De wind waait er harder dan elders. Het licht is er grijzer dan verderop. De Londense zuidoever, jarenlang ‘de andere kant’ van de chique binnenstad van de Engelse hoofdstad is in de vorige eeuw onderwerp geweest van diverse vernieuwingsgolven. Het begon in 1951met de bouw van concertgebouw ‘Southbank Centre‘, na jaren van gesteggel in 1976 gevolgd door het in dezelfde…
Vrijdag 12 mei begint de twaalfde editie van Operadagen Rotterdam. Het tiendaagse festival staat onder de titel Lost & Found in het teken van de actuele vluchtelingenproblematiek. Ik selecteerde drie opera’s van Calliope Tsoupaki, Annelies van Parys en Claron McFadden, sterke vrouwen wier werk het verdient gehoord (en gezien) te worden. De vrees voor het onbekende is zo oud als de…
In de Volkskrant van 8 mei 2017 laat Sarah Sluimer zich gaan. De opiniemaakster (voor onder meer Volkskrant en De Correspondent) was voorheen theatermaker en vraagt zich nu hardop af waarom ze een beetje klaar is met het theater. Want dat schrijft ze feitelijk op. Ik citeer: ‘Ik ademde theater. Ik vrat voorstellingen en was ervan overtuigd dat wat daar,…
Vincent Macaigne zit niet lekker. Schichtig kijkt hij om zich heen, elke keer als de serveersters met dienbladen vol klingelende glazen langsrennen en met de deuren slaan. Hij heeft nauwelijks geslapen, en de vorige avond het publiek van het Zwitserse Theater Vidy murw gebeukt met zijn brute, onnavolgbare voorstelling En Manque. Geradbraakt is hij aangeschoven voor het interview. “Sorry, I…
Het SER rapport dat vrijdag 21 april verscheen wrijft het er nog maar eens lekker in: de culturele sector staat op instorten. Het is zelfs erger dan een jaar geleden. Waarmee is aangetoond dat het pappen en nathouden door een PvdA cultuurminister de afgelopen vier jaar niet heeft geholpen. Sterker nog: Halbe Zijlstra’s multiplier van ellende doet zijn werk geheel volgens verwachting.…
‘Veel operaproducties gaan nog altijd uit van een negentiende-eeuwse visie op de wereld’, zegt de Duitse componist Moritz Eggert (1965) in onderstaande podcast. ‘Maar kunst moet relevant zijn voor onze eigen tijd, de antwoorden van toen zijn niet de antwoorden van nu. Onze huidige problemen wortelen voor een groot deel in ons koloniale verleden, in onze uitbuiting van andere landen…
Inmiddels komen we een beetje om in de stemwijzers en kieskompassen. Voor elk onderdeel van het beleid is er wel een. Wat je moet stemmen als je een kloppend hart hebt voor kunst? De Correspondent gaf laatst een aardig overzichtje. Daaruit bleek dat kunst inderdaad een hobby is van vooral linkse partijen, althans, als het gaat om gesubsidieerde kunst. Kunst…
Choreograaf Arthur Rosenfeld nam op 5 februari 2017 (voorlopig) afscheid van een lange danscarrière. Een die vooral steunt op zijn vrouw, danseres Ana Teixido. Zo’n afscheid gaat bij Rosenfeld niet zonder slag of stoot. Het veld ruimen voor een ander, wie wil dat nou echt? Exit pursued by a bear, gebaseerd op een zonderlinge regie-aanwijzing van Shakespeare, gaat door tot het…
Twee van de mooiste verhalen uit de wereldliteratuur zijn recentelijk opnieuw uitgegeven. De doden (1914) van James Joyce en De klerk Bartleby (1853) van Herman Melville hebben de tand des tijds moeiteloos weerstaan. Ze zijn nog steeds prachtig om te lezen. ‘Zijn ziel ebde langzaam weg, toen hij het zachtjes hoorde sneeuwen door het heelal en zachtjes sneeuwen in het…
September, de maand van het Nederlands Theaterfestival en het Fringe Festival vol met oude en nieuwe voorstellingen die je moet zien. Maar ook in de rest van het land gebeurt aan het begin van het nieuwe theaterseizoen erg veel. Vijf aanraders. Toneelgroep Maastricht, Eyes wide shut (toneel) ‘De nieuwe Shakespeare’ is hij al genoemd, ik noemde hem al ‘duivelskunstenaar’. Feit…
De wereld verandert nogal en het is fijn als kunstenaars daar iets mee doen. Festival Boulevard biedt gelegenheid aan Lizzy Timmers om een poging te wagen. Die poging, uitgevoerd in een wat verlopen cultureel centrum in een heuse Bossche krachtwijk, mag er zijn. Terugkeerturk heet deze semidocumentaire voorstelling. Timmers heeft zich verdiept in jonge, hoogopgeleide, goed ingeburgerde Turken die Nederland…
Enorme passagiersslurven, zoals op het vliegveld, liggen kruislings opeengestapeld op het toneel in het Amsterdamse Bos. Deze immense uitdragerij vormt het decor van Romeo & Julia van William Shakespeare in de uitvoering van het Amsterdamse Bostheater. Regisseur Ingejan Ligthart Schenk ensceneert Shakespeares klassieker modern, met acrobatiek van de groep Tent Circustheater en muzikale inbreng van De Veenfabriek.
Enfin, helemaal letterlijk was het niet, maar hij refereerde er duidelijk aan: Richard III. Geert Wilders, zelf niet al te cultureel onderlegd, citeert Shakespeare in zijn zoveelste pleidooi om Nederland met potdichte grenzen uit de EU te halen. In de tweede kamer. Ik zag het in Nieuwsuur, en u kunt het terugkijken. Op 39′:49″ minuten in de uitzending is hij in debat met zijn grote vriend, de VVD’er Halbe Zijlstra.
De kleinste details spreken. Voor de tweede keer tijdens deze editie van het Holland Festival komt de legendarische BBC-serie This Life langs. Richard Cant, die in de voorstelling Stella van Neil Bartlett een loepzuivere hoofdrol speelt, was eerder te zien in This Life, de serie die in 1996 de standaard zette voor de moderne docusoap. Nu dus live, van dichtbij, in de Rode Zaal van De Brakke Grond, de man die ook in Midsomer Murders een stevige rol speelde.
Er zijn landen in de wereld, waar de grenzen tussen de kunstdisciplines niet zo scherp getrokken zijn als hier. Het Holland Festival is onder de nieuwe leiding van Ruth MacKenzie bezig ons een inhaalslag te laten maken. Ze haalt hier evenementen heen waarbij de grenzen tussen beeldende kunst, performance, video, film- en podiumkunst niet meer te trekken zijn. Gebeurtenissen die op een voor ons best nieuwe manier betekenis genereren, zoals The Encounter, vorige week, en Gardens Speak, later deze week.
De Zwitserse theatermaker Milo Rau maakte een theatertrilogie over de teloorgang van het Europese ideaal. Het tweede deel The Dark Ages staat nu op het Holland Festival. Rau combineerde de pijnlijke, persoonlijke levensverhalen van zijn spelers met thema’s uit het werk van Tsjechov, Shakespeare en de Griekse tragedies. Met een Freudiaans sausje: ‘Talloze mensen die The Dark Ages hebben gezien vragen me: Milo, is er iets mis met je vader?’
De Braziliaanse Christiane Jatahy was vorig jaar al met het stuk What If they went to Moscow op het Holland Festival. Ze kwam, zag en overwon. Dit jaar komt ze met het laatste deel uit de trilogie van toneeladaptaties, The Walking Forest. De titel verwijst naar de drie heksen in William Shakespeare’s Macbeth, die zijn opkomst en ondergang voorspellen. Het stuk vormde het uitgangspunt voor een performance met vier videoschermen, een bar, een actrice, een dode vis en, o ja, publiek.
Zaterdag 4 juni 2016 was ik aanwezig bij de koninklijke opening van het Holland Festival en ik kon er geen recensie over schrijven, want ik zat op de voorste rij van de Amsterdamse Stadsschouwburg. Omdat het podium verhoogd was, keek ik tegen een zwarte muur aan, waarboven alleen de voorste acteurs zichtbaar waren. De achterste en onderste helft van het toneelbeeld waren mij volledig ontgaan.
Ik schreef dat op, en het Holland Festival stelde mij ruimhartig in de gelegenheid om de voorstelling nog een keer te gaan zien, vanaf een betere plek. Tegelijk vertelde de organisatie dat de eerste drie rijen van de Stadsschouwburg bij deze voorstelling zouden worden gecompenseerd. Ik ging dus nog een keer naar Amsterdam, op maandag 6 juni.
Voorafgaand aan de voorstelling, tijdens het niet eten van een zwartverbrande hamburger in schouwburgrestaurant Stanislavski, hoorde ik van de keurige mensen aan het tafeltje naast mij dat de voorste stoelen tegen scherp gereduceerd tarief werden aangeboden, en dat mensen zoals zij die al een kaartje hadden gekocht de keuze hadden om dus een deel van het geld terug te krijgen of op de wachtlijst te gaan staan voor een plek met betere zichtlijnen. Of het hun uiteindelijk gelukt is een van de plekken met beter zicht te bemachtigen, weet ik niet. De voorstelling
‘Geen enkele barbaarse daad kan ooit de persvrijheid uitwissen’, twitterde de Franse president Hollande direct na de bloedige aanslag op de redactie van het satirisch weekblad Charlie Hebdo in januari 2015. De Duitse bondskanselier Angela Merkel liep zij aan zij met hem in een massademonstratie voor de vrijheid van meningsuiting. Maar dat was de realiteit van toen. Nu staat ze…
Wat vermag de roman nog in tijden van Facebook, Twitter en Instagram? Om de zoveel tijd wordt fictie doodverklaard, maar het International Literature Fesitval Utrecht (voorheen City2Cities), dat aankomend weekend plaatsvindt in het voormalige postkantoor op de Neude, wil duidelijk maken dat romanpessimisten er volkomen naast zitten. Negen hoogtepunten uit het programma. PJ Harvey Het Literatuurhuis heeft net als vorig…
Hoe ver mag je gaan met het gebruik van de naam Shakespeare voor een theatervoorstelling? Of liever gezegd: wanneer houdt een bewerking van een klassieker op een bewerking te zijn, en wanneer moet je er gewoon voor uitkomen dat je een eigen stuk hebt geschreven? En als je dan in je vierjarenplan hebt gemeld dat je in 2016 een Shakespeare…
Wie een historisch theaterstuk geloofwaardig naar het heden wil verplaatsen, kan maar beter radicaal te werk gaan, moet regisseur Theu Boermans gedacht hebben. En wie zijn bewerking van Nikolaj Gogols De Revisor bij het Nationale Toneel ziet, kan niet anders dan hem gelijk geven. Met verwijzingen naar asielzoekers, kleedhokjesgluurders, dataspionage en subsidiefraude lijkt het stuk gisteren geschreven. Toch blijft Boermans…
Het laatst stukje is altijd het spannendst. Na een mooi gesprek met festivalpresentator Francis Broekhuizen schoof opeens hoofdgast Susan Neiman aan. Het liep tegen twaalven, er was eigenlijk al best wat wijn in presentator en gast gegoten, maar toch. Sta je opeens met een groot filosoof en schrijver te praten over David Bowie. Dit was de laatste sessie op Winternachten…
Vandaag werd bekend dat de sinds vijf jaar heropgeleefde Gijsbrecht-traditie wegens gebrek aan subsidie weer stopt. Jammer natuurlijk, al hoeven we ook niet zo hard te rouwen om het einde van deze Amsterdamse gewoonte, die sinds 1638 bestaan heeft. Het stuk is immers totaal onspeelbaar, historisch volledig naast de feiten en al-met-al een nogal pretentieuze weergave van de geschiedenis van…
Van Nederlands Symfonieorkest met internationale ambities terug naar provinciaal orkest met vooralsnog helemaal niets. Nu, op de ijzersterke oorspronkelijke naam na dan. Het zou een reclamespot voor Telfort kunnen zijn. Daartussen zitten vele verloren rechtszaken, de groteske protestnaam *****Symfonieorkest en het al even schreeuwerige HET Symfonieorkest. Het is de ultieme capitulatie van het ooit door zo’n beetje alles en iedereen…
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.