Enfin: terwijl de Amsterdamse stadskrant Parool in opdracht van de Vlaamse uitgeverijdirectie aan een campagne tegen het stadsgezelschap van de Nederlandse hoofdstad begon, veroverde datzelfde Toneelgroep Amsterdam de harten van het New Yorkse publiek met een productie van de al weer jaren oude ‘Romeinse Tragedies’, die hier door een enkeling niet eens overall goed werd gevonden: http://www.wijbrandschaap.nl/2007/06/romeinse-tragedies-hf2007ta/
Veel geklos op planken. Dat is wat toneel op televisie vooral is. En acteurs met een rare nagalm in intieme scenes. Ook dat. Het is makkelijk schieten op de pogingen om succesvolle voorstellingen op het tv of bioscoopscherm te brengen. Ze geven kijkers bijna altijd het gevoel dat hun medium 80 jaar in de ontwikkeling terug schiet. Daarom faalt ook iedere poging van de Nederlandse Publieke Omroep om onze tamelijk hoog aangeschreven toneelkunst via de tv voor een breder publiek aantrekkelijk te maken. Toneel of opera op scherm is vooral geschikt voor
Shakespeare had het, Oscar wilde had het, Monty Python had het en Simon McBurney heeft er vrachtwagens vol van. Het is dus Brits en het heet humor, of liever gezegd: het vermogen om de absurditeit van het leven als tegelijkertijd hilarisch en dieptragisch te laten zien. En laat dat nou ook gelden voor de Rus Michail Boelgakov. Zijn onvoltooide roman De Meester en Margarita heeft nu dus bijna 75 jaar mogen wachten tot een regisseur als Simon McBurney er theater van kon maken.
Op de perspresentatie van de openluchtopera Orfeo ed Eurydice op Soestdijk waren destijds een kleine honderd mens pers en sponsors afgekomen. Bij de presentatie van de voorstelling ‘Veel gedoe om niets’ trok De Utrechtse Spelen slechts een handje vol: iemand van weblog cultuurpodium.nl, twee mensen van het Stadsblad Utrecht en een onbestemde cameraploeg die uitsluitend voor Suzan Visser was gekomen.…
Stelt u zich Arjan Robben voor. De veelgeplaagde voorman van het Nederlands Elftal heeft zojuist een schitterende actie beloond zien worden met een penalty en hij staat klaar om hem te nemen. Komt er een veldknecht op met een nieuwe set plakletters voor zijn shirt, omdat de cijfers niet meer leesbaar zijn vanaf de tribune. Veel gesjor, shirtje uit, secondenlijm. Toestanden, kortom. Na twee minuutjes is de veldknecht weg, het nummer leesbaar en klinkt het fluitje van de scheids. Probeer dan maar eens raak te schieten.
Strak in het pak. Fris geknipt. En met een zalvende, trefzekere stem lijkt The Speaker – gespeeld door regisseur Sulayman Al-Bassam – een gelikte pr-man. Of beter: een beschaafde Arabische dictator met een Oxford diploma. Zo eentje die gesteund wordt door het Westen en diep wordt gehaat door de eigen bevolking. Hij stapt achter een lessenaar en vertelt. Ooit was…
Vincent Macaigne lijkt me een regisseur waar je niét mee moet vechten. Gelijk in de eerste seconden van Requiem 3 ramt hij er vol bovenop met de meest hysterische openingscène die ik in tijden heb gezien, en blijft 80 minuten meedogenloos doorhakken. Het is even doorbijten. Maar opeens zorgt de subtiele tekst zowaar voor diepe ontroering, in deze tsunami van…
Tegen het eind van deze Berlinale kon men in de wandelgangen vernemen dat het Deense kostuumstuk A Royal Affair over een in de kiem gesmoorde revolutie vast en zeker de Gouden Beer ging winnen. De jury heeft zich daar echter niets van aangetrokken en wees Caesar Must Die van de gebroeders Taviani als beste film aan. De jury onder voorzitterschap…
Zouden de hedendaagse revolutiemakers Shakespeare wel eens bestuderen? In Cesare deve morire (Caesar Must Die), de competitiebijdrage van de Italiaanse gebroeders Taviani, zijn we getuige van de voorbereiding en uitvoering van Shakespeare’s Julius Caesar. Wie dat ziet met het wereldrumoer in het achterhoofd zal vaak een schok van herkenning voelen. De tragedie over een staatsgreep in het oude Rome laat…
We waren er wat mild ironisch over, maar petje af, inmiddels voor de pr-afdeling van Toneelgroep Amsterdam en de toeschouwers, die opvallend goed reageerden op de ‘kies de reprise’-actie die het gezelschap een paar weken terug lanceerde. We hebben de harde cijfers die we vreesden nooit te zullen zien. En die zijn geloofwaardig. We citeren het persbericht: Van 2 t/m…
Het viel ons al op in de dagelijkse twitterstroom: als het gaat om boekrecensies op twitter overheersen de ‘lage’ genres (althans volgens kenners) de hitlijsten: fantasy, dagboeken van ziektelijders, ‘streekwerk’, howto’s en erotica. Geen nieuws, zult u wellicht zeggen, maar er is meer aan de hand.
We kregen weer eens een persbericht, en vroegen ons af: top of flop? Hoe rijmt eigenzinnig kunstenaarschap met een door het publiek bepaalde repertoirekeuze? Enne: krijgen al die mensen die kozen voor het winnende stuk dan ook een vrij- of tenminste kortingkaartje voor de voorstelling van hun keuze? Enne: wie controleert de uitslag, want er staat geen notaris bij. Enne:…
Keulen en Parijs mogen dan niet in één dag gebouwd zijn, het kostte minder dan drie dagen om naar de maan te vliegen. Een kromme vergelijking om mee te vertellen dat een voorstelling die drie dagen voor de première nog rammelt, op de première zelf een onvoorstelbare hit kan blijken. Zoiets kan dus gebeuren met De Russen, de nieuwste voorstelling…
Het Amsterdamse gezelschap Dood Paard vertaalde zelf Shakespeare’s ‘Othello’ en zwaait met ‘Bye Bye’ de bard uit. Het eigenzinnige collectief brengt een anderhalve uur durende actuele zedenschets en zielenspiegel, waarin wijzen naar ‘De Ander’ centraal staat. Shakespeare’s stukken worden nogal eens heel eerbiedig opgevoerd. . De bewierookte ‘bard’ uit Stratford-upon-Avon heeft de Engelse taal bovendien talloze uitdrukkingen geschonken die tot…
Het Rotterdams Philharmonisch Orkest kent op dit moment een luxe zonder weerga: het brengt op twee labels tegelijk cd’s uit. Hoe dat kan? Het orkest tekende onder eigen naam bij BIS Records, het label waarmee de excentrieke eigenaar Von Bahr de ene na de andere bijzondere opname uitbrengt, terwijl chefdirigent Yannick Néze-Séguin ouderwets als maestro onder contract staat bij EMI.…
Inmiddels is de website aangepast, maar omdat dit bericht de aanleiding was tot die aanpassing, laten we het staan.
Altijd goed om een nieuw initiatief te steunen. Daarom waren we ook blij met het opbouwende plan van
Curlew River Foto: Bertrand Stofleth Tegenover elke onafhankelijke journalist staan in Nederland ongeveer 15 voorlichters. Dat die voorlichters dus voor een groot deel het beeld in de media bepalen, ligt voor de hand. Zou het daarom zijn dat in de kranten en televisieprogramma’s rond het Holland Festival de aankondigingen veel talrijker zijn dan de kritische nabesprekingen? Een blik op de…
Door Wijbrand Schaap (foto Joan Marcus) Je kunt de Mattheüs Passie van Bach laten uitvoeren door 15 kanaries, een elektrische gitaar, een drumstel, een ukelele en een trekharmonica, en het zal nog steeds mooi zijn, omdat het Bach is. Zo kun je ook de op en top Britse toneelstukken van Shakespeare laten uitvoeren door een groep Amerikanen, en zal het…
Wilfred Takken mijmert vandaag over de figuur Jacques in de Shakespearekomedie As You Like It. De acteur Stephen Dillane maakt er in The Bridge Project een prachtige Bob Dylan van, vertelt NRC-recensent Takken: Toen Dylan ooit gevraagd werd of hij zichzelf als de ’stem van een generatie’ beschouwde, antwoordde hij: ‘I’m just a song and dance man.’ Iedereen lachen, maar…
Door Wijbrand Schaap, Foto Joan Marcus Dat hebben wij dus niet. In Nederland. Zoveel goede acteurs van naam en faam om een complete Shakespearekomedie tot in de kleinste edelfiguratie met toppers te kunnen vullen. Ok, we komen een eind met onze Pierre Bokma‘s, onze Gijs Scholten van Aschats, een Lineke Rijxman, Mariek Heebink en Ariane Schluter, en vlak Elsie de…
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.