Theo Wesselo en Maxim Hartman maakten zich onsterfelijk met hun iconische tv-programma Rembo & Rembo. De twee komen nader tot elkaar in hun tentoonstelling Sex Sells. Nu te zien in de Amsterdamse galerie Vriend van Bavink, tot en met 12 oktober. Lucas van Eck en Daniël Bertina spraken ze, vlak voor de opening…
Theatermaakster Anouk de Bruijn (32) is sinds 1999 zeven keer in Guatemala geweest. Voor de Vrede van Utrecht is zij een uitwisselingsproject aangegaan met de Guatemalteekse groep Caja Lúdica. Samen zetten ze zich ervoor in om via de kunst mensen een positieve belevenis te geven. Hun project ‘Verborgen oorlog’ gaat over het leven van jongeren in Guatemala.
Het moest feest worden, want er is al genoeg geschreeuwd en geklaagd en het helpt toch niks. Na een jaar waarin vooral de theatersector de harde hand van Mark Ruttes blije crisisbeleid voelde moesten er toch weer prijzen worden uitgereikt. De toch al niet zo enorm grote crème de la crème van de Nederlandse theaterwereld kwam dus weer bij elkaar voor het gala in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Het was een dappere poging tot optimisme, terwijl
“Die sprookjeswereld is nooit zo mijn wereld geweest,” verklaarde regisseur Ivo van Hove voor de première van Schrekers sprookjesopera Der Schatzgräber. Opmerkelijk, want Van Hove en zijn vaste scenograaf Jan Versweyveld waren bij De Nederlandse Opera eerder verantwoordelijk voor Tsjaikovski’s Iolanta en Janáčeks De zaak Makropulos – ook eerder sprookjes dan grootse dramatische werken.
Vanaf vrijdag 7 september te zien in de foyer van de Amsterdamse Stadsschouwburg: deze dansende kopie van de kunstenaar Leonard van Munster. Een mooie combi van dans, techniek, theater en kunst, leek ons.
In één weekend twee prijzen winnen, dat overkomt een mens niet vaak, zelfs niet in de met prijsuitreikingen overladen kunstwereld. Eric de Vroedt is een theatermaker en schrijver die dat dus wel is overkomen. Bij het ingaan van zijn laatste seizoen ‘MightySociety‘ kreeg hij de Amsterdam Prijs (35.000 euro) en de Prijs van de Kritiek (een beeldje), bepaald door een jury van dagbladrecensenten.
Veel geklos op planken. Dat is wat toneel op televisie vooral is. En acteurs met een rare nagalm in intieme scenes. Ook dat. Het is makkelijk schieten op de pogingen om succesvolle voorstellingen op het tv of bioscoopscherm te brengen. Ze geven kijkers bijna altijd het gevoel dat hun medium 80 jaar in de ontwikkeling terug schiet. Daarom faalt ook iedere poging van de Nederlandse Publieke Omroep om onze tamelijk hoog aangeschreven toneelkunst via de tv voor een breder publiek aantrekkelijk te maken. Toneel of opera op scherm is vooral geschikt voor
Op 12 augustus 2012, tijdens de slechtst bekeken Zomergasten-uitzending aller tijden (343.000 kijkers) vertelde trendvoorspeller Lidewij Edelkoort over The Johnny Cash Project. Een prachtig voorbeeld van wat crowdsourcing voor creativiteit kan doen: iedereen werd in 2010 uitgenodigd om een tekening toe te voegen aan een geanimeerde videoclip bij het laatste nummer van Johnny Cash. Inmiddels weten we wat en wie hier achter steekt:
Al YouTubesurfend stuitte ik op deze messcherpe sketches van Stephen Fry en Hugh Laurie. Afkomstig uit de hoogtijdagen van hun geniale programma A Bit Of Fry & Laurie. Bij het zien van deze prachtig gepersifleerde windbuilerij, overviel me het akelige gevoel dat er sinds de uitzending van deze sketch verdomd weinig is veranderd in de mentaliteit van de kunstcritici. De zelfgenoegzaamheid ligt altijd op de loer.
I Like To Watch Too: overvloed aan voorstellingen laat zien dat dans en performance krachtig aansluiten op de moderne maatschappij. De danspasjes regenen je tegemoet, nog voordat je Paradiso bent binnengegaan. Tim Boerlijst tapdanst op de stoep. Dit aanstekelijke welkom trekt de bezoeker meteen in de sfeer van ‘I Like To Watch Too’. Dit festival laat dans en performance van…
Met Black Box / Chambre Noire presenteert het Joods Historisch Museum de eerste tentoonstelling van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar William Kentridge in Nederland. Een multimediakunstwerk over de eerste volkerenmoord van de twintigste eeuw. Nu te zien in het Joods Historisch Museum.
De jonge dirigent van Venezolaanse afkomst bracht gisterenavond voor het slotconcert van het Holland Festival zijn Simón Bolívar Symphony Orchestra voor het eerst naar het Concertgebouw. Terwijl Hollanders op de gangen het tropische weer trotseerden, liepen Venezolaanse schonen vief op hun stiletto’s naar het podium. Nadat ook Máxima en Willem-Alexander plaats hadden genomen op het balkon kwam Gustavo Dudamel de trap afgedanst.
Daniël Bertina keek met zijn iPhone even rond in het Oosterpark in Amsterdam, waar duizenden mensen de live-uitzending van de opera Parsifal bijwoonden, maandag 25 juni 2012.
Antony, Dafoe en Abramović samen op één podium, in een regie van Robert Wilson – het beloofde de klapper van het theaterseizoen te worden. Maar het privé-leven van Abramović leent zich niet echt voor een triomfantelijke of meeslepende vertelling.
Er zijn dagen bij geweest dat we 1500 pageviews hadden. Jullie, 2500 van onze trouwste bezoekers, kwamen tot nu toe zorgen voor 14000 kijkjes op dedodo.nl, en jullie bleven gemiddeld drie minuten rondkijken. Gemiddeld. Daar zijn we trots op. Kennelijk wisten we jullie aandacht te trekken en vast te houden. Dat zijn dus goede cijfers voor een online festivaldagkrant als De Dodo, die het moet redden zonder schreeuwlelijks, zonder marketingbudget maar met een overdosis enthousiasme en professionele innovatiedrang.
Het Nationale Ballet duikt in de voorstelling Bill & Mr. B thematisch de geschiedenis in met reprises van werk van George Balanchine en William Forsythe. Balanchines Symphony in Three Movements (1972) geldt als voedingsbodem voor Forsythe die vervolgens ‘the extra mile’ ging met Steptext (1985) en The Second Detail (1991). Van protocol naar photocall: dans als een fotosessie. Beweging – klik,…
Inmiddels is onderstaand bericht bevestigd. Maar we koesteren onze primeurs graag. Vandaar. Het fusiegebeuren in en rond het Amsterdamse Muziektheater, waar ballet, opera en theater eendrachtig samen gaan werken, leverde natuurlijk ook een stoelendansje op. Zo kondigde Stijn Schoonderwoerd bijvoorbeeld een maandje of wat geleden aan dat hij iets anders ging doen, en dus was Het Nationale Ballet op zoek…
Maakt live-begeleiding met koor en orkest Kubricks 2001 tot een andere of betere film? Niet perse, maar als hommage en evenement is het een prachtig gebaar. Ook op de harde kuipstoeltjes in de Gashouder is het opnieuw een adembenemende ervaring. Gisteravond, in de Gashouder op het Amsterdamse Westergasfabriekterrein, eindelijk Kubricks sciencefiction-epos 2001: A Space Odyssey weer eens herzien. Deze…
Shakespeare had het, Oscar wilde had het, Monty Python had het en Simon McBurney heeft er vrachtwagens vol van. Het is dus Brits en het heet humor, of liever gezegd: het vermogen om de absurditeit van het leven als tegelijkertijd hilarisch en dieptragisch te laten zien. En laat dat nou ook gelden voor de Rus Michail Boelgakov. Zijn onvoltooide roman De Meester en Margarita heeft nu dus bijna 75 jaar mogen wachten tot een regisseur als Simon McBurney er theater van kon maken.
Eén voor één komen de worstelaars van Helsinki Nelson het podium van de stadsschouwburg op rennen. Op de mat ligt de grootste van het stel, op zijn buik, uitgestrekt in defensieve positie. Om en om proberen zijn tegenstander hem te kiepen, en hem met z’n beide schouders plat op de mat te drukken. Tevergeefs. Accordeonpunkrocker Kommi Pohjonen komt op, en…
Twee dagen later… Soms weet je niet goed wat te schrijven: ook de recensent heeft wel eens een writer’s block. Gelukkig publiceerde Jenny Diski van London Review of Books net vrijdag een blog over de functionaliteit van het (nog) niet kunnen schrijven. Blijkbaar was er meer tijd nodig. Maar goed, op een gegeven moment moet je de knoop doorhakken. …
Shara Worden stuitert lenig over het podium van het Bimhuis, gehuld in een rare, veelkleurige sprookjesoutfit met pluche bolletjes. En ze zingt de sterren van de hemel, met waanzinnige timing en souplesse. Haar hemeltergend mooie stem lijkt te dansen met een geweldige dynamiek. Van beangstigende subtiel en ijl, van warm en diep resonerend tot sidderend hoge uithalen op orkaankracht. Ze…
In de manier waarop mensen soms proberen geen antwoord proberen te geven op een vraag, liggen grappige antwoorden besloten. Dirk van Delft wist als directeur van Museum Boerhaave een slordige 1 miljoen euro binnen te hengelen uit de markt.
Het is niet gebruikelijk, maar het moet wel gezegd: Het Amsterdam Symfonietta is een enorm mooi ensemble. De musici zien er stuk voor stuk mooi uit, ze hanteren hun instrumenten mooi en ze spelen mooi. Ze kijken alert, actief. Dat helpt bij het mooi gevonden worden, weten we allemaal, en die actieve blik ligt aan hun formule: ze spelen doorgaans zonder dirigent en moeten dus ongelooflijk gespitst zijn op wat er om hen heen gebeurt. Van duf naar de dirigent kijken word je lelijk.
We leven in een destructieve tijd. Natuur, kunst en cultuur, het innerlijk leven: ze gaan kapot onder de tirannie van geld, commercie en efficiency. Emio Greco en Pieter C. Scholten nemen hier stelling tegen. Addio alla fine is een all-in ervaring in de vorm van een bootreis naar een onbekende plaats, waar het publiek wordt ondergedompeld in dans, muziek en…
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.