elf palen zijn sfeervol verlicht als in een nachtclub. Danseressen komen binnen en begeven zich naar hun werkplek. Ze zullen in een twee uur durende shift rondjes lopen om hun paal. Ze zijn niet de enigen: ook publiek begint te lopen, richting de uitgang. Toch zijn de duizeligmakende herhalingen van de hardwerkende dames effectief. Het transcendentale minimalisme zal echter omslaan in een…
Popcorn wil bruggen slaan en grenzen opheffen; weg met de verschillen tussen hoge en lage cultuur. Covers van favoriete nummers van de band worden afgewisseld door nieuwe composities, zodoende moeten grenzen vervagen. Helaas slagen ze hier niet in en klinkt de band overwegend academisch en zielloos. Popcorn is een experimentele voorstelling waarin een samengestelde band een brug wil slaan tussen…
Met enfant snijdt choreograaf Boris Charmatz een moeilijk thema aan: hoe gaan we als volwassenen om met onszelf, en hoe gaan we om met kinderen? Charmatz haakt in op de Franse filosoof Lyotard die zich boog over ‘het onmenselijke’ van volwassenen en die in kinderen echte mensen zag. Het huidige beeld over lichamelijk contact met kinderen is verwrongen en het is…
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.