Cultuurjournalist sinds 1996. Werkte als toneelrecensent, columnist en verslaggever voor Algemeen Dagblad, Utrechts Nieuwsblad, Rotterdams Dagblad, Parool en regionale kranten via de Geassocieerde Pers Diensten. Interviews voor TheaterMaker, Theaterkrant Magazine, Ons Erfdeel, Boekman. Podcastmaker, experimenteert graag met nieuwe media. Cultuurpers heet het geesteskind dat ik in 2009 op de wereld zette. Levenspartner van Suzanne Brink huisgenoot van Edje, Fonzie en Rufus. Zoek en vind mij op Mastodon.
In maart van dit jaar luidde de Raad voor Cultuur de noodklok. Uniek onder de nieuwe leiding, die doorgaans uitermate volgzaam is als het over cultuurbezuinigingen gaat. Maar wat er met de muziekscholen, kindertoneelscholen, bibliotheken en amateurorkesten gebeurt, is verder geheel aan de burgers zelf, en hun gemeentebesturen. Dit antwoordt de minister aan de kamer.
Ieder Holland Festival is er minstens 1 voorstelling waarvan heel veel mensen zich afvragen waarom die geprogrammeerd is. Dit jaar valt die eer te beurt aan ‘Bestiaire d’Amour’ van en met Isabella Rosselini. We zoeken even naar antwoorden.
Weer actueel, nu Toneelgroep Amsterdam de voorstelling herneemt, mijn recensie uit 2014. Deze week ging de toneelbewerking van The Fountainhead in première. Het boek is verschrikkelijk, de voorstelling rammelt, de acteurs winnen maar nipt. De inhoud schept echter nog meer verwarring en dat is de reden waarom ik u niet zal tegenhouden om te gaan kijken. En Hans Kesting natuurlijk. Ik zet het even op een rijtje.
Bezoekers van de film Napoleon, afgelopen zondag in Ziggo Dome, die bedacht hadden een diner te reserveren in een van de pauzes, krijgen hun geld terug. Dit heeft het Holland Festival besloten nadat op internet, en daarbuiten, commotie was ontstaan over de belabberde service van de cateraar, en over de nogal magere kwaliteit van het gebodene. Bezoeker Marc Veerkamp zei er op facebook het volgende over:
Met talent alleen kom je er niet. Je moet ook een beetje geluk hebben. Dat geluk overkwam Alain Platel inmiddels zo vaak dat je bijna gaat twijfelen aan je eigen goddeloosheid. Maar toch. Wie niet alleen een componist als Fabrizio Cassol tot zijn vrienden mag rekenen, maar ook het zangwonder Serge Kakudji een kans heeft gegeven, verdient wel een beetje geluk. Wat het drietal nu met 13 muzikanten uit Kinshasa voor elkaar heeft gekregen is ronduit revolutionair. En een doodsklap voor wie gelooft dat noord en zuid elkaar nooit echt kunnen ontmoeten. Ik maakte hem maandag 16 juni mee. En hij dreunt nog na.
Taal is muziek. Soms vergeten we dat. Dan denken we dat taal een manier is om objectieve betekenissen over te brengen. Beetje dom. Taal is voedsel voor alle zintuigen. Daar hoeft geen getokkel onder. Dat is pure opera zonder opsmuk. De Engelstalige voorstelling ’tis Pity she’s a whore’ die ik gisteren in het Holland Festival zag, bewijst dat. Zelfs als je geen moer verstaat van de zeventiende-eeuwse zinnen is het een genot om naar te luisteren.
Zaterdag 14 juni ging in een vloed van avondjurken, smokings, bekende Nederlanders en Gooische Tanks War Horse in première. Een stuk over een oorlog waarin Nederland neutraal was, en waarvan in elk dorp van de rest van de wereld gedenkstenen staan. U kunt gaan kijken. Of niet. We hebben zes argumenten op een rijtje gezet.
Dit jaar gaat de reis naar India en Nepal. Want dat leek hem wel mooi. De bezoeker van de Nederlandse première van Jelineks Die Schutzbefohlene had zin in de zomer. Volgend jaar zouden ze een vriendin opzoeken in Vietnam. Weinig gedoe om een visum te krijgen. Als blanke Europeaan is de hele wereld van jou. Je kunt overal terecht. De man besefte niet hoe bevoordeeld hij was.
Op school hadden we vroeger een heel goede manier om de kwaliteit van wijn te checken: het rendement. Wijn met 14% alcohol was beter dan wijn met 12% alcohol. Het doel was immers helder: er moest dronken geworden worden. Wijn van 14% is daarbij effectiever. Dus dronken we het liefst wijn met een rendement van minstens 14%.
Nederlandse musea betalen niet voor de kunst die ze presenteren. Kabelmaatschappijen steken geld van schrijvers in eigen zak. Nieuwe journalistieke platforms verspreiden zonder toestemming en zonder betalen het werk van kleine zelfstandigen. Bibliotheken gaan dicht, en worden vervangen door particuliere bibliotheken of schoolbibliotheken.
450.000 euro moeten ze bij elkaar krijgen, de 15 cultuuroptimistische wegwijzers van Public. Op een paar na allemaal een eindje voorbij 1980 geboren, dus ze hebben geen enkele last van babyboomersarrogantie of generatienikserigheid: dit zijn echte, jonge, blije Amsterdammers.
Krap vijf maanden tussen eerste auditie en eerste voorstelling. Meer tijd hadden de makers en buurtbewoners niet voor de Volksopera Ondiep, die op vrijdag 23 mei de eerste van twee voorstellingen beleefde. Een warme mei-avond werd het, aandoenlijk bij tijden, soms tenenkrommend, maar hoe dan ook leuk: klassiekers van Verdi (de meeste), Bizet, Puccini en Offenbach, op Nederlandse tekst gezet en gezongen door volslagen amateurs. Voor deze ene keer begeleid door het Groot Omroepkoor.
We zijn allemaal een beetje bang de controle te verliezen. Dus zijn we huiverig om ‘Europa’ leuk te vinden, schrikken we ons rot van de ongekende wereldmachten die in onze mobiele communicatieapparaten schuilen en vinden we de ov-chipkaart een onding, terwijl we iedere dag weer worden gemotiveerd om nieuwer, beter, hoger, meer, te willen.
De vallei van verbijstering. Veel mooier komen titels niet, dan die van ‘The Valley of Astonishment’. Het voorlopig laatste toneelstuk van de theaterlegende Peter Brook komt naar Amsterdam. Het Holland Festival gaf mij en twee journalisten van respectievelijk Parool en NRC, de gelegenheid om met de bij leven al legendarische regisseur te praten. Best bijzonder, want de man die een hele generatie theatermakers en toeschouwers betoverde met voorstellingen als de negen uur durende Mahabharata in Avignon, geldt als een godheid onder theaterkenners en -liefhebbers.
Iemand merkte op Facebook op dat het een beetje raar stond om in een krant sterren uit te delen voor een toneelstuk gebaseerd op Het Dagboek van Anne Frank. Hoewel ik zelf huiver om zo vroeg al een Godwin te maken, is er toch wel degelijk iets aan de hand met Het Toneelstuk en De Recensie. Recensies over Het Toneelstuk naar Het Dagboek lijken namelijk overbodig. Want hoe recenseer je zo’n stuk, met zo’n geschiedenis? Is gedoe over wel of geen gelaagdheid, wel of geen avontuurlijkheid in de regie niet zelfs een beetje oneerbiedig? Het zijn drie kwesties dus, die me tot een overweging brachten dat het misschien wel helemaal niet moest kunnen. Anne recenseren.
Omdat Nederlandse cultuur de Nederlanders pas opvalt als er gescoord wordt in het buitenland (geldt ook voor voetbal, overigens): Groot nieuws over het eerste gezelschap van Nederland. Bondscoach Ivo van Hove van Toneelgroep Amsterdam heeft niemand minder dan Juliette Binoche gestrikt voor een hoofdrol in een toneelstuk.
Ik ga op 7 mei 2014 in Parijs praten met Peter Brook. Voor mensen die theater hebben gestudeerd is dat iets heel bijzonders. De man schreef ooit een heel overzichtelijk en handzaam boekje dat bij alle theatermensen in de kast staat: The Empty Space. Maar hij was ook de regisseur van voorstellingen waar meer mensen bij geweest zijn dan er ooit stoelen waren. Ofwel.
In de categorie kunstroof is dit de laagste vorm: een oude vouwfiets stelen voor de deur van een dure kunstbeurs. Pak dan dat overbodige navigatiesysteem uit die Porsche Cayenne, het Guccitasje dat achteloos op de balie is neergezet, of schuif die driedubbelverzekerde, met diamant ingelegde iPhone van dat koffietafeltje onder je krant en geniet buiten verder van je geweten.
De Prins Bernhard Cultuurfonds Prijs gaat dit jaar naar Johan Simons. Bij de mededeling, in een weiland onder Utrecht, was de regisseur verbaasd: hij vermoedde dat de prijs bedoeld was voor zijn vrouw, Elsie de Brauw, alom beschouwd als een van de beste actrices van Nederland en België.
De nobele kunst van het kabeltrekken is een van de meest winstgevende activiteiten in Nederland medialand. Dat bleek op dinsdag 15 april in de Amsterdamse rechtbank. Daar stonden de Nederlandse schrijvers, vertegenwoordigd door Lira, tegenover de grote kabelmaatschappijen en producenten, vertegenwoordigd door een paar hele dure advocaten, afkomstig uit de kantoortorens op de nabijgelegen Amsterdamse Zuidas.
Even een korte tijdje vooruitdenken en je bent waar Google wil dat je bent. Alle kunst, overal ter wereld bereikbaar via je beeldscherm, je tablet. Zelfs de obscure kunst. Of sterker: mee te maken in je google glass of je Oculus VR bril. Je kunt nu al kunst in musea bekijken, maar dan zonder een rondleider die je vertelt wat je moet zien. En hoezeer we dat in het dagelijks leven ook niet op prijs stellen, soms is het best fijn om aan de hand van een gids door onbekend terrein te lopen. Zonder je vakantiegeld eraan te geven.
‘Harry Partch wist precies wat hij deed. Hij koos hele specifieke bourbonflessen uit om die 43 stappen in de octaaf in te vullen. Zo maakte hij muziek die heel toegankelijk is, maar ook heel ongrijpbaar. En dat is wat goede kunst moet doen.’
Update: voorstelling De Freudjes is voorlopig uitgesteld, tot waarschijnlijk later dit jaar.
‘Ik vind het theater. Psychoanalyse is een theatraal gegeven.’ Lineke Rijxman is gefascineerd door psychiaters. Niet omdat ze er zelf de deur plat loopt, maar omdat psychiatrie een dankbaar gegeven is voor iemand die toneel maakt. Daarom moest het er eens van komen: een stuk over Freud. Maar dan niet over Sigmund zelf, of over zijn familie. Het stuk “De Freudjes (Geen Familie)” gaat over drie zusjes in het van pillen en afkortingen overlopende drukke leven van vandaag. ‘We praten zo makkelijk over depressies. Je zegt al dat je depressief wordt als de kipsaté bij de slager op is.’
Je zult maar scenarioschrijver zijn. Of journalist voor een documentaireprogramma. Dan krijg je in Nederland dus geen cent meer voor je werk. Echt. De omroepen zijn al niet scheutig. Maar dan. Al het geld dat de kabelmaatschappijen verdienen aan de televisiekijkers van Nederland, verdwijnt namelijk in de zakken van een paar Amerikaanse bedrijven, die het weer delen met een paar omroepbazen, producenten en nog zo wat grootverdieners. Voor de mensen die dat allemaal bedenken en schrijven hebben al die bazen niets over. Zo wordt winst maken wel heel makkelijk.
Het is nog soort van geheim, maar de website staat al online. Zonder verwijzing naar de mensen daar achter, maar dat weten wij dus weer wel. Dus we kunnen het nieuws breken: het CPNB (die club van de boekenweek) werkt samen met de boekverkopers en de uitgevers aan een revolutionair platform voor ebooks. Dit project, getiteld ‘Leesid‘ moet een einde maken aan de chaos van DRM-shit, tig verschillende readers en tabletjes en bizarre eigendomsregels waar de Nederlandse elektronische boekenlezer nu nog mee moet leven.
Nederlands 
English (UK) 
Français