Cultuurjournalist sinds 1996. Werkte als toneelrecensent, columnist en verslaggever voor Algemeen Dagblad, Utrechts Nieuwsblad, Rotterdams Dagblad, Parool en regionale kranten via de Geassocieerde Pers Diensten. Interviews voor TheaterMaker, Theaterkrant Magazine, Ons Erfdeel, Boekman. Podcastmaker, experimenteert graag met nieuwe media. Cultuurpers heet het geesteskind dat ik in 2009 op de wereld zette. Levenspartner van Suzanne Brink huisgenoot van Edje, Fonzie en Rufus. Zoek en vind mij op Mastodon.
De Prins Bernhard Cultuurfonds Prijs gaat dit jaar naar Johan Simons. Bij de mededeling, in een weiland onder Utrecht, was de regisseur verbaasd: hij vermoedde dat de prijs bedoeld was voor zijn vrouw, Elsie de Brauw, alom beschouwd als een van de beste actrices van Nederland en België.
De nobele kunst van het kabeltrekken is een van de meest winstgevende activiteiten in Nederland medialand. Dat bleek op dinsdag 15 april in de Amsterdamse rechtbank. Daar stonden de Nederlandse schrijvers, vertegenwoordigd door Lira, tegenover de grote kabelmaatschappijen en producenten, vertegenwoordigd door een paar hele dure advocaten, afkomstig uit de kantoortorens op de nabijgelegen Amsterdamse Zuidas.
Even een korte tijdje vooruitdenken en je bent waar Google wil dat je bent. Alle kunst, overal ter wereld bereikbaar via je beeldscherm, je tablet. Zelfs de obscure kunst. Of sterker: mee te maken in je google glass of je Oculus VR bril. Je kunt nu al kunst in musea bekijken, maar dan zonder een rondleider die je vertelt wat je moet zien. En hoezeer we dat in het dagelijks leven ook niet op prijs stellen, soms is het best fijn om aan de hand van een gids door onbekend terrein te lopen. Zonder je vakantiegeld eraan te geven.
‘Harry Partch wist precies wat hij deed. Hij koos hele specifieke bourbonflessen uit om die 43 stappen in de octaaf in te vullen. Zo maakte hij muziek die heel toegankelijk is, maar ook heel ongrijpbaar. En dat is wat goede kunst moet doen.’
Update: voorstelling De Freudjes is voorlopig uitgesteld, tot waarschijnlijk later dit jaar.
‘Ik vind het theater. Psychoanalyse is een theatraal gegeven.’ Lineke Rijxman is gefascineerd door psychiaters. Niet omdat ze er zelf de deur plat loopt, maar omdat psychiatrie een dankbaar gegeven is voor iemand die toneel maakt. Daarom moest het er eens van komen: een stuk over Freud. Maar dan niet over Sigmund zelf, of over zijn familie. Het stuk “De Freudjes (Geen Familie)” gaat over drie zusjes in het van pillen en afkortingen overlopende drukke leven van vandaag. ‘We praten zo makkelijk over depressies. Je zegt al dat je depressief wordt als de kipsaté bij de slager op is.’
Je zult maar scenarioschrijver zijn. Of journalist voor een documentaireprogramma. Dan krijg je in Nederland dus geen cent meer voor je werk. Echt. De omroepen zijn al niet scheutig. Maar dan. Al het geld dat de kabelmaatschappijen verdienen aan de televisiekijkers van Nederland, verdwijnt namelijk in de zakken van een paar Amerikaanse bedrijven, die het weer delen met een paar omroepbazen, producenten en nog zo wat grootverdieners. Voor de mensen die dat allemaal bedenken en schrijven hebben al die bazen niets over. Zo wordt winst maken wel heel makkelijk.
Het is nog soort van geheim, maar de website staat al online. Zonder verwijzing naar de mensen daar achter, maar dat weten wij dus weer wel. Dus we kunnen het nieuws breken: het CPNB (die club van de boekenweek) werkt samen met de boekverkopers en de uitgevers aan een revolutionair platform voor ebooks. Dit project, getiteld ‘Leesid‘ moet een einde maken aan de chaos van DRM-shit, tig verschillende readers en tabletjes en bizarre eigendomsregels waar de Nederlandse elektronische boekenlezer nu nog mee moet leven.
Sommige kunst heeft een verhaal nodig. Dan volstaat een doekje aan de muur met het opschrift ‘Zonder Titel’ niet. De performance ‘Laaroussa’ (Bruid) van de Frans-Tunesische broer en zus Selma en Soufiane Ouissi valt binnen die categorie. Hoe bijzonder hun fysieke aanwezigheid op een donker toneel ook is, zonder uitleg vooraf en een vragenuurtje achteraf zegt het allemaal bitter weinig.
Is dat erg?
Ruim 60 miljoen is er de laatste jaren verdwenen uit de kas van de amateurkunstenaars van Nederland. Dat geld van uw dochters dansles, de fanfare en de hiphopklas van uw zoon is opgemaakt door gemeentes, die bezuinigingen elders moesten compenseren, en provincies die opeens geen heil meer zagen in amateurs. Dat het Rijk daarnaast 200 miljoen afpakte van de professionele kunstinstellingen, komt er nog bij.
“De enige die nog durft te gaan voor de elite”. Op weg naar de parkeergarage onder de Passengers Terminal Amsterdam verzuchtte de pensioengerechtigde recensent van de krant die ooit een pagina had over muziek, het gevoel van zijn deel van de samenleving. Het was na afloop van de persconferentie waar het programnma van Holland Festival 2014 werd gepresenteerd. Hij had het, terwijl we steeds dieper zakten, over Pierre Audi, de artistiek directeur van dat Holland Festival, die dit jaar zijn laatste – en meest glorieuze – programma ooit bekend heeft gemaakt.
Ook al breekt vandaag nog de oorlog uit, straaljagers zullen er niet meer landen. 200.000 bezoekers per jaar hebben ze nu minimaal nodig, op Soesterberg. De voormalige vliegbasis in het hart van Nederland, waar tot 2009 een squadron F15 straaljagers paraat stond om de toenmalige vijand, de communisten, een lesje te leren, komt in handen van het publiek. De projectontwikkelaar legt er de laatste hand aan het Militair Luchtvaartmuseum. Kleine delen van de vijf kilometer lange landingsbaan worden omgeploegd, en een paar hangars krijgen een bestemming als bergplaats van kunst.
Minister Bussemaker vindt het nog veel te vroeg om alarm te slaan over de bezuinigingen die gemeentes nog gaan doorvoeren op cultuur. Onderzoeksbureau Berenschot had eerder dit jaar berekend dat er nog vele procenten van het lokale cultuurbudget af zouden gaan. Onze eigen bronnen vertelden dat Berenschot nog aan de zonnige kant zat. Volgens de minister is het onderzoek echter te beperkt: er is maar onder 65 gemeentes gecheckt, en bovendien is het nog veel te vroeg.
De winnaars van de Dans Publieksprijs 2013 zijn bekend. Vrijdag 14 februari worden de prijzen, verdeeld over 7 categorieën, uitgereikt in het Haagse Theater aan het Spui. Naast winnaars Pascal Schut (Introdans) en Davide Cocchiara (The Red Piece) zijn dat choreografen Conny Jansen Danst voor de voorstelling ‘How Long is Now’ en Isabelle Beernaert voor de voorstelling ‘Red, Yellow & Blue’.
Het was donderdag 30 januari bal in Rotterdam. Op het Gemeentelijk Cultuurcongres waren een paar honderd ambtenaren, lokale politici en kunstinstellingen bijeen om te praten over waar ze elkaar konden helpen. Het moest een positieve dag worden. Er was al lang genoeg geklaagd en ruzie gemaakt: blik vooruit, hoopvol de toekomst in. Ook al moet het ergste nog komen.
Regionale kranten doen vrijwel niet meer aan echte cultuurjournalistiek. We weten dat, want het was de reden waarom we Cultuurpers ooit opgericht hebben. Hoe erg het er nu, 5 jaar later, voorstaat met kunst in de regio en de manier waarop de krant ermee omgaat, bleek deze maand in Tilburg.
De bezuinigingen op cultuur zijn inmiddels opgelopen tot 450 miljoen euro. De Tweede Kamer besloot eerder tot kortingen van 200 miljoen. Het snijden in het gemeentebudget door diezelfde Tweede Kamer leidt nu tot een verdere bezuiniging van 250 miljoen euro. Dit becijfert onderzoeksbureau Berenschot in een rapport dat op donderdag 30 januari in Rotterdam wordt gepresenteerd.
Een sitcom hebben ze al. De vrouwen. Girls is een doorslaand succes, dus wie beter dan de licht snobby Girls-ster Jemima Kirke kan uitleggen waarom vrouwen uit de kunst weggehouden zijn? Inderdaad. Niemand, dachten ze bij het nogal innovatief opererende Tate, en dus lieten ze haar op een vrolijke, maar ook trefzekere manier uitleggen waar het misging tussen de kunstwereld…
Dat wij een toonladder hebben zoals we die hebben, en dat we bepaalde akkoorden als mooi ervaren, komt omdat we dat hebben geleerd. En wat we hebben geleerd is het gevolg van afspraken. Er bestaat in de muziek, net als in de beeldende kunst of in het theater, geen absoluut ideaal waarnaar de kunstenaars moeten streven. Geen absolute schoonheid, geen goddelijke vonk, geen hemel waarnaar we allemaal terugverlangen, slechts een setje afspraken.
“Een goed boek is een man die me verleidt, is als seks met een onbekende.” Anne Provoost, de secuur Vlaams pratende essayiste slaagde erin om P.F. Thomése en Hermamn Koch even aan het wankelen te brengen. In een debat tijdens Writers Unlimited hield zij een pleidooi voor het niet-waargebeurde verhaal, en deed dat in een beeldspraak die de fantasie nogal in beweging zette. Ze citeerde haar eigen werk “Fictie en Macht” waarin het lezen inderdaad een nogal fysieke aangelegenheid wordt:
Het komt door Facebook. Zegt Ton van de Langkruis, artistiek directeur van schrijversfestival Writers Unlimited: “Je kunt niet langer die anonieme figuur zijn die de wereld met hermetische teksten bestookt vanuit een afgesloten zolderkamer. De markt is er niet meer naar. Je belangrijkste communicatiemiddel is facebook. Daar moet je open staan voor vragen, je communiceert met je lezers. We zijn weer terug op het dorpsplein waar ooit de eerste verhalen verteld werden.”
De latenight afsluitingen van de Winternachten op Writers Unlimited zijn altijd vrolijk. Dat komt omdat de dichters al wat losser zijn en het publiek wat meer gedronken heeft. En dit keer kwam het ook door megapubliekstrekker (bij andere gelegenheden) Arie Boomsma. Het vrolijke kijkcijferkanon smeet uit balorigheid met dichtbundels van de gasten van zijn programmaonderdeel.
“Luister niet naar de experts, ze hebben het eigenlijk altijd mis.” De kern van ‘Eyes wide open’, het nieuwste boek van Noreena Hertz, is helder. Dat ze zelf deskundige is, en dat haar visie daarom ook gewantrouwd moet worden, is logisch. Dat het gesprek wat ze over dit onderwerp voerde met oud-politica Femke Halsema almaar bizarder werd, was niet zo logisch. Ronduit schokkend was de val die de schrik van alle bankiers ter wereld aan het eind maakte.
Fouad Laroui doet niet aan internet. De van oorsprong Marokkaanse auteur en hoogleraar heeft zelfs geen mobiele telefoon. “Ik besef dat ik daarmee behoor tot een kleine elite”, verklaart hij tijdens een debat op Writers Unlimited, “maar ik zie er het nut niet van in.” Zijn tafelgenoten deelden zijn mening niet, en dat is best opmerkelijk. Nog maar een paar jaar geleden beschouwde het merendeel va de internationale schrijverselite de sociale media als iets waarmee zij zich niet hoefde te bemoeien.
Writers Unlimited is het leukste literaire festival ter wereld. Wij kunnen het weten, want we zijn er nu alweer twee keer geweest. Of de vergelijking met al die 20 miljoen andere literatuurfestivals in de wereld helemaal zuiver is, weten we niet. We weten wel dat heel veel van de schrijvers die Writers Unlimited bezoeken, het met ons eens zijn. Althans gedurende die paar dagen en vooral nachten in januari.
Een paar redenen.
Het UWV verklaarde afgelopen donderdag geen idee te hebben hoeveel mensen nu werkelijk werkeloos zijn geworden door de cultuurbezuinigingen. Uit een nogal krakkemikkig ogend onderzoek van NRC Handelsblad, dat uitsluitend keek naar banen die verloren waren gaan in Amsterdam en alleen bij rijksgesubsidieerde instellingen, bleek dat alleen die categorie al 600 klanten voor het UWV had opgeleverd. De rest valt buiten het blikveld van het kantoor in Amsterdam.
Nederlands 
English (UK) 
Français