Het leuke van festivals als Boulevard in Den Bosch is dat je na een paar dagen vanzelf verbinding legt tussen alles wat je meemaakt. Niet dat alles op elkaar gaat lijken, zoals in de sport. Daar bepaalt een enkele chromosoom of honderdste van een seconde het verschil tussen wereldvrede of de apocalyps. Daar moet alles zo gelijk zijn dat over…
Op 1 februari gaat het 50ste International Film Festival Rotterdam online van start. Hier alvast wat kijktips.
Meer dan twintig jaar geleden ging bij David Grossman de telefoon. Een vrouw met de naam Eva Panić Nahir had het een en ander op te merken over een artikel dat hij had gepubliceerd in een Israëlische krant. Grossman glimlacht bij de herinnering. ‘Waar mijn stuk over ging weet ik niet meer, wel dat zij meende dat ik niet ver genoeg was gegaan in mijn kritiek op de regering. Ik vond het wel verfrissend nu eens te worden aangevallen door iemand van links, in plaats van – zoals gewoonlijk – de rechtse vleugel.’
Deze week verwoestte een gigantische explosie van 2700 ton slecht bewaard ammoniumnitraat het grootste deel van de Libanese hoofdstad Beiroet. Voor de Duits-Libanese schrijver Pierre Jarawan, woonachtig in München, is de ramp een zoveelste zwarte bladzijde in de geschiedenis van Libanon, die hij zelf ook nog maar net heeft leren kennen.
Je neemt filmklassiekers als Dracula en Star Wars, speurt hun Arabische remakes op, en edit deze fragmenten op een live soundtrack waarin de Arabische popgeschiedenis samensmelt met elektronische muziek van nu. Dit, in het kort, is het recept van de dynamische samenwerking tussen muzikant Rayes Bek en videoartiest Randa Mirza, beter bekend als Love & Revenge. Met hun meeslepende show…
Ze overleefde een hersenbloeding en een ernstig auto-ongeluk. Doodsangst heeft schrijfster Rosita Steenbeek (62) daardoor niet meer, wel juist een enorme levenslust. Het heeft haar verrijkt. ‘Door de dood in de ogen te zien, begreep ik dat liefde het belangrijkste is in het leven.’ 1. Zonder relatie kun je ook gelukkig zijn ‘Ik ben al een aantal jaren alleen en…
Theaterfestival Boulevard is elk jaar weer een hoogtepunt van de festivalzomer. Omdat er geen drempels zijn en omdat het de ongedwongen sfeer van de stad in alle vezels met zich meedraagt. Maar het gaat zelfs nog een stapje verder. Hier mijn zeven leermomentjes: 1: Boulevard is toegankelijker dan de stad zelf Sommige mensen vinden het op het hysterische af, maar…
Miet Warlop heeft spannende ideeën, en voert ze ook uit. Nu is ze daar niet uniek in. Meer kunstenaars doen dat. Wat Miet Warlop bijzonder maakt is dat het steevast tot echt heel bijzonder werk leidt. Neem haar laatste creatie, te zien op Theaterfestival Boulevard, ‘Ghost Writer and the Broken Hand Brake’: ze zet drie mensen op het toneel en…
‘We zitten als programmeurs vaker in Gent dan in Amsterdam,’ zegt Viktorien van Hulst, directeur van Theaterfestival Boulevard. Het Bossche kunstenfeest, dat zich dit jaar van 1 tot en met 11 augustus onder de Sint Jan en op onverwachte locaties rondom de Noord-Brabantse hoofdstad afspeelt, valt al jaren op vanwege de nauwe banden met onze zuiderburen. ‘De dionysische kunstenaars zitten…
Het blijft wonderlijk hoeveel emotie intelligente animatie kan genereren. In Another day of life (vanaf 14 maart in de bioscoop) wordt de Angolese verslaggeving door de legendarische Poolse journalist Ryszard Kapuściński groots in getekende beelden gevat. In combinatie met live footage en welgekozen archiefmateriaal levert dat een hellevaart van 85 minuten op die op meerdere niveau’s valt te waarderen. Kapuściński…
Tijdens de elfde editie van het Utrechtse festival Le Guess Who? (LGW) vonden in een lang weekend meer dan 150 acts uit 34 landen een thuis in de Domstad. Verbroedering in luisteren beheerst LGW dat definitief de boeken in mag gaan als het beste festival van de hele wereld. En wel om deze vijf redenen. 1. De hele wereld komt…
Elke vijf jaar staat de kunstwereld op zijn kop. Dan is het tijd voor de veertiende Documenta. Op dat moment verandert de Duitse stad Kassel in een waar Mekka voor kunstkenners en kunstliefhebbers, snobs en connaisseurs. En natuurlijk toeristen op zoek naar die andere Efteling. Dit jaar heeft de Documenta een flinke Nederlandse inbreng. Maar er is meer: voor het…
Daar lig ik dan. Naast Holland Festival-directeur Ruth Mackenzie, op een graf, als onderdeel van de installatie Gardens Speak op het podium van de grote zaal van Theater Bellevue in Amsterdam. Er is niets te zien, weinig te horen. Toneellampen suggereren na een paar minuten een opkomende zon. Ik kom samen met de tien andere bezoekers overeind. Best jammer, want ik lag daar eigenlijk wel lekker.
Het programmaboekje klonk veelbelovend:
Ivo van Hove is de beste theaterregisseur van Amerika. De Nationale Opera haalde pas nog een Oscar voor de International Opera of the Year en nu heeft Carmien Michels, de Nederlandse kampioen Poetry Slam, de derde trede van het erepodium op de WK Poetry Slam bereikt. En dat in het jaar waarin gedoodverfde Girowinnaars de sneeuw in vallen, autocoureurs op weg naar…
‘Dit regiem heerst ook over je na je dood. Het regiem steelt je verhaal. Ze gebruiken je om hun eigen verhaal te vertellen. Nabestaanden worden gedwongen om verklaringen te onderteken dat de dode is vermoord door de oppositie. Het regiem gebruikt de doden om de levenden te onderdrukken.’ De Libanese kunstenares Tania El Khoury heeft een statement gemaakt: Gardens Speak (Tuinen Spreken). Een installatie, een immersieve[hints]definitie: onderdompelend, waardoor je de echte wereld om je heen vergeet.[/hints] voorstelling, waarin de toeschouwers zelf acteur zijn. Een voorstelling die bestaat uit een berg aarde waaruit zacht stemmen klinken vanonder grafstenen. Die voorstelling komt in juni naar Amsterdam, als een van de voorbeelden van de nieuwe Holland Festival-programmering door festivaldirecteur Ruth MacKenzie.
De berg aarde waarin en waarop de installatie zich afspeelt staat voor de vele duizenden anonieme achtertuingraven in Syrië. In het begin van de Syrische burgeroorlog was de strijd nog vooral een strijd tussen tegenstanders van de dictatuur van president Assad en diens (geheime) politie. De eerste slachtoffers waren vaak nog gewoon studenten die meededen aan vreedzame demonstraties, die pamfletten uitdeelden, of die de begrafenis van een vriend bezochten. Immers: het bombarderen van begrafenisplechtigheden was en is een beproefde methode van moorddadige regiems en misdaadsyndicaten om opstandige netwerken uit te schakelen.
Tania El Khoury hoorde in 2013 van het Syrische alternatief: de privébegrafenis in eigen achtertuin, of bij gebrek daaraan in een anoniem stadspark, zonder grafsteen of herdenkingsplek. Zo’n actie is zowel een uiting van angst als een daad van verzet: dit zijn doden die de regering niet meer kan misbruiken. ‘Het stuk is oorspronkelijk ook niet bedoeld voor het Europese publiek. Het is in Libanon gemaakt en de tekst was ook in het Arabisch. Het laatste waar ik aan dacht was het Europese publiek. Het idee was
Een tentoonstelling die onze blik op migratie en migranten centraal stelt, ons migratiebeleid kritisch bejegent, maar niet in makkelijk pamflettisme vervalt, dat is ‘Voices outside the echo chamber’. Vrijdag 29 april opende in de Tolhuistuin de expositie “Voices outside the echo chamber“– een expositie van Framer Framed, de Amsterdamse organisatie die al jaren de beeldtaal in onze kunsten bevraagt en becommentarieert. Immers,…
Het festival Cinéma Arabe (vanaf 19 april) toont een rijk geschakeerd palet aan nieuw werk uit de Arabische Wereld. Interview met regisseur Hany Abu-Assad die met The Idol een nieuwe toon zet. En hij heeft plannen voor een film over Willem van Oranje. ‘Dat wordt mijn afscheidscadeau voor Nederland.’
Arab Camera filmfestival in Rotterdam opent met een luchtige noot uit een onbekend filmland. In From A to B leren drie rijkeluiszoontjes uit de Emiraten op eigen benen staan.
Theatermaker Corinne Jaber kreeg van haar vader niets mee van zijn roots, behalve zijn passie voor koken en lekker eten –zegt ze in een interview. Het uitbreken van de Syrische burgeroorlog maakte haar nieuwsgierig naar haar vaders achtergrond. Samen met de Palestijnse auteur Amir Nizar Zuabi interviewde Jaber Syrische vluchtelingen in vluchtelingenkampen. Het resultaat is deze monoloog, waarin een fictieve, half Syrisch-half…
Op 5 juni opent in Eye een bijzonder filmprogramma: Where do we go now? Arabische vrouwen achter de camera. Wie aan het Midden-Oosten en Noord-Afrika denkt, denkt wellicht aan conflicten en IS, misschien aan de oorsprong van de algebra, maar waarschijnlijk niet aan vrouwelijke filmmakers. Toch zijn zij flink in opkomst. Was in 1994 Les Silences du Palais van Moufida…
Moshen Rastani (1958) grijnst breed, kijkt me indringend aan, gebaart, en legt zijn hand op zijn hart. “Wat er nu gebeurt, hier, tussen jou en mij, in dit gesprek. Dáár gaat het me om. We ontmoeten elkaar van mens tot mens. We communiceren. Via elkaars gezicht kunnen we de geheime wereld van de ander bezoeken. Zo’n camera is slechts een stuk gereedschap om dat contact voor elkaar te krijgen.”
Rastani werd door het uitbreken van de Irak-Iranoorlog de fotografie in geslingerd. Hij ontpopte zich met zijn prachtige, verstilde zwart-wit portretten als ongekroonde koning van de Iraanse oorlogs- en documentairefotografie. Daarnaast maakte hij reportages in Libanon en Bosnië & Herzegovina, en legt in zijn lopende Iranian Family Project het alledaagse leven in Iran vast. Samen met acht landgenoten en geestverwante kunstenaars is zijn werk nu te zien bij Francis Boeske Projects.
Het slechte nieuws is: de meeste mythen over Carthago zijn onzin. Het goede nieuws is, dat de werkelijkheid minstens zo fascinerend is. Het Rijksmuseum van Oudheden (RMO) in Leiden laat tot en met 10 mei 2015 de veelzijdige geschiedenis zien van een havenstad in het huidige Tunesië, en ooit geducht concurrent van het Romeinse rijk. Het biedt tegelijk een kijkje…
Schrijvers praten graag, en mensen praten graag over, met en via schrijvers. Hoezeer dat ook reden kan zijn om een literatuurfestival te organiseren, het is ook de reden waarom
Met een bomvol programma zoals Writers Unlimited 2013 wil het wel eens gebeuren dat je, ook als professioneel journalist, ondanks alles toch ergens té laat komt binnenvallen, en dan nog net een glimp opvangt van iets heel moois. In dit geval, na de krachttoer van Amos Oz en Adriaan van Dis, was dat het spoken word optreden van de Keniaanse Ngwatilo Mawiyoo. Mea culpa daarvoor.
De Libanese schrijfster Hanaan as-Sjaikh (Beiroet, Libanon, 1945) opende donderdag 17 januari Wrtiters Unlimited met een vlammend betoog tegen de Arabische schaamtecultuur. Deze is volgens de schrijfster wier boeken Het verhaal van Zahra, Vrouwen tussen hemel en zand, Beiroet blues en Alleen in Londen in het Nederlands zijn vertaald, zo diep in
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.