De Nederlandse documentaire Stand van de sterren van Leonard Retel Helmrich opent op 17 november de 23e editite van het International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA), zo werd gisteren bekend gemaakt. De film is tevens opgenomen in de competitie voor beste lange documentaire. Stand van de sterren is het derde deel van een drieluik waarin Retel Helmrich de lotgevallen volgt van…
Een van de meest fascinerende Nederlandse films die afgelopen jaar in de bioscoop kwam was Farewell van Ditteke Mensink. Een romance in een luchtschip dat rond de wereld vliegt, en dan geheel opgebouwd uit echte archiefbeelden. Deze wonderbaarlijke en wondermooie krachttoer maakt nu kans op een Gouden Kalf voor beste lange documentaire. Deze en andere nominaties voor Gouden Kalveren werden…
Kunstbezoekers opgelet: de gezamenlijke vakbonden en beroepsorganisaties in de cultuursector roepen vrijdag 24 september uit tot landelijke actiedag. Die dag kunt u als bezoeker dus geconfronteerd worden met sprekende muzakanten en dansers. Op de website ‘Stop de culturele kaalslag’ roepen tal van kunstenaarsorganisaties (van FNV Kiem tot de Art Directors Club) de Haagse opnderhandelaars op om af te zien van…
Op het Gala van het Nederlands Theater in de Amsterdamse Stadsschouwburg zijn gisteravond de belangrijkste toneelprijzen uitgereikt. Kees Hulst won de Louis d’Or voor de meest indrukwekkende mannelijke hoofdrol, de rol van Jörgen Hofmeester in’ Tirza’ bij het Nationale Toneel. Maria Kraakman won de Theo d’Or voor de meest indrukwekkende vrouwelijke dragende rol, Orlando in de gelijknamige productie van Toneelgroep Oostpool. Het stuk ‘Oog om Oog’, met onder meer Linda van Dyck en Victor Löw, won de AVRO Toneel Publieksprijs.
Een rode loper, veel champagne en nog veel meer geknuffel. Het is een warm weerzien voor theaterland, het Gala van het Nederlands Theater in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Een spannend weerzien ook, want de belangrijkste Nederlandse toneelprijzen worden vanavond uitgereikt.
Met ruim 12.000 bezoekers en een gemiddeld bezettingspercentage van 70% heeft de organisatie van het Amsterdam Fringe Festival naar eigen zeggen reden voor trots. In een persbericht meldt men dat ‘het is gelukt om het aantal bezoekers te laten groeien, zonder de intimiteit en het experimentele karakter van het Amsterdam Fringe Festival te verliezen. ‘ Hoe we dat precies moeten zien…
‘Hij is bang dat de ware misschien al honderd keer voorbij is gekomen, maar dat hij hem heeft gemist.’
‘Precies. En hoe oud ben jij?’
‘Twintig.’
‘Tja…’
In pak, met dierenmaskers op, poseren vijf acteurs op het podium. Ze stellen een beer, konijn, hert, haan en aap voor. Vanuit deze ‘freeze’ beginnen zij dierengeluiden te maken en te bewegen. Een ritmische performance volgt. Geboeid, maar verward, bekijkt het publiek de vervreemdende dans. Wat hebben die dieren toch met de oorlog in Irak te maken? Net als je je begint af te vragen of je wel in de goede zaal zit, zetten de spelers hun maskers af en geven het antwoord: ‘Heeft u zich ooit afgevraagd wat de oorlog in Irak voor de dieren daar betekend heeft? We horen nooit iets over hen in kranten of op tv.’
Een nieuwe dag, dus nieuwe kansen voor het vinden van de grootste parel van de Fringe. Vandaag word ik vanaf Theater Bellevue meegevoerd naar een nabijgelegen steegje. Opeens zie ik haar liggen. Een junk, zoals er in Amsterdam meer rondlopen. Het liefst loop ik er dan snel omheen. Bang ze te ruiken of aangesproken te worden. Metro, een stuk van…
In mijn zoektocht naar de parel van de Fringe stuit ik woensdagavond op twee musicals in het Rozentheater. Op het Fringe Festival kan en mag alles, maar toch werd ik verrast door Christiane van F*K Theater. In deze musical zakken jongeren af naar de onderkant van de samenleving. Ze drinken en blowen. Iedereen leeft in zijn eigen wereldje. Hoofdpersoon Christiane wordt verliefd op een verslaafde jongen en komt zo ook in aanraking met de duistere kanten van de drugsscene. Je verwacht bij een dergelijk verhaal de rauwe kanten van deze duistere wereld te zien, maar vanaf het eerste lied is Christiane veel te braaf. Het doet me denken aan een feel good-schoolmusical. Acht keurige jongens en meisjes zingen over ‘een trip met vrienden om je heen’. Dit doen ze zo zoetsappig en in harmonieuze samenzang dat dat wat je hoort en ziet totaal niet strookt met het verhaal.
Sanja Mitrovic heeft de BNG Nieuwe Theatermakers Prijs 2010 gewonnen. Zij krijgt de prijs van 45.000 euro voor haar voorstelling ‘Will You Ever Be Happy Again’? Hierin zorgde zij voor zowel de regie als het acteerwerk. Het prijzengeld kan zij besteden aan een nieuwe voorstelling in het volgend seizoen.
Nik van den Berg is ongetwijfeld iemand om in de gaten te houden. In theater Bellevue geeft hij in een bizarre act een parodie op een rockster. ‘Is dit het nou,’ denk ik even, maar al snel is duidelijk hoe knap Van den Berg gestalte geeft aan dit podiumbeest in bontjas. In een onverstaanbaar taaltje speelt hij een aantal nummers waarbij hij de maniertjes en gebaren van een groot rockartiest minutieus uitbeeldt.
Langzaam drinkt hij een slok thee, neemt nog een trek van zijn sigaret, laat de as in zijn thee vallen en gooit dan, in opperste concentratie, de hele sigaret in de thee. Een geluidsband start, waarna Nik met zijn elektrische gitaar het concert begint. De nummers in NIK©#2 gaan over het leven, de problemen en moeilijkheden ervan. Maar het zou net zo goed kunnen gaan over het smeren van een boterham met kaas. Van den Bergs timing is weergaloos, net als zijn inleving. Dit werkt zeker op mijn lachspieren, al zullen er ook mensen zijn die er meer van verwachtten.
Ze is net terug van een lange vakantie in haar geboorteland Noorwegen en, al vinden veel Noren Ibsen tegenwoordig saai, zelf houdt ze van zijn werk. Maren Bjorseth is derde-jaars regiestudente aan de AHK. Haar Nederlands is vlekkeloos; het is moeilijk te geloven dat ze hier pas twee jaar woont. Maren is een van de vier regie-studenten die is uitverkoren om een masterclass te volgen van de Duitse regisseur Thomas Ostermeier, artistiek leider van Schaubühne Berlin. Vorig jaar was in de Stadschouwburg zijn Hamlet te zien (met een zich vervelende, nogal dikke Hamlet in de hoofdrol) en in december gaat Ostermeier bij Toneelgroep Amsterdam Spoken regisseren van Ibsen.
De masterclass is een samenwerkingsproject van TF met de AHK en acteurs van ACT. Het is de eerste schooldag voor de studenten en, zoals Maren zegt, ze zijn meteen het diepe in geworpen: ‘Het was heel kort en intensief, we hebben gewerkt van tien tot drie en Thomas Ostermeier is twee keer komen kijken. Het is dan ook echt een work in progress.’
Het leuke aan de Fringe is de afwisseling. Zaterdagavond zag ik VOS, een stuk van Slawomir Mrozek, sprankelend gespeeld door Wouter van Oord. Gehuld in een shirt van het Nederlands elftal, met de naam VOS op de rug, speelt Van Oord met overtuiging twee monologen. De spanning is voor aanvang van zijn gezicht te lezen, maar is weg zodra de acteur…
“Ik ben achtenvijftig.” Plompverloren onthult Saskia Lemming (Oda Spelbos) haar grootste geheim aan echtgenoot en uitgerangeerde volkszanger René Lemming (Peter Bolhuis). Hij trouwde twaalf jaar geleden met haar, in de veronderstelling dat ze een jonge blom was. Op zijn beurt laat hij weten dat hij ‘Jij bent het neusje van mijn zalm’, zijn nummer één hit, eigenlijk voor een andere vrouw heeft geschreven. De bom barst in realityshow ‘De Lemmings’. Of eigenlijk: op het podium in De Balie, waar Hadewich Minis, Peter Bolhuis, Oda Spelbos en Yorick Zwart meedoen aan Nachtgasten. Een drie uur durende improvisatie ‘jam-sessie’.
“Wij zijn kunstenaars. Acteren is een roeping. Niet iedereen begrijpt dat. Soms is het een eenzaam bestaan.” Begripvol, bijna moederlijk, spreekt Shelley Mitchell een groep Nederlandse acteurs toe in De Balie. De Amerikaanse actrice en oprichtster van The Actors Centre of San Francisco laat hen tijdens een driedaagse masterclass kennis maken met ‘method acting’. Niet doen alsof, maar één worden met je personage. Een manier van acteren die veel bekende acteurs een Oscar heeft opgeleverd. Denk aan Robert De Niro, Juilette Binoche, Al Pacino en Kate Winslet.
De zoektocht naar de parel van de Fringe brengt me in de kelder van Amsterdam. Onder het Rokin, waar 24 uur per dag gewerkt wordt aan de Noord/Zuidlijn, speelt theatercollectief Aardlek de voorstelling PUT. Op een van de meest in het oog springende locaties van het Fringe Festival beland ik in een ondergrondse ontdekkingsreis naar verleden, heden en toekomst.
Onzichtbare krachten, omschreven als engelen, die via een Joodse vrouw tegen haar vrienden spreken ten tijde van de Holocaust in Hongarije. Een mysterieus en waargebeurd verhaal, door de Amerikaanse actrice Shelley Mitchell vertaald naar de ‘one-woman performance’ Talking with Angels. In Amerika een groot succes. Gisteren voor het eerst op de planken in Nederland.
‘Het is bijvoorbeeld een wondermooi iets, dat mijn lichaam elke dag opnieuw, een zelfde gretige verlangen vertoont naar een keigoeie kappoetzjino. Dat elke 24 uur de lust om te ‘willen proeven’, in mij word geboren en mij opnieuw wil treffen. En daar hoef ik nix voor te doen, dat verlangen sleurt mij onder de douche en speeksel begint te schuimen…
Ola Mafaalani. Dat is een hele heftige. Daar kun je dus nooit omheen. Het mens zit zo vol passie en emotie dat al haar toneelwerk, want ze is regisseuse, je onmogelijk koud kan laten. Tenminste, zo was dat tot voor kort, waarbij ik persoonlijk haar laatste stuk bij Toneelgroep Amsterdam ‘Hemel boven Berlijn’ het mooiste vond, want ook het meest…
De Amsterdamse Stadsschouwburg is fluweelrood. Theater Bellevue, het kloppende hart van het Amsterdam Fringe Festival, hoerig roze. De Amsterdam Fringe, dat betekent voorstellingen op meer dan 25 plekken. In theaters, maar ook op locatie. Van 2 tot en met 12 september 2010 gaat Henk de Jong voor De Dodo en podiumkunstenvakblad TM op zoek naar de parel van de Fringe. Hier houdt hij een dagboek bij, en in het volgende nummer van TM verschijnt een langer artikel van zijn hand.
Iedereen wil hem even zoenen. Hans Kemna, stralend middelpunt van het ‘boekenbal voor acteurs’, heeft net de allereerste ACT Award gewonnen. De prijs werd uitgereikt in de Amsterdamse Stadsschouwburg, tijdens het ACT gala, de proloog van het Nederlands Theater Festival.
Dan moet je net Twan Huys hebben. De presentator van Nova die in een paar schoolmeestervragen alle verkiezingsambities van Job Cohen om zeep wist te helpen. Hij zal zondag 29 augustus dezelfde truc kunnen gaan uithalen met een paar linkse politici en kunstbobo’s in het traditionele Uitmarktdebat in Paradiso.
De verwoestende kracht van oorlog en haat
De schrijver Wajdi Mouawad (1968) ontvluchtte op negenjarige leeftijd zijn geboorteland Libanon. Op dat moment woedt daar al jaren een wrede burgeroorlog. Samen met zijn familie komt hij via Frankrijk in Canada terecht.
Daar ontwikkelt hij zich tot een internationaal vermaarde theaterschrijver. Zijn werk wordt inmiddels over de hele wereld gespeeld. Het Ro Theater introduceerde Mouawad dit theaterseizoen voor het eerst in Nederland.
Regisseur Alize Zandwijk koos voor het stuk Branden en zet een gewaagde en overtuigende versie op de planken. Bijgestaan door een talentvolle cast van actrices en acteurs. Je ziet de moeder Nawal Marwan en haar tweeling Jeanne en Simon. Nawal is stervende.
Door Leo Bankersen
Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives, de verrassende Gouden Palm-winnaar van dit jaar, krijgt komend weekend zijn eerste Nederlandse vertoning op het nieuwe festival World Cinema Amsterdam. De jury van Cannes had met deze keuze zelfs onder critici enig rumoer veroorzaakt. Want was dit geestenverhaal van de Thaise cineast met de onuitsprekelijke naam nu een saaie en obscure film, of juist een cinematografische hoogstaand meesterwerk?
Nederlands 
English (UK) 
Français 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.