Bart Rutten wordt de nieuwe artistiek directeur van het Centraal Museum in Utrecht. Bart Wie? Bart best een belangrijk figuur. Bart Rutten was de man achter een paar grote blockbusters in het Stedelijk Museum van Amsterdam. Dat hij na Malevich en Matisse naar Utrecht gaat zegt veel over het goede werk van zijn voorganger Edwin Jacobs. Het zegt nog meer…
Zijn twee internationale succesromans als Oorlog en terpentijn en De bekeerlinge brengen Stefan Hertmans de hele wereld over. Maar de sociale kant van het leven het botst met zijn verlangen naar eenzaamheid. Zes levensvragen aan de Vlaamse auteur Stefan Hertmans. ‘Als ik alleen ben, vind ik mijzelf terug.’ 1. Wat is uw terugkerende droom? ‘Vijftig jaar lang heb ik om…
Het is best jammer. Ruth Mackenzie gaat naar nog hoger sferen. Ze heeft de afgelopen twee edities van het Holland Festival flink opgefrist en moderner gemaakt, en dat valt dus op. Parijs lonkt. Ruth Mackenzie is door Anne Hidalgo, burgemeester van Parijs, voorgedragen als Directrice Artistique (artistiek directeur) van Théâtre du Châtelet, per 2019. Dit betekent dat Ruth Mackenzie het festival…
Jean-Michel Jarre was op bezoek in Nederland. In de Heineken Music Hall konden oude en nieuwe fans van zijn hypnotiserende werk genieten. Ik ging erheen om te luisteren, maar natuurlijk ook om te kijken. Veertig jaar geleden bracht Jean-Michel Jarre, pionier in synthesizermuziek, Oxygène uit. Anno 2016 zijn we twaalf miljoen verkochte exemplaren verder. Op die enorme schaal produceert de Fransman…
Anders dan oudere collega’s leed Bruno Mantovani (Châtillon, 1974) niet onder de modernistische slagschaduw die Pierre Boulez lange tijd over het Franse muziekleven wierp. Hij schrijft net zo lief lyrische melodieën als dissonante toonclusters en jazzy akkoorden gekruid met een snufje microtonaliteit. Dat hij in 2010 werd aangesteld als directeur van het conservatorium van Parijs illustreert hoe sterk het muziekklimaat…
Zvizdal, het documentair theaterportret van Pétro en Nadia die in periode 2011-2016 door Berlin zijn gefilmd, staat niet alleen in Parijs, Gent en Athene. Ook in Nederland is dit ontroerende verhaal te zien t/m 11 november 2016. Vlakbij de plek waar in 1986 een atoomexperiment mislukte vertelt Berlin met Zvizdal een ontroerend verhaal over een oud boerenechtpaar. Zij bleven als…
Terug naar de elfde eeuw Zijn vorige roman Oorlog en terpentijn bracht de Belgische schrijver Stefan Hertmans wereldsucces. Het boek groeide uit tot een bestseller en werd overladen met lof en prijzen. Het leverde Hertmans een heel nieuw lezerspubliek op. Reikhalzend werd er dan ook uitgekeken naar zijn nieuwe roman De bekeerlinge. Hertmans kwam het onderwerp voor zijn nieuwe roman…
Haar boek Het seksuele leven van Catherine M. overrompelde de wereld en maakte haar in één klap wereldberoemd. Sindsdien is Catherine Millet een van de meest gelezen schrijfsters van Frankrijk. In haar meest recente roman Een droomleven keert ze terug naar haar jeugd in Bois-Colombes. A Quattro Mani ging met haar mee naar de kiem van haar schrijverschap. Terug naar…
Onlangs heeft Lidy Blijdorp (* 1986) de cello van de bekende cellist Anner Bijlsma (* 1934) overgenomen. Het was zijn wens dat het instrument in het vervolg door haar bespeeld zou worden. Via het Nederlands Muziekinstrumenten Fonds (NMF) kwam het instrument bij haar terecht. De maker van deze cello is niet bekend. Wel staat vast dat hij afkomstig is uit…
Met terugwerkende kracht roep ik afgelopen maandagavond, 15/8, uit als opening van mijn culturele seizoen. Viavia belandde ik, in fijn gezelschap, bij de Gekke Geit. Een muziekcafé dat net zo goed had kunnen staan in New York, Parijs of Berlijn. Dit staat in Den Haag: een ini-mini-podium in een pand waar het geld niet besteed wordt aan opgehipte oude schoolbankjes,…
Veruit een van de meest indrukwekkende theaterervaringen van mijn leven maakte ik vrijdag 5 augustus 2016 mee. Ik was te gast bij ‘Zvizdal – Tsjernobyl so far, so close’ van het Vlaamse gezelschap Berlin, in coproductie met Het Zuidelijk Toneel. Ik zag deze ‘documentaire installatie’ in een lege fabriekshal in Den Bosch, waar het werk een prachtig rustpunt vormt in…
Abbas Kiarostami (1940-2016) zette de Iraanse cinema op de kaart met diep doorleefd humanisme in een minimalistische vorm.
In de Kunsthal in Rotterdam is een grote overzichtstentoonstelling van het werk van Fernando Botero (1932) te zien, onder de titel Botero: Celebrate Life! De drukte van de opening van zo’n tentoonstelling kost hem energie, maar gek genoeg put schilderen hem nooit uit, vertelt hij in zijn atelier in Monaco. ‘Ik heb nooit iets ervaren wat vervullender is dan schilderen of beeldhouwen. Schilderen haalt je uit de dagelijkse realiteit. Je vergeet je lichaam – zelfs je bestaan. Het is intens, maar tijdens het schilderen voel ik geen enkele vermoeidheid, ook na zeven of acht uur werken niet. Terwijl ik op een cocktailparty al na een halfuur doodop ben.’
Nederland herdenkt deze maand de ramp met de MH17. Twee jaar na dato is de schuldvraag nog steeds niet eenduidig beantwoord. De hoofdpersoon van Pieter Waterdrinkers roman Poubelle heeft daar minder moeite mee: die houdt vooral zichzelf verantwoordelijk. Een gesprek met correspondent-romancier Waterdrinker: over de moderne Europese geschiedenis, de Russische mentaliteit, de Grote Literatuur en de stront van het hedendaagse Europa.
De Zwitserse theatermaker Milo Rau maakte een theatertrilogie over de teloorgang van het Europese ideaal. Het tweede deel The Dark Ages staat nu op het Holland Festival. Rau combineerde de pijnlijke, persoonlijke levensverhalen van zijn spelers met thema’s uit het werk van Tsjechov, Shakespeare en de Griekse tragedies. Met een Freudiaans sausje: ‘Talloze mensen die The Dark Ages hebben gezien vragen me: Milo, is er iets mis met je vader?’
Ruim vier uur duurt Ça ira (1) Fin de Louis, een voorstelling van de Franse regisseur Joël Pommerat, te zien dit weekend tijdens het Holland Festival. Hij reconstrueerde de gebeurtenissen in Frankijk tussen 1789 en 1794, beter bekend als De Franse Revolutie. Wat begint als een soms moeilijk navolgbare, geanimeerde geschiedenisles loopt uit op een indrukwekkende ‘whodunnit‘, balancerend tussen re-enactment en live-televisie.
Iedereen die zich de val van de muur kan herinneren is opgegroeid met de dreiging van een nucleaire aanval. En daarbij horen de idiote adviezen van overheidswege om in geval van een atoomexplosie onder de tafel te gaan zitten, liefst met een vergiet op het hoofd. En om genoeg blikvoer en water achter de hand te houden.
Zaterdag 4 juni 2016 was ik aanwezig bij de koninklijke opening van het Holland Festival en ik kon er geen recensie over schrijven, want ik zat op de voorste rij van de Amsterdamse Stadsschouwburg. Omdat het podium verhoogd was, keek ik tegen een zwarte muur aan, waarboven alleen de voorste acteurs zichtbaar waren. De achterste en onderste helft van het toneelbeeld waren mij volledig ontgaan.
Ik schreef dat op, en het Holland Festival stelde mij ruimhartig in de gelegenheid om de voorstelling nog een keer te gaan zien, vanaf een betere plek. Tegelijk vertelde de organisatie dat de eerste drie rijen van de Stadsschouwburg bij deze voorstelling zouden worden gecompenseerd. Ik ging dus nog een keer naar Amsterdam, op maandag 6 juni.
Voorafgaand aan de voorstelling, tijdens het niet eten van een zwartverbrande hamburger in schouwburgrestaurant Stanislavski, hoorde ik van de keurige mensen aan het tafeltje naast mij dat de voorste stoelen tegen scherp gereduceerd tarief werden aangeboden, en dat mensen zoals zij die al een kaartje hadden gekocht de keuze hadden om dus een deel van het geld terug te krijgen of op de wachtlijst te gaan staan voor een plek met betere zichtlijnen. Of het hun uiteindelijk gelukt is een van de plekken met beter zicht te bemachtigen, weet ik niet. De voorstelling
De voorstelling Sketches/Notebook (2013), die op 6 juni in het Holland Festival haar Nederlandse première beleeft, is virtuoos, radicaal en uiterst zachtaardig. Choreograaf Meg Stuart houdt van kleinschaligheid, ook als ze de grootste podia bezet met partners als de Volksbühne (Berlijn), Théâtre de la Ville (Parijs) of de Münchner Kammerspiele. Details winnen het van grote lijnen en spelen vaak een hoofdrol in stukken die het menselijk gedrag op ongenadige wijze onder de loep nemen.
Sketches/Notebook valt op
Een van de bijzondere voorstellingen op het Holland Festival van dit jaar is ‘Ça Ira (1): Fin de Louis’ van het Franse gezelschap Compagnie Louis Brouillard. Ik bezocht de voorstelling eerder in Luxemburg en sprak met de regisseur en schrijver van deze dik vier uur durende marathon over de Franse Revolutie. Het lijkt nogal wat: 40 acteurs op het toneel…
Dit is een bespreking van een voorstelling die alweer voorbij is, en waar ik bovendien zelf aan meewerkte. Dat mag helemaal niet. Maar het is ook een verhaal over vluchtelingen in Europa, een theater dat boven de wolken zweeft, een kerkje van marsepein, tunnels in Palestina en 49 trekken. Dus ik doe het toch.
Afgelopen weekend, tijdens het Kunstenfestivaldesarts, voltrok zich een mirakel in de Koninklijke Vlaamse Schouwburg te Brussel. Scenograaf Jozef Wouters en zijn ploeg waren neergestreken in de oude zaal met koepeldak. Tien jaar geleden helemaal gerenoveerd, is ‘de Bol’ nu een ouderwets lijsttheater voorzien van de nieuwste theatertechniek. Inclusief die 49 trekken, en daar draaide het om.
Aan een trek,
‘Zij is de belichaming van de ongelooflijke lichtheid van het bestaan, beweeglijk, alert en precies op de tel.’ Aldus een criticus over de Koreaans-Amerikaanse dirigent Han-Na Chang (Suwon, 1982), die na haar debuut in 2007 zo’n beetje alle belangrijke orkesten leidde. In 2014 gooide ze hoge ogen tijdens de vermaarde BBC Proms met haar frisse opvatting van de Vijfde Symfonie…
Het hele jaar door besteedt de publieke omroep veel tijd aan sport. Voor WK, Tour of Spelen worden cultuuruitzendingen wekenlang zonder pardon afgelast. If you can’t beat them, join them, moet Paul Witteman gedacht hebben, of wellicht stelden de kijkcijfers teleur, want hij wijdde 1 mei een hele uitzending Podium Witteman aan wielersport. Niet doen. Aanleiding voor de wielerspecial is…
‘Dit was eigenlijk een mixtape,’ zegt Yassine Boussaid, zaterdag 9 april 2016 na afloop van zijn concert, ‘zoals mijn neef me vroeger meegaf, voor de lange terugweg van Marokko naar Amsterdam.’ Yassine is de zakelijk leider van het Amsterdams Andalusisch Orkest (AAO). Samen met artistiek leider Mohamed Chairi en regisseur-schrijver Mohamed Aadroun zet hij in moordend tempo concerten in elkaar…
In zijn recente bundel Achter het verdwijnpunt speelt de dood een belangrijke rol. Dichter Frans Budé verloor in korte tijd maar liefst vier dichtersvrienden en eerde hen in verzen. Zelf schrijft de 70-jarige poëet nog net zo gretig als in zijn jonge jaren: naast een gelegenheidsbundel over de Maas, die in mei verschijnt, schreef hij gedichten voor de aankomende tentoonstelling…
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.