De perfecte mens bestaat niet. We zijn allemaal hufters. Of is er een manier om het wel goed te doen? Ilay den Boer en de spelers van De Utrechtse Spelen / De Warme Winkel gaan elk op hun eigen manier op onderzoek uit op de 26e editie van Festival aan de Werf. Was mijn opa niet gewoon een klootzak? Dat…
Margret Sara Gudjonsdottir onderzoekt de ongelijke machtsverhouding tussen toeschouwers en danser. En gaat daar heel ver in. ‘Ongemakkelijk’ is nog wel de mildste omschrijving voor het werk ‘Soft Target’. Wat dus weer helemaal niet geldt voor een gesprek onder vier ogen.
Een verlegen, bescheiden man, die op het toneel verandert in een briljante clown en kunstenaar tegelijk. Typischer Brits kun je het niet krijgen dan bij choreograaf en danser Jonathan Burrows. In de danswereld heeft hij een cultstatus bereikt, en eigenlijk is het raar dat zijn voorstellingen niet een breder publiek bereiken. Al zegt hij zelf geen gebrek aan toeschouwers te…
Ik ben geen kenner van de uitvoeringspraktijk van Bachs Johannes Passion en ken dat andere stuk, de Mattaheus Passion, vooral van een paar tv-fragmenten en verregaande bewerkingen zoals die bij Platels Pitié. Verwacht van mij dus geen oordeel over hoe goed de versie was, die op 5 april 2011 in het Concertgebouw te zien en te horen was, in verhouding…
Berichten over de ineenstortende muziekindustrie zijn niet van de lucht. Overleven doe je naar verluidt als muzikant niet meer op grond van plaatverkoop (alleen). In nichegenres valt echter goed het hoofd boven water te houden. Zo bewijst ook de band Current 93, die afgelopen week in Stadtgarten, Keulen concerteerde. Veel live spelen en merchandise verkopen lijkt het gulden devies voor…
Soms gaat hier even niet over hard nieuws, subsidiestress of neersabelen, maar over andere zaken des kunsts. Regisseur en schrijver Erik Snel deed ons de volgende verzuchting toekomen, nu weer actueel door
We dachten al dat er iets niet klopte, toen Mark Rutte in zijn door velen bejubelde krachtdadige optreden in Buitenhof sprak van ‘al die lege zalen met 10 mensen op de eerste rij’. Ok, hij was zelf al jaren niet meer geweest, maar volgens zijn Staatssecretaris Halbe Zijlstra was de leegte in ieder geval in Den Haag schrijnend, wist Rutte…
Het kabinet Rutte verdedigt de BTW-verhoging op de toegangskaartjes voor theaters en concerten met de stelling dat daarmee een uitzonderingspositie voor de kunsten wordt rechtgetrokken. Dit blijkt echter niet waar, zo blijkt uit een reactie van de Orde van Belastingadviseurs op het voorstel. “De Orde wijst er daarnaast op dat in de toelichting wordt opgemerkt dat voor de podiumkunsten op…
Onstuitbare, grappige, ontroerende Fast Car Ray. Een jongen wiens hoofd nooit stilstaat, die niet slaapt, bij wie alles binnenkomt en die er maar niet in slaagt van zichzelf te houden. Zijn ziekte, Het Syndroom van Gilles de la Tourette, maakt hem waanzinnig en wanhopig. Tikketakketikketakke. Door, steeds maar door. Als een raceauto.
Wat ze doet is kwetsbaar op het confronterende af. Theatermaakster Lotte van den Berg heeft een zo persoonlijke kijk op de wereld dat die buiten de veilige context van het theater wel eens absurd kan overkomen. Of vervreemdend. Zondag 26 september keerde ze met de leden van haar Dordtse locatietheatergezelschap OMSK terug van een verblijf van vier maanden in de Kongolese hoofdstad Kinshasa. Een volle zaal in de Rotterdamse Gouvernestraat mocht er vervolgens bij zijn toen ze een paar uur na de landing de koffers uitpakten.
Het is zo nu en dan best frisjes op het terrein van de Westergasfabriek waar drie Fringe-voorstellingen te zien zijn. Donderdagavond zijn dat achtereenvolgens Levelless van Theatergroep WAK, Vivarium #3 van LORNA Collectief en Kaat van Eva Knibbe. De kou is echter geen spelbreker. De fysieke grappen in Levelless (of Recht niet in het Nederlands) hebben wel wat weg van…
Op dit soort plekken gebeuren dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. We bevinden ons diep in de containerhaven van Rotterdam, tussen de neonverlichte overslagplaatsen en duistere pakhuizen. In een van die rauwe loodsen staan twee vrachtwagentrailers. De een is ingericht als illegaal naaiatelier, de ander is gevuld met aarde en rubberbanden. Ze vormen het decor van de voorstelling ‘Hard to be a god’ van de Hongaarse theatermaker Kornél Mundruczó.
De voorstelling vertelt het redelijk onnavolgbare verhaal van Karoly, die symbolische martelporno wil maken om er zijn vader mee te chanteren. Die vader verkrachtte ooit zijn zus en is nu Europarlementariër. Drie vrouwen zijn onder valse voorwendselen naar dit naaiatelier gelokt om in die video’s mee te doen. Het loopt niet goed met ze af, onder andere doordat de buitenlandse filmregisseur nogal sadistische neigingen heeft en daarbij de dames zodanig beschadigt dat ze onbruikbaar worden.
Het Dodo Internationale Keuze-journaal, aflevering 2: Wijbrand Schaap kwam, zag en werd overwonnen door Kris Verdoncks zeven installaties over benarde mensen. Het had moeten eindigen met verschrikkelijke knallen, een ingeblikt vuurwerk op een paar meter van de toeschouwers. Maar dat mag dus in Nederland niet meer sinds Enschede. En al helemaal niet met Belgisch vuurwerk. Theatermaker, installatiekunstenaar en videojockey Kris Verdonck belandde…
In pak, met dierenmaskers op, poseren vijf acteurs op het podium. Ze stellen een beer, konijn, hert, haan en aap voor. Vanuit deze ‘freeze’ beginnen zij dierengeluiden te maken en te bewegen. Een ritmische performance volgt. Geboeid, maar verward, bekijkt het publiek de vervreemdende dans. Wat hebben die dieren toch met de oorlog in Irak te maken? Net als je je begint af te vragen of je wel in de goede zaal zit, zetten de spelers hun maskers af en geven het antwoord: ‘Heeft u zich ooit afgevraagd wat de oorlog in Irak voor de dieren daar betekend heeft? We horen nooit iets over hen in kranten of op tv.’
Er is geen benul van tijd als je plaats neemt. Het is donker. De ruimte lijkt een café, met vier tafeltjes en daar omheen stoelen. Verwacht geen achteroverleun-voorstelling, want iedereen is onderdeel van het stuk. Het intrigerende Iris Brunette laat je geen toeschouwer zijn, maar geeft je een rol. Vrees niet dat je opeens het podium op moet. Vanaf je stoel ben je van invloed op het stuk. Actrice Melanie Wilson laat je kiezen welke kant we op gaan. Blijven we hier wachten of lopen we door? Gaan we links of rechts? Vertrouwen we die persoon of niet? De ruimte waarin je zit voelt veilig. Gelukkig maar. Want een uitgang is er niet; weglopen kan niet. Maximaal twintig toeschouwers zijn getuige van dit verhaal dat je meevoert door de tijd. Wilson vertelt en betrekt je optimaal bij het verhaal. Een intiemere voorstelling is bijna niet mogelijk, denk ik.
“Ik ben achtenvijftig.” Plompverloren onthult Saskia Lemming (Oda Spelbos) haar grootste geheim aan echtgenoot en uitgerangeerde volkszanger René Lemming (Peter Bolhuis). Hij trouwde twaalf jaar geleden met haar, in de veronderstelling dat ze een jonge blom was. Op zijn beurt laat hij weten dat hij ‘Jij bent het neusje van mijn zalm’, zijn nummer één hit, eigenlijk voor een andere vrouw heeft geschreven. De bom barst in realityshow ‘De Lemmings’. Of eigenlijk: op het podium in De Balie, waar Hadewich Minis, Peter Bolhuis, Oda Spelbos en Yorick Zwart meedoen aan Nachtgasten. Een drie uur durende improvisatie ‘jam-sessie’.
Onzichtbare krachten, omschreven als engelen, die via een Joodse vrouw tegen haar vrienden spreken ten tijde van de Holocaust in Hongarije. Een mysterieus en waargebeurd verhaal, door de Amerikaanse actrice Shelley Mitchell vertaald naar de ‘one-woman performance’ Talking with Angels. In Amerika een groot succes. Gisteren voor het eerst op de planken in Nederland.
De Russische ziel. Daar is dus iets mee. En daar krijg je iets van mee als je een stuk van Tsjechov ziet (mits goed uitgevoerd), of één van zijn korte verhalen leest. Of wanneer je het werk van Tolstoi, Dostojevski of welke andere bewoner van dat uitgestrekte niets ten oosten van Polen leest. Of de schilderijen ziet, die een paar…
Het Marathon-effect is bekend: zet toeschouwers een halve dag of langer bij elkaar in een theater, bij voorkeur op ongemakkelijke stoelen, en lever ze over aan een stuk of wat acteurs met een toneelstuk. Succes lijkt verzekerd, en dat wisten de oude Grieken al. Dat er dus geen wanklank zou zijn rondom het monsterproject I Demoni, de Dostojevski-bewerking van Peter…
Wat valt er na een twaalf uur durende theatermarathon nog te zeggen? Dat het goed was? Goed. Dat kan. Dat het zeldzaam was? Ook waar. Dat het een regisseur van in de zeventig vergt om een Russische roman met zoveel rust te ensceneren, en dat het zulke fenomenale spelers vergt om het publiek 11 uur lang aan de niet al…
Walhalla. Iemand riep het, en inderdaad: Walhalla. Ik bedoel dan niet de Teutoonse variant van de Eeuwige Jachtvelden, maar Miss Asterix en Obelix. Op zijn Egyptisch. U mag het plaatje zelf inkleuren met donkere krullen, een onvoorstelbaar gave huid van hele romige melkchocola en dat dan gezet op een paar verborgen hakken en gesnoerd in een korset dat alles van waarde nog eens extra naar voren haalt. Amal Maher is dus zo’n vrouw voor wie een man graag zijn klokkenspel ter beschikking van de wetenschap stelt, als hem dat het privilege geeft om een paar momenten in haar buurt te mogen verkeren.
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.