Je moet maar durven: met een groot houten kruis over de Kruiskade in Rotterdam lopen en “Mason was een vis!” roepen. De drugsverslaafde bewoners van de Pauluskerk, de afwassers van de Chinese restaurants en wachtende passagiers bij de tramhalte kijken er verbijsterd naar. Sandro Lima schreeuwt als een bezeten godsdienstwaanzinnige teksten over Mason de verlosser. Even ervoor zijn we bij…
Zondagavond 11 september zijn tijdens het Gala van het Nederlands Theater de VSCD Toneelprijzen, de VSCD Mimeprijs, de VSCD Jeugdtheaterprijzen en de AVRO Toneel Publieksprijs 2011 uitgereikt. En dat u dan weet dat VSCD staat voor de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouw Directies en AVRO voor Algemene Vrijzinnige Radio Omroep. De prijs voor de beste mannelijke hoofdrol van het afgelopen…
Amsterdam, 1999. Studie Theaterwetenschap, eerstejaarscollege theateranalyse. Ik zit met blocnote en pen in de vingers geklemd, en maak onleesbare aantekeningen. Halverwege het college komt Sjaron Minailo (Tel Aviv, 1979) binnengezwalkt, gehuld in een enorme bontjas, met grote Gucci zonnebril en dreadlocks. Met een zucht ploft hij in de achterste collegebank, hoort drie zinnen van het betoog van de ontregelde docent…
Holland Festival, Julidans, IT’s, Over ’t IJ. Einde seizoen wordt er altijd een bak theater over Amsterdam uitgestrooid. Het internationale performance aanbod migreert tussen april en september van Utrecht (Springdance en Festival aan de Werf) via Amsterdam naar Rotterdam (Internationale Keuze). Wil je iets van de hedendaagse, internationale dans meekrijgen, dan moet je bij Springdance, HF en Julidans zijn. [Voor…
Firs heet hij. En hij komt altijd te laat. Vanwege de jicht. Arme huisknecht. Firs werd geschapen door Anton Tsjechov. In zijn meesterwerk De Kersentuin gaat het over de verveling en lamlendigheid van de oude rijken, en Firs is de huisknecht die het allemaal ziet gebeuren. Tsjechov laat hem sterven, aan het eind, wanneer de vertrekkende huiseigenaren hem totaal vergeten…
Ze zeggen van Isabelle Huppert, sinds jaren de mooiste en meest mysterieuze verschijning op het filmdoek, dat ze live de uitstraling van een dood zebravinkje heeft. Ik had daar in ieder geval over gehoord, maar het nog nooit in het echt meegemaakt. Tot vrijdagavond 3 juni in de Amsterdamse Stadsschouwburg bij Un Tramway in het Holland Festival. En het klopt…
Jong sterven blijkt niet alleen gunstig voor hemelbestormers als Buddy Holly, Sam Cooke of Jezus. Ook in een toch tamelijk elitaire wereld als die van het Duitse theater kun je door een vroege dood sterstatus bereiken. Dat is ieder geval Christoph Schlingensief overkomen, de man die in 2010 aan longkanker overleed. De man had in het hele Duitse taalgebied al…
Dat was even knarsetanden voor de Britse theatercritici. De gevierde regisseur Deborah Warner (1959) trok onlangs Richard Brinsley Sheridan’s The School for Scandal uit de kast. Een stuk uit 1777, en een onaantastbaar onderdeel van de Britse theatercanon. Voortbordurend op de stijl van haar eerdere productie Mother Courage (2009) gaf Warner ook aan The School for Scandal – godbetert – een eigenzinnige, hedendaagse draai.
“Met veel video, licht, muziek en kabaal – als een rockconcert, ” grijnst Warner in het kantoor van het Barbican Theatre in Londen. “Mother Courage had een ontzettend populistische, spannende sfeer. Ik houd ontzettend van die arrogante theatraliteit, en die stijl wilde ik voortzetten in The School for Scandal. Voor mij was het de grote uitdaging om de Brechtiaanse theaterstijl van Weimar – die ik via Mother Courage weer had ontdekt – te laten botsen met een achttiende-eeuwse theatertekst.”
Het Holland Festival brengt dit jaar de bijzondere Frans-Algerijnse co-productie Nya, waarin verworvenheden van de moderne en klassieke dans worden gecombineerd met hiphop en bovendien de Bolero van Ravel klinkt naast de Algerijnse evergreens van Houria Aïchi.
U lag natuurlijk met zijn allen in de rij voor die legendarische Richard III van Orkater met muziek van Tom Waits. Of u had zich opgesloten bij het kleine zaal juweeltje ‘Till the fat lady sings’ van Oostpool, of u wilde gewoon geen aflevering van O O Cherso en The Voice of Holland missen. Enfin: nu weet u wat u…
Ongeveer tien jaar geleden stond er op het grote podium van de Rotterdamse concertzaal De Doelen een frêle en nog zoekende jonge vrouw, een singer-songwriter in een andere taal dan Engels. Soms in het Portugees maar meestal in het criollo van de Kaapverdische eilanden presenteerde deze Sara Tavares met minimale begeleiding haar cd ‘Mi ma bô’ die haar later internationale…
Jens van Daele sluit zijn reeks choreografieën over de zeven hoofdzonden af met de voorstelling Brides for Peace. Het stuk is gebaseerd op de kunstperformance Brides on Tour van de Italiaanse kunstenaars Pippa Bacca en Silvia Moro. Liftend en gekleed in bruidsjurken, met een tekst ‘Peace’ op hun borst, trokken zij in 2008 van Milaan naar Jeruzalem. De reis ging…
Ik ben geen kenner van de uitvoeringspraktijk van Bachs Johannes Passion en ken dat andere stuk, de Mattaheus Passion, vooral van een paar tv-fragmenten en verregaande bewerkingen zoals die bij Platels Pitié. Verwacht van mij dus geen oordeel over hoe goed de versie was, die op 5 april 2011 in het Concertgebouw te zien en te horen was, in verhouding…
Het Amsterdamse gezelschap Dood Paard vertaalde zelf Shakespeare’s ‘Othello’ en zwaait met ‘Bye Bye’ de bard uit. Het eigenzinnige collectief brengt een anderhalve uur durende actuele zedenschets en zielenspiegel, waarin wijzen naar ‘De Ander’ centraal staat. Shakespeare’s stukken worden nogal eens heel eerbiedig opgevoerd. . De bewierookte ‘bard’ uit Stratford-upon-Avon heeft de Engelse taal bovendien talloze uitdrukkingen geschonken die tot…
‘Dat lijkt wel een boeketreeks!’ sprak mijn vrouw met enig afgrijzen bij het zien van de cover van ‘De Wraak van Iphigeneia’. En ja, het moet gezegd: op boekformaat is de affiche van de laatste theatervoorstelling van Theatergroep Aluin iets te veel van het goede. Van de A0-affiche had je dat nooit gedacht. Sterker nog: die affiches van Aluin, die…
Natuurlijk missen we er wel eens eentje. En natuurlijk is Caro Emerald tof en Graffity 6 nieuw. Maar in Nederland is meer cultuur dan veel gebruikers van reguliere media beseffen. Diep in de jaren tachtig waren er al sporthallen vol voor Raï-muzikanten, en dat was jaren voordat Cheb Khaled met Aïsha tot de hitlijsten doordrong. De Kaapverdiaanse gemeenschap in Rotterdam…
In november verwijderde de door het Smithonian-mecenaat gefinancierde National Portait Gallery het werk nog, na protesten van Amerikaanse katholieken en Republikeinen. Zij vonden de video, getiteld ‘A fire in my belly’ van de in 1992 overleden New Yorkse kunstenaar David Wojnarowicz aanstootgevend. Gisteren maakte het Metroplitan Museum of Modern Art (Moma) in New York bekend het werk dat ze het…
Volgens de Nederlandse filmpers waren het Franse gevangenisdrama Un Prophète en de Pixar-animatiefilm Toy Story 3 de beste films die dit jaar in de Nederlandse bioscoop te zien waren. Nederlandse winnaar is het grimmige tienerdrama Schemer van Hanro Smitsman, zo maakte de Kring van Nederlandse Filmjournalisten bekend. Deze uitslag is het resultaat van een enquête onder 54 filmjournalisten die ieder…
Timothy Leary is niet dood. Het stoffelijk omhulsel van deze kleurrijke goeroe van de tegencultuur uit de jaren zestig mag dan op 31 mei 1996 zijn bewoner in de steek hebben gelaten, Leary’s asdeeltjes cirkelen in een baan om de aarde, zijn geestelijke erfenis wordt bewaard op internet en als het gerucht waar is reist een bandopname van hem aan…
Bloederig en moeilijk uit je geheugen te branden zijn de politiefoto’s die Walter Stokman heeft verwerkt in Scena del crimine over Napels en de maffia. Wat die beelden zo onvergetelijk maakt is niet alleen de gruwelijkheid, maar ook de onwerkelijkheid die er aan kleeft. Haarscherp, helder uitgelicht, alsof het allemaal in scène is gezet. Alsof dat meisje in dat smetteloos…
Wie de locatie binnenloopt waar de voorstelling ‘Stardust’ van choreograaf/beeldend kunstenaar Piet Rogie gaat plaatsvinden, kijkt meteen zijn ogen uit. In de leeggeruimde expostiezaal van het Nederlands Architectuurinstituut in Rotterdam zijn touwen gespannen, wemelt het van de ogenschijnlijk slordig verspreide attributen en staan vier cementmolens als onverbiddelijke wachters langs de kant. De hele ruimte straalt uit dat het spannend wordt. En daar wordt de kijker niet in teleurgesteld.
Op het Gala van het Nederlands Theater in de Amsterdamse Stadsschouwburg zijn gisteravond de belangrijkste toneelprijzen uitgereikt. Kees Hulst won de Louis d’Or voor de meest indrukwekkende mannelijke hoofdrol, de rol van Jörgen Hofmeester in’ Tirza’ bij het Nationale Toneel. Maria Kraakman won de Theo d’Or voor de meest indrukwekkende vrouwelijke dragende rol, Orlando in de gelijknamige productie van Toneelgroep Oostpool. Het stuk ‘Oog om Oog’, met onder meer Linda van Dyck en Victor Löw, won de AVRO Toneel Publieksprijs.
Een rode loper, veel champagne en nog veel meer geknuffel. Het is een warm weerzien voor theaterland, het Gala van het Nederlands Theater in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Een spannend weerzien ook, want de belangrijkste Nederlandse toneelprijzen worden vanavond uitgereikt.
Er is sneeuw gevallen, een dik pak verse sneeuw. Nepsneeuw weliswaar, maar echt genoeg om je middenin Rusland te wanen. Daar, in de stad Sverdlovsk oftewel Jekaterinenburg, leefde eens de man over wie de voorstelling ‘Poëten en bandieten’ gaat. Boris Ryzhy (1974-2001) zette de rauwe realiteit van zijn woonplaats in gedichten om. Meer dan duizend poëmen liet hij de wereld na. Zijn doorbraak kwam op het festival Poetry International in Rotterdam, in het jaar 2000. Een jaar later was hij dood. Boris Ryzhy, 26, had zichzelf verhangen.
Theatergroep De Warme Winkel legt die link met Rotterdam alleen al doordat ‘Poëten en bandieten’ daar gespeeld wordt. Een oude fabriekshal doet dienst als decor voor de vervallen arbeiderswijk waarin Ryzhy opgroeide. Vanachter een werktafel belt actrice Mara van Vlijmen Rotterdammers op. Die zijn geen van allen thuis. Maar op hun antwoordapparaat staat nu een van Ryzhy’s gedichten, wat voor de luisteraars een wonderlijke ervaring moet zijn. De Warme Winkel laat niet zien hoe de professorenzoon Boris in die arme buurt belandde. Waar hij het zelf in zijn gedichten over een omgeving vol grauwe flats heeft, doet het toneelbeeld eerder aan het buitenleven denken, met al die weidse sneeuw. De sfeer is knus en warm. Op een met kaarsjes versierde praalwagen komt een folkloristisch ensemble op, dat Russische liedjes zingt. Ouderwetse liedjes, en niks geen pop of punk.
Door Willem Jan Keizer
Rotterdam – Met dank aan dirigent Valeri Gergjev krijgen we meer zicht op het enorme reservoir aan Russische componisten. Rodion Sjtsjedrin bijvoorbeeld. Vorig jaar werd een pianoconcert van hem uitgevoerd, zondagavond was dat in de Doelen diens opera voor het concertpodium ‘The Enchanted Wanderer’, naar het boek ‘De Betoverde Zwerver’ van Nikolai Leskov. De opera is opgedragen aan dirigent Lorin Maazel die in 2002 in New York ook de première dirigeerde.
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.