Met het voltooien van de trilogie Een verhaal van liefde, ziekte en dood, over de aidscrisis in de jaren tachtig, viel er voor de Zweedse schrijver Jonas Gardell een zware last van zijn hart. Als een van de weinigen van zijn vriendenkring ontsprong hij de dans des doods. Puur geluk, zegt hij. ‘Ik sliep met de dood.’ Ook het laatste…
Nut en noodzaak van expliciete seks in ‘Love’ en andere bioscoopfilms.
De jaarlijkse Zomerexpo in het Gemeentemuseum Den Haag staat open voor inzendingen van amateurs. Maar uiteindelijk blijkt maar liefst 70% van de inzenders een kunstacademie doorlopen te hebben, en is zelfs 80% van de geselecteerde inzendingen gemaakt door professionele kunstenaars. Met twee gasten bezoek ik de Zomerexpo. Museumbezoeker Rob van Berlo kiest zijn favorieten. Galeriehouder Nena Milinkovic vraag ik hetzelfde,…
Het is een heerlijk zomerboek: Harem, de nieuwe roman van Ronald Giphart. En voor het eerst in jaren komt er weer een flinke dosis seks in voor in een boek van de Utrechtse schrijver. ‘Laatst nog werd ik bij een lezing door een bibliothecaresse aangekondigd: “Dames en heren, hier is de man die alles van seks weet!” Interview dus met…
Temidden van alle Griekse rampspoed is iets moois opgebloeid: een nieuwe bevlogen cinema die ons met de ogen doet knipperen.
Het werd wel ‘de kunstroof van de eeuw’ genoemd: de diefstal van zeven beroemde schilderijen uit de Kunsthal, drie jaar geleden. De daders bleken vier Roemenen zonder enig benul van kunst. Schrijfster Mira Feticu, van origine Roemeense, schreef er een roman over. Zeven belangrijke schilderijen werden er gestolen uit de Kunsthal: een Van Gogh, een Picasso, twee zeldzame werken van…
Vijfde lichting Masters die afstudeert aan de Filmacademie toont experimenteerdrift.
Lichting 2015 van de Filmacademie presenteert de eindexamenfilms.
In de foyers hing een lucht van duurdere parfum dan bij een Nederlandse galapremière. De vrouwen waren jonger en gladder, of hadden een betere botox-arts dan doorgaans. De juwelen zagen er heel erg duur uit, net als de jurkjes. Overal klonk Russisch. Het leek of de Amsterdamse Stadsschouwburg even verplaatst was naar de PC Hooftstraat, een paar honderd meter verderop.…
Twee choreografen die onderzoeken hoe een danser en het oog van het publiek op elkaar inwerken. Dansmakers die rammelen aan de gangbare ideeën over identiteit en seksualiteit. Kunstenaars die ons confronteren met de dromen over perfectie en glamour waar reclame en marketing ons mee opschepen. Het beroemde Cullberg Ballet maakte een opvallende keuze door choreografieën uit te voeren van de…
‘Kijk, zo gaat dat.’ Esther Ending slaat een tijdschrift open met daarin een interview naar aanleiding van haar nieuwe roman Een eigen eiland, dat zich afspeelt op Ibiza, het eiland waar ze opgroeide. Het artikel gaat niet over haar roman, maar maakt, zonder dat ze dat van tevoren wist, deel uit van een verhaal over feesten, drank en drugsgebruik. [Tweet…
Christian von Hornsleth exposeert in Amsterdam, en er was meteen alweer een klein relletje. Een organisatie die geld inzamelt tegen de vrouwenhandel wilde geen bijdrage meer ontvangen uit de opbrengst van zijn expositie in Amsterdam, omdat de kunstenaar, in wiens conceptuele werk vaak pornobeelden voorkomen, juist een voorstander zou zijn van prostitutie. Iets wat Hornsleth zelf met klem ontkent. De…
De kritische commotie die er is ontstaan rondom de verfilming van het boek Vijftig tinten grijs van E.L. James lijkt zich vooral te richten op de brave tamheid van het eindproduct. Iets dat in contrast staat met de vermeende gewaagdheid van het boek, waar een maagdelijke jonge vrouw zich seksueel laat inwijden door een rijke SM-yup. Filmcriticus Antony Lane somde…
‘With a little help form my friends’ mag dan zijn grootste hit zijn. Mijn eeuwige favoriete nummer van Joe Cocker is en blijft The Letter. Hier niet de vocale acrobatiek van Cocker, die van het nogal zijige Beatles-nummer een smeekbede van een krijsend slachtoffer maakt. In The Letter verandert de man die vooral briljante covers deed eigenlijk bitter weinig aan…
In Rome weten ze al een eeuw of 20 wat lekker eten is. De doorbloeding is alles. Seneca, een Romein van het betere soort, schreef stukken waarin het bloedvergieten tot kunst werd verheven. Het publiek smulde ervan, zoals het in Shakespeares tijd, 1500 jaar later, smulde van Seneca’s recepten, en zoals we nu smullen van Game of Thrones op tv. Het kan niet bloederig, niet wreed genoeg zijn. Dat vinden we lekker.
Weer actueel, nu Toneelgroep Amsterdam de voorstelling herneemt, mijn recensie uit 2014. Deze week ging de toneelbewerking van The Fountainhead in première. Het boek is verschrikkelijk, de voorstelling rammelt, de acteurs winnen maar nipt. De inhoud schept echter nog meer verwarring en dat is de reden waarom ik u niet zal tegenhouden om te gaan kijken. En Hans Kesting natuurlijk. Ik zet het even op een rijtje.
De vallei van verbijstering. Veel mooier komen titels niet, dan die van ‘The Valley of Astonishment’. Het voorlopig laatste toneelstuk van de theaterlegende Peter Brook komt naar Amsterdam. Het Holland Festival gaf mij en twee journalisten van respectievelijk Parool en NRC, de gelegenheid om met de bij leven al legendarische regisseur te praten. Best bijzonder, want de man die een hele generatie theatermakers en toeschouwers betoverde met voorstellingen als de negen uur durende Mahabharata in Avignon, geldt als een godheid onder theaterkenners en -liefhebbers.
Filmtip voor deze week: Spies & Glistrup, een Deense schelmenkomedie met een donker randje over de hoogtijdagen van een roemrucht anarchistisch duo uit de jaren zeventig. Zelfs voor het ruimdenkende Denemarken van die tijd waren ze extreem. Volgens regisseur Christoffer Boe drukten ze een blijvend stempel op de Deense maatschappij.
Want ja, zoiets hadden de brave Denen nog niet eerder meegemaakt. Simon Spies, steenrijk geworden met een vakantiereisimperium en altijd omringd door mooie meiden,
Lars von Trier is present op de Berlinale en draagt een T-shirt met het Cannes-logo en de tekst ‘persona non grata’. Dat verwijst naar de rel in Cannes na zijn mislukte grap over Hitler. Sindsdien zegt hij niets meer tegen de pers. We zien zondagmiddag dus op de monitor in de persruimte
Stel je een ouderwets gedistingeerde komedie voor, maar dan gefilmd met moderne vaart, in de kleurrijke en barokke stijl van een rijk gedetailleerd stripverhaal vol complotten en ontsnappingen, afgerond met een parfum van melancholie. Dan kom je in de buurt van The Grand Budapest Hotel, de nieuwe film van
Terwijl wij de zwaarst denkbare delegatie van hetero’s naar Sotchi sturen, om daar de mensenrechtenpolitiek van Poetin te steunen, stuurt Australië een nummertje van Rufus Wainwright. Feitelijk ondermijnt Australië daarmee een de wet tegen de homopropaganda in Rusland.
“Een goed boek is een man die me verleidt, is als seks met een onbekende.” Anne Provoost, de secuur Vlaams pratende essayiste slaagde erin om P.F. Thomése en Hermamn Koch even aan het wankelen te brengen. In een debat tijdens Writers Unlimited hield zij een pleidooi voor het niet-waargebeurde verhaal, en deed dat in een beeldspraak die de fantasie nogal in beweging zette. Ze citeerde haar eigen werk “Fictie en Macht” waarin het lezen inderdaad een nogal fysieke aangelegenheid wordt:
Soms kan een programma van Writers Unlimited je op het verkeerde been zetten. Vorig jaar was de late night talkshow over literaire seks een hilarisch hoogtepunt – pun intended – van het festival. Dit keer viel er in het programma Let’s talk about sex bar weinig te lachen.
Vergeet de connotaties met Salt N Pepa. De Indonesische Linda Christanty schrijft niet over ‘happy seks, maar over bittere seks als machtsmiddel, als vorm van dwang en geweld.’ Daar werden we even stil van.
Writers Unlimited is het leukste literaire festival ter wereld. Wij kunnen het weten, want we zijn er nu alweer twee keer geweest. Of de vergelijking met al die 20 miljoen andere literatuurfestivals in de wereld helemaal zuiver is, weten we niet. We weten wel dat heel veel van de schrijvers die Writers Unlimited bezoeken, het met ons eens zijn. Althans gedurende die paar dagen en vooral nachten in januari.
Een paar redenen.
“Dat klinkt anders. Een beetje verdrietig.”
Ik heb net F, B, D♯ en G♯ gespeeld. Beter bekend als het Tristan-akkoord. Maar dan op gitaar. Mijn publiek bestaat uit vijftien kleuters.
Nederlands 
English (UK) 
Français