Cultuurjournalist sinds 1996. Werkte als toneelrecensent, columnist en verslaggever voor Algemeen Dagblad, Utrechts Nieuwsblad, Rotterdams Dagblad, Parool en regionale kranten via de Geassocieerde Pers Diensten. Interviews voor TheaterMaker, Theaterkrant Magazine, Ons Erfdeel, Boekman. Podcastmaker, experimenteert graag met nieuwe media. Cultuurpers heet het geesteskind dat ik in 2009 op de wereld zette. Levenspartner van Suzanne Brink huisgenoot van Edje, Fonzie en Rufus. Zoek en vind mij op Mastodon.
Gijs Scholten van Aschat was zo overtuigend dat castingkoning Hans Kemna een beetje bang van hem werd. Van Aschat deed een originele wilderstoespraak en er ging een schok door de zaal. Omdat hij inmiddels de schurk der schurken speelt bij Orkater (Richard III), is het overtuigend redelijk brengen van een hatespeech voor hem een fluitje van een cent. Twee echte Wildersfans vonden…
Het Dodo Internationale Keuze-journaal, aflevering 2: Wijbrand Schaap kwam, zag en werd overwonnen door Kris Verdoncks zeven installaties over benarde mensen. Het had moeten eindigen met verschrikkelijke knallen, een ingeblikt vuurwerk op een paar meter van de toeschouwers. Maar dat mag dus in Nederland niet meer sinds Enschede. En al helemaal niet met Belgisch vuurwerk. Theatermaker, installatiekunstenaar en videojockey Kris Verdonck belandde…
Ze is net terug van een lange vakantie in haar geboorteland Noorwegen en, al vinden veel Noren Ibsen tegenwoordig saai, zelf houdt ze van zijn werk. Maren Bjorseth is derde-jaars regiestudente aan de AHK. Haar Nederlands is vlekkeloos; het is moeilijk te geloven dat ze hier pas twee jaar woont. Maren is een van de vier regie-studenten die is uitverkoren om een masterclass te volgen van de Duitse regisseur Thomas Ostermeier, artistiek leider van Schaubühne Berlin. Vorig jaar was in de Stadschouwburg zijn Hamlet te zien (met een zich vervelende, nogal dikke Hamlet in de hoofdrol) en in december gaat Ostermeier bij Toneelgroep Amsterdam Spoken regisseren van Ibsen.
De masterclass is een samenwerkingsproject van TF met de AHK en acteurs van ACT. Het is de eerste schooldag voor de studenten en, zoals Maren zegt, ze zijn meteen het diepe in geworpen: ‘Het was heel kort en intensief, we hebben gewerkt van tien tot drie en Thomas Ostermeier is twee keer komen kijken. Het is dan ook echt een work in progress.’
‘Het is bijvoorbeeld een wondermooi iets, dat mijn lichaam elke dag opnieuw, een zelfde gretige verlangen vertoont naar een keigoeie kappoetzjino. Dat elke 24 uur de lust om te ‘willen proeven’, in mij word geboren en mij opnieuw wil treffen. En daar hoef ik nix voor te doen, dat verlangen sleurt mij onder de douche en speeksel begint te schuimen…
Ola Mafaalani. Dat is een hele heftige. Daar kun je dus nooit omheen. Het mens zit zo vol passie en emotie dat al haar toneelwerk, want ze is regisseuse, je onmogelijk koud kan laten. Tenminste, zo was dat tot voor kort, waarbij ik persoonlijk haar laatste stuk bij Toneelgroep Amsterdam ‘Hemel boven Berlijn’ het mooiste vond, want ook het meest…
Op 2 septembeer 2010 opende actrice, schrijfster, theater- en televisiemaakster Joan Nederlof het Nederlands Theaterfestival met een speech die even onderhoudend als provocerend was. Nu het haar beurt was om de jaarlijkse ‘Staat van het theater’ uit te spreken greep de in 1962 geboren Nederlof de kans om haar eigen generatie op te roepen om stelling te nemen in het maatschappelijke debat. Ze deed dat op haar eigen relativerende manier, bekend van haar rollen op tv (Hertenkamp) en in het theater (Inside Out):
We waren het helemaal vergeten, dat milieu. Terwijl de straten in Nederland blank staan en sommige Nederlanders al spreken van Pakistaandse toestanden, gaat het hier toch vooral over dreigende bezuinigingen en uiteenvallende christendemocratische machtsblokken. ‘Kunstenaars van vandaag moeten zich verhouden tot de milieuproblematiek’ is dan ook een opmerking die we in Nederland niet verwachten te horen van een kunstenaar. We…
In Dit is mijn vader zet de jonge theatermaker Ilay den Boer (1986) zijn eigen vader letterlijk in de spotlights. Hij doet dat door zijn vader de hoofdrol te gunnen in een voorstelling die helemaal over hem gaat. Dat levert intiem en voyeuristisch theater op.
De verwoestende kracht van oorlog en haat
De schrijver Wajdi Mouawad (1968) ontvluchtte op negenjarige leeftijd zijn geboorteland Libanon. Op dat moment woedt daar al jaren een wrede burgeroorlog. Samen met zijn familie komt hij via Frankrijk in Canada terecht.
Daar ontwikkelt hij zich tot een internationaal vermaarde theaterschrijver. Zijn werk wordt inmiddels over de hele wereld gespeeld. Het Ro Theater introduceerde Mouawad dit theaterseizoen voor het eerst in Nederland.
Regisseur Alize Zandwijk koos voor het stuk Branden en zet een gewaagde en overtuigende versie op de planken. Bijgestaan door een talentvolle cast van actrices en acteurs. Je ziet de moeder Nawal Marwan en haar tweeling Jeanne en Simon. Nawal is stervende.
Vliegende verpleegsters. Daar kijken we niet meer van op. We hebben allemaal Mary Poppins gezien. Dat ze bij Vis a Vis, bij het strand van Almere, in plaats van onzichtbare touwtjes een vijftig meter hoge bouwkraan inzetten voor zo’n speciale opkomst is dan spectaculair en leuk, maar meer ook niet. Kwestie van geld en middelen. De volgende show heeft wel…
Door Wijbrand Schaap Eens in de zoveel tijd staat er een theaterregisseur op die de leegte om zich heen aan de kaak wil stellen. Dat het om de leegte in hem (of haar) zelf gaat, daar komt deze jonge regisseur meestal een jaar of twintig later achter, als die eenmaal wat minder leeg geworden is. Zo gaan die dingen. We…
De Russische ziel. Daar is dus iets mee. En daar krijg je iets van mee als je een stuk van Tsjechov ziet (mits goed uitgevoerd), of één van zijn korte verhalen leest. Of wanneer je het werk van Tolstoi, Dostojevski of welke andere bewoner van dat uitgestrekte niets ten oosten van Polen leest. Of de schilderijen ziet, die een paar…
Hierboven leuke audio van het Holland Festival. We zijn wezen kijken en luisteren bij deze voorstelling. Na afloop spraken we met acteur Sabri Saad el Hamus en recensent Martin Schouten. Zij hadden zo hun eigen opvattingen over dit stuk, dat als volgt werd aangekondigd: Caïro is de stad met dertigduizend minaretten. Hier hoor je vijf keer per dag boven het…
Gelukkig is er een flink tijdsverschil tussen Santa Monica en Amsterdam, maar even dreigde er een flinke verwarring te ontstaan toen de organisatoren van het driedaagse Harmony Festival meenden de hashtag #hf10 voor zichzelf te kunnen reserveren. Sinds de eerste twitters, gisteren, is het echter stil in Californië, want ze hebben ontdekt dat Nederland Rulez waar het trending topics betreft.…
Niet alles was negatief rond Sam Mendes’ Bridge Project, dat nogal zuinig ontvangen werd door ons van De Dodo, en een paar andere media. Behalve een paar positieve twitterreacties leverde de voorstelling The Tempest ook een best aardige recensie op van Volkskrantrecensente Karin Veraart, die bewondering had voor muziek, regievondsten en acteerprestaties van vooral Stephen Dillane en het verse echtpaar…
Door Wijbrand Schaap (foto Arno Declair) Sinds woensdag 9 juni 2010 lijkt Nederland weer een beetje meer op Oostenrijk, al liggen bij ons de bergen in het zuidoosten, in plaats van in het westen. En er is nog een verschil: wij mogen het toneelwerk van de Oostenrijkse Nobelprijswinnares Elfriede Jelinek nog wel zien, terwijl de strenge schrijfster het in haar…
Martijn Padding heeft iets bijzonders gedaan met Beethovens 10e. Hij maakte van het stuk dat de dove componist nooit echt helenmaal schreef een ervaring die je, zoals Volkskrantrecensent Frits van der Waa het uitdrukte, je deed voelen hoe het klonk tussen Beethovens oren. Volgens de NRC klonk het Indrukwekkend: de van alle heroïek ontdane scheppingssfeer, alsof je door twee eeuwen…
Door Wijbrand Schaap (foto Joan Marcus) Je kunt de Mattheüs Passie van Bach laten uitvoeren door 15 kanaries, een elektrische gitaar, een drumstel, een ukelele en een trekharmonica, en het zal nog steeds mooi zijn, omdat het Bach is. Zo kun je ook de op en top Britse toneelstukken van Shakespeare laten uitvoeren door een groep Amerikanen, en zal het…
Door Wijbrand Schaap, Foto Joan Marcus Dat hebben wij dus niet. In Nederland. Zoveel goede acteurs van naam en faam om een complete Shakespearekomedie tot in de kleinste edelfiguratie met toppers te kunnen vullen. Ok, we komen een eind met onze Pierre Bokma‘s, onze Gijs Scholten van Aschats, een Lineke Rijxman, Mariek Heebink en Ariane Schluter, en vlak Elsie de…
Staatsbezoeken passen zich maar moeilijk aan aan de culturele agenda, en als de koningin dan wegens een jaren daarvoor gepland bezoek aan Noorwegen haar opening van het Holland Festival mist, is dat overmacht. En niet iets anders, al blijft het natuurlijk heerlijk om in deze politiek verwarde tijden te speculeren over andere redenen waarom de Majesteit afwezig was bij Amal…
Walhalla. Iemand riep het, en inderdaad: Walhalla. Ik bedoel dan niet de Teutoonse variant van de Eeuwige Jachtvelden, maar Miss Asterix en Obelix. Op zijn Egyptisch. U mag het plaatje zelf inkleuren met donkere krullen, een onvoorstelbaar gave huid van hele romige melkchocola en dat dan gezet op een paar verborgen hakken en gesnoerd in een korset dat alles van waarde nog eens extra naar voren haalt. Amal Maher is dus zo’n vrouw voor wie een man graag zijn klokkenspel ter beschikking van de wetenschap stelt, als hem dat het privilege geeft om een paar momenten in haar buurt te mogen verkeren.
De Telegraaf benadrukt het belang van Hollands zijn, terwijl het Holland Festival de Hollanders laat meezingen met de Arabieren
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.