Alles over politiek, beleid, samenleving en hoe die dingen met cultuur en kunst te maken hebben.
Het wordt een totaalervaring, alsof je even in een andere wereld bent. ‘Mirror Mirror’ van Conny Janssen Danst speelt zich af in een voormalige onderzeebootloods van de Rotterdamse Droogdok Maatschappij (RDM). Het publiek wordt er met een boot naartoe gebracht.
William Forsythe, dansvernieuwer, en algemeen beschouwd als een van de belangrijkste choreografen van deze tijd, stopt op per september 2015 bij het gezelschap waaraan hij zijn naam verbonden heeft. Dat meldt de New York Times. Hij zal nog wel verbonden blijven aan het gezelschap als adviseur, maar de echte leiding zal waarschijnlijk worden overgenomen door Jacopo Godani, een oud-leerling van de legendarische choreograaf.
Krap vijf maanden tussen eerste auditie en eerste voorstelling. Meer tijd hadden de makers en buurtbewoners niet voor de Volksopera Ondiep, die op vrijdag 23 mei de eerste van twee voorstellingen beleefde. Een warme mei-avond werd het, aandoenlijk bij tijden, soms tenenkrommend, maar hoe dan ook leuk: klassiekers van Verdi (de meeste), Bizet, Puccini en Offenbach, op Nederlandse tekst gezet en gezongen door volslagen amateurs. Voor deze ene keer begeleid door het Groot Omroepkoor.
Volgens minister Bussemaker zou het allemaal reuze mee gaan vallen en Jet de Ranitz van Kunsten ‘ 92 vond dat al die onderzoekers paniek om niks zaaiden. Maar ze komen er dus wel aan: nieuwe bezuinigingen op cultuur, en groter dan eerst werd verwacht. Maastricht, net voorzien van een zeer breed college van B&W, kort vanaf komend jaar eerst een half miljoen op de cultuurbegroting, en daarna elk jaar nog minstens 750.000.
Er is al veel over geschreven. En veel over gepraat: de Reinbert de Leeuw-biografie van Thea Derks, die van Reinbert de Leeuw niet uitgegeven mocht worden. Nu mag Thea Derks, lid van de coöperatie Cultuurpers, aan Peter Gielissen, ook lid van de coöperatie Cultuurpers, haar kant van de zaak uitleggen. Mooi verhaal geworden. Op Lezen.tv
De commotie die is ontstaan door de voorstellingenreeks ‘De uitvaart’ in de St. Willibrorduskerk in Utrecht had niemand voorzien, laat staan gewild. Het apostolaat van de St. Willibrorduskerk vindt dat de kerk ‘ontheiligd’ is en wil er geen missen meer houden, nu Dries Verhoeven daar met hulp van Sens Uitvaarten tien avonden lang ‘De uitvaart’ opvoert. Het zijn theatrale uitvaartmissen, waarmee hij onder meer de verzorgingsstaat en het maatschappelijk draagvlak voor de kunst ten grave heeft gedragen. Maar iemand hiermee kwetsen was nooit zijn intentie geweest: ‘’Als ik de provocatie al op zoek in het project, dan is dat die met de toeschouwer.’’
In het katholieke Limburg kreeg ik elke week catechismusles op de lagere school. “Waartoe zijn wij hier op aarde?”, vroeg mijnheer pastoor. Met de hele klas dreunden wij het antwoord: “Om hier en in het hiernamaals gelukkig te worden.” Een vergelijkbare vraag drong zich gisteravond aan mij op tijdens de uitvoering van de opera Faust van Charles Gounod bij De Nationale Opera. “Waartoe gaan wij naar het theater?” Voor mij luidt het antwoord: “Om geraakt, gelouterd, ja misschien zelfs wel gelukkig te worden.” Gezien de lovende kritieken verwachtte ik dat dit inderdaad het geval zou zijn.
De digitale doekenstrijd in de bioscoop laat nog even op zich wachten. Voorlopig profiteert de filmliefhebber, zo blijkt uit onderzoek.
Zo’n kleine twee jaar geleden werd de digitalisering van het Nederlandse bioscoopbedrijf afgerond. Alle bioscopen en filmhuizen projecteren sinds 2012 digitaal. In de projectiecabine betekende het verdwijnen van de 35mm apparatuur een aardverschuiving.
Rechte lijnen, eenkleurige vlakken. Rood, geel, blauw en wit. De essentie van de werkelijkheid weergeven. Dat was het streven van de schilders van De Stijl in de eerste helft van de vorige eeuw. In dezelfde tijd had ook Hendrik Valk dit ideaal.
De vallei van verbijstering. Veel mooier komen titels niet, dan die van ‘The Valley of Astonishment’. Het voorlopig laatste toneelstuk van de theaterlegende Peter Brook komt naar Amsterdam. Het Holland Festival gaf mij en twee journalisten van respectievelijk Parool en NRC, de gelegenheid om met de bij leven al legendarische regisseur te praten. Best bijzonder, want de man die een hele generatie theatermakers en toeschouwers betoverde met voorstellingen als de negen uur durende Mahabharata in Avignon, geldt als een godheid onder theaterkenners en -liefhebbers.
370 miljoen kostte de verbouwing van het Rijksmuseum. Op een ton na. 5,5 miljoen minder dan de laatste raming uit 2010. Die weer het bijna het vierdubbele was van de oorspronkelijke begroting, die nog uitging van 134 miljoen. Maar dat was voor de crisis over die trappen en die fietsroute, en voor er allerlei bouwbedrijven failliet gingen, en voor de hele boel hoe dan ook in het honderd dreigde te lopen.
Iemand merkte op Facebook op dat het een beetje raar stond om in een krant sterren uit te delen voor een toneelstuk gebaseerd op Het Dagboek van Anne Frank. Hoewel ik zelf huiver om zo vroeg al een Godwin te maken, is er toch wel degelijk iets aan de hand met Het Toneelstuk en De Recensie. Recensies over Het Toneelstuk naar Het Dagboek lijken namelijk overbodig. Want hoe recenseer je zo’n stuk, met zo’n geschiedenis? Is gedoe over wel of geen gelaagdheid, wel of geen avontuurlijkheid in de regie niet zelfs een beetje oneerbiedig? Het zijn drie kwesties dus, die me tot een overweging brachten dat het misschien wel helemaal niet moest kunnen. Anne recenseren.
In 2001, toen Rotterdam Culturele hoofdstad van Europa was, sloeg een aantal instellingen de handen ineen en hieruit werden in 2005 de Rotterdamse Operadagen geboren. Het streven is in de operahuisloze Maasstad toch vernieuwend muziektheater te programmeren, vaak op ongebruikelijke locaties. Dit jaar vindt de negende editie plaats, van 17 tot en met 25 mei, met als thema ‘broederschap’.
Omdat Nederlandse cultuur de Nederlanders pas opvalt als er gescoord wordt in het buitenland (geldt ook voor voetbal, overigens): Groot nieuws over het eerste gezelschap van Nederland. Bondscoach Ivo van Hove van Toneelgroep Amsterdam heeft niemand minder dan Juliette Binoche gestrikt voor een hoofdrol in een toneelstuk.
Het Holland Festival, dat doen we al jaren. Het is zonder meer het hoogtepunt van het culturele seizoen. Op het Holland Festival zie je hoe de internationale kunstwereld erbij hangt. Onder de vaardige leiding van Pierre Audi is het hele gebeuren de laatste jaren ook nog eens een stuk minder elitair en hoogdravend geworden dan vroeger. Een kaartje kost ook vaak een stuk minder dan een avondje André Rieu in Maastricht, om maar wat te zeggen.
Het wordt moeilijk kiezen hoe we ons volgende weekend muzikaal gaan invullen: blijven we in Amsterdam voor het Amsterdam Marimba Weekend, of reizen we af naar Den Haag, waar Dag in de Branding geheel is gewijd aan het strijkkwartet? Kortom: gaan we strijken of slaan? Wie niet kan kiezen, kan later deze maand terecht bij Amsterdam Sinfonietta en Slagwerk Den Haag – die doen het gewoon allebei!
Ik ga op 7 mei 2014 in Parijs praten met Peter Brook. Voor mensen die theater hebben gestudeerd is dat iets heel bijzonders. De man schreef ooit een heel overzichtelijk en handzaam boekje dat bij alle theatermensen in de kast staat: The Empty Space. Maar hij was ook de regisseur van voorstellingen waar meer mensen bij geweest zijn dan er ooit stoelen waren. Ofwel.
In de categorie kunstroof is dit de laagste vorm: een oude vouwfiets stelen voor de deur van een dure kunstbeurs. Pak dan dat overbodige navigatiesysteem uit die Porsche Cayenne, het Guccitasje dat achteloos op de balie is neergezet, of schuif die driedubbelverzekerde, met diamant ingelegde iPhone van dat koffietafeltje onder je krant en geniet buiten verder van je geweten.
Voor de zoveelste keer in zijn ruim dertigjarig bestaan dreigt de kleurrijke Concertzender ten onder te gaan. Daarom is er op 6 mei een benefietconcert in de Amstelkerk in Amsterdam. Grootheden als Liza Ferschtman, Yuri Honing, Erik Bosgraaf en het Ragazze Kwartet treden gratis op, om de zender te steunen die zoveel live opnames van hun concerten uitzendt. Zelf begon ik er in 1995 mijn carrière als radiomaker, dus ik zou zeggen: komt allen, en doneer ruimhartig! Voor nog geen twee ton per jaar blijft de zender in de lucht.
Best lastig, marketing in de cultuursector. Voor een deel werk je in een markt waarvan men tegenwoordig denkt dat wat mooi is, zichzelf wel verkoopt, en voor de rest van de tijd moet je concurreren met een overvloed aan aanbieders. En dat ondanks de pogingen van de regering om het cultuuraanbod drastisch te decimeren. Of misschien wel dankzij. De markt…
De Prins Bernhard Cultuurfonds Prijs gaat dit jaar naar Johan Simons. Bij de mededeling, in een weiland onder Utrecht, was de regisseur verbaasd: hij vermoedde dat de prijs bedoeld was voor zijn vrouw, Elsie de Brauw, alom beschouwd als een van de beste actrices van Nederland en België.
De nobele kunst van het kabeltrekken is een van de meest winstgevende activiteiten in Nederland medialand. Dat bleek op dinsdag 15 april in de Amsterdamse rechtbank. Daar stonden de Nederlandse schrijvers, vertegenwoordigd door Lira, tegenover de grote kabelmaatschappijen en producenten, vertegenwoordigd door een paar hele dure advocaten, afkomstig uit de kantoortorens op de nabijgelegen Amsterdamse Zuidas.
Even een korte tijdje vooruitdenken en je bent waar Google wil dat je bent. Alle kunst, overal ter wereld bereikbaar via je beeldscherm, je tablet. Zelfs de obscure kunst. Of sterker: mee te maken in je google glass of je Oculus VR bril. Je kunt nu al kunst in musea bekijken, maar dan zonder een rondleider die je vertelt wat je moet zien. En hoezeer we dat in het dagelijks leven ook niet op prijs stellen, soms is het best fijn om aan de hand van een gids door onbekend terrein te lopen. Zonder je vakantiegeld eraan te geven.
‘Harry Partch wist precies wat hij deed. Hij koos hele specifieke bourbonflessen uit om die 43 stappen in de octaaf in te vullen. Zo maakte hij muziek die heel toegankelijk is, maar ook heel ongrijpbaar. En dat is wat goede kunst moet doen.’
Update: voorstelling De Freudjes is voorlopig uitgesteld, tot waarschijnlijk later dit jaar.
‘Ik vind het theater. Psychoanalyse is een theatraal gegeven.’ Lineke Rijxman is gefascineerd door psychiaters. Niet omdat ze er zelf de deur plat loopt, maar omdat psychiatrie een dankbaar gegeven is voor iemand die toneel maakt. Daarom moest het er eens van komen: een stuk over Freud. Maar dan niet over Sigmund zelf, of over zijn familie. Het stuk “De Freudjes (Geen Familie)” gaat over drie zusjes in het van pillen en afkortingen overlopende drukke leven van vandaag. ‘We praten zo makkelijk over depressies. Je zegt al dat je depressief wordt als de kipsaté bij de slager op is.’
Nederlands 
English (UK) 
Français