Het veelbesproken The Birth of a Nation over een Amerikaanse slavenopstand krijgt een preview op twee Nederlandse festivals. Debuterend regisseur Nate Parker leende brutaalweg de titel van beroemde en omstreden klassieker.
De Cello Biënnale Amsterdam, het grootste cellofeest ter wereld dat zich van 20 tot en met 29 oktober afspeelt in het Amsterdamse Muziekgebouw aan ‘t IJ, is begonnen en het loopt er nu al storm. Tien dagen lang geven 27 internationale cellosolisten, 6 orkesten, 11 ensembles, 1 koor en vele musici uit 26 landen ruim 800 optredens. Van ‘s ochtends…
Ook Cinekid kaart de balans tussen mannen en vrouwen aan, en de verbeelding van jongens en meisjes. Een veelbesproken kwestie waarover het laatste woord nog niet gezegd is.
Een prachtige voorstelling vol hilariteit, spanning en lichtheid, maar die me toch met een droevig gevoel de wereld instuurt. Het lijkt of de vier vrouwen in D3US/X\M4CHIN4 van choreograaf/regisseur Fernando Belfiore zich in het land van de oneindige mogelijkheden bevinden. Alles kunnen ze. Willen ze ook alles? Zijn ze nog zichzelf als ze alles kunnen? Hoe voelt het als de aarde…
De openingsdag van de Nationale Filmconferentie tijdens het Nederlands Filmfestival gaf uitzicht op ‘urgente’ ontwikkelingen, maar vlammen wilde het nog niet. Ondanks Issaka Sawadogo’s innemende ontboezeming over het onderwerp diversiteit.
‘Hebben jullie echt al drie uur naar gedichten zitten luisteren?’ Asaf Avidan had zoiets nog niet meegemaakt. De muzikale hoofdact van de 34ste Nacht van de Poëzie heeft weer een extra verhaal om mee te nemen op zijn tournee. In Nederland kun je een volle zaal stil krijgen door een gedicht voor te lezen. Dit jaar lukte dat zelfs nog…
Met een gemiddelde van twee romans per jaar heeft de Vlaamse schrijver in ruim vijfendertig jaar tijd een reusachtig en uniek oeuvre opgebouwd – deze week wordt hij 63, maar het aantal boeken dat hij heeft geschreven overstijgt ruim dat aantal. Interview met de man die sneller schrijft dan zijn schaduw, in tien quizvragen. ‘Nou, ik blijk geen kenner van mijn eigen werk, hè?’
September, de maand van het Nederlands Theaterfestival en het Fringe Festival vol met oude en nieuwe voorstellingen die je moet zien. Maar ook in de rest van het land gebeurt aan het begin van het nieuwe theaterseizoen erg veel. Vijf aanraders. Toneelgroep Maastricht, Eyes wide shut (toneel) ‘De nieuwe Shakespeare’ is hij al genoemd, ik noemde hem al ‘duivelskunstenaar’. Feit…
Haar boek Het seksuele leven van Catherine M. overrompelde de wereld en maakte haar in één klap wereldberoemd. Sindsdien is Catherine Millet een van de meest gelezen schrijfsters van Frankrijk. In haar meest recente roman Een droomleven keert ze terug naar haar jeugd in Bois-Colombes. A Quattro Mani ging met haar mee naar de kiem van haar schrijverschap. Terug naar…
De zomerperiode is een fijne tijd voor inhaallezen – boeken van de afgelopen tijd die je nog wilde lezen, maar waar je niet eerder aan toekwam –, maar we kregen ook alvast een blik op een paar te verwachten titels. Dat leverde dat deze maand een fijne, gevarieerde oogst op. Eifelse avonturen Sinds De omweg is er geen nieuwe roman…
Door Brexit hebben veel programma’s op de Fringe een extra lading gekregen. Maar wat is Brits eigenlijk, en waar hoor je thuis?
Twee heel verschillende vormen van politiek theater op de Edinburgh Fringe: feministisch varieté en een onderdompelingsode aan de Maidan. Je gooit bakstenen voor je het weet.
Hoe keuzestress te vermijden op de aan alle kanten uit zijn voegen barstende Edinburgh Fringe? We doen een experiment: een dagje op de flow van de flyeraars.
Eind deze maand komt Toneelgroep Maastricht met ‘Eyes wide shut’. Het toneelstuk is een bewerking van de gelijknamige film van Stanley Kubrick. Die werd op zijn beurt geïnspireerd door ‘Droomnovelle’ van Arthur Schnitzler. Het boek verscheen negentig jaar geleden en zorgde voor een boel ophef. Seksuele lading In de loop der jaren zijn heel wat literatuurstudies aan Droomnovelle gewijd. Maar wat heeft…
Verbazingwekkend hoe meer dan duizend artiesten op het Edinburgh Fringe Festival hun krachten willen beproeven op het moeilijkste genre: comedy
Ooit was er die film, Ladri di Biciclette, Fietsendieven in het Nederlands. De Italiaanse regisseur Vittorio de Sica vestigde er in 1948 een totaal nieuwe filmstroming mee: het neo-realisme. Amateur-acteurs speelden zo’n beetje hun eigen leven aan de onderkant van de sociale ladder. Betrokken, bevlogen, rauw en confronterend, zeker in die tijd. Kleine mensen, gevangen in de spiraal van sociaal…
Het is een nieuwe en belangrijke trend binnen de programmering van internationale dans- en performance festivals in Nederland: niet alleen relevant werk van internationale choreografen tonen, maar ook uitdrukkelijk aandacht besteden aan dansmakers verbonden met de Nederlandse danspraktijk. Spring Utrecht opende in mei met Nicole Beutler en sloot af met Jan Martens, terwijl tijdens Julidans Pere Faura de spits mocht afbijten met sin baile no hay paraíso (no dance, no paradise).
In de Kunsthal in Rotterdam is een grote overzichtstentoonstelling van het werk van Fernando Botero (1932) te zien, onder de titel Botero: Celebrate Life! De drukte van de opening van zo’n tentoonstelling kost hem energie, maar gek genoeg put schilderen hem nooit uit, vertelt hij in zijn atelier in Monaco. ‘Ik heb nooit iets ervaren wat vervullender is dan schilderen of beeldhouwen. Schilderen haalt je uit de dagelijkse realiteit. Je vergeet je lichaam – zelfs je bestaan. Het is intens, maar tijdens het schilderen voel ik geen enkele vermoeidheid, ook na zeven of acht uur werken niet. Terwijl ik op een cocktailparty al na een halfuur doodop ben.’
In King’s Landing is het stof nog langzaam aan het neerdalen. En in mijn hoofd ook. Nu de meeste Game of Thrones nerds, -freaks en -liefhebbers de imposante season finale van het zesde seizoen hebben gezien, is het hoog tijd om de balans op te maken en vooruit te kijken. Het lijkt mij haast onnodig te vermelden dat dit hele artikel doorvlochten is met SPOILERS. Wie de afgelopen jaren niet aan bingewatching van de beruchte serie heeft gedaan: lees mee, en leef mee met de nerds.
De vakantie staat voor de deur, dus het wordt tijd om de koffers te pakken. Reisschrijfsters Carolijn Visser en Iris Hannema zijn het liefst het hele jaar door op pad. ‘Nederland is heerlijk hoor, maar na een paar maanden thuis begint het alweer te kriebelen: op reis wordt alles op z’n kop gezet; je denkbeelden over de wereld, de ideeën die je hebt over jezelf.’
Bij ‘The Dark Ages’ denken we aan de ruwe rauwe donkere middeleeuwen, met kerk en koning en zonder hygiëne. De Zwitserse regisseur Milo Rau verwijst met zijn voorstelling, die nu in het Holland Festival te zien is, echter naar een veel recenter stuk Europese geschiedenis. In een recent interview met de Cultuurpers zegt hij hierover:
Voor Theatre of the World, zijn vijfde avondvullende opera, liet Louis Andriessen (1939) zich inspireren door de Jezuïtische wetenschapper Athanasius Kircher (1601-1680). Hij was de laatste renaissance-man, iemand die alles kon en alles wist. Kircher schreef boeken vol over de meest uiteenlopende onderwerpen, van de betekenis van hiëroglyfen tot vulkanologie en muziekinstrumenten aan toe. Hij ontwierp zelfs een kattenpiano, vanuit de gedachte dat elke kat op een andere toonhoogte gilt als je op zijn staart trapt. Na zijn dood raakte Kircher als charlatan in diskrediet.
Onbruikbaar voor de wetenschap vormt hij echter gefundenes Fressen voor een componist als Andriessen, die graag de grenzen opzoekt tussen realiteit en fictie. Zijn opera Writing to Vermeer (1999) is gebaseerd op fictieve brieven aan de Delftse schilder; Rosa, a Horse Drama (1994) gaat over de moord op een componist, die onderdeel zou vormen van een samenzwering tegen de muziek.
Had zij Marc geheten, dan gold Marie Jaëll (1846-1925) ongetwijfeld als een van de belangrijke Franse componisten van eind negentiende, begin twintigste eeuw. Maar ja, ze was nu een keer een vrouw – dus onbelangrijk. Tijdens haar leven geroemd door niemand minder dan Franz Liszt, werd ze na haar dood al snel vergeten. Hooguit leefde zij voort in de door…
Op maandag 23 en dinsdag 24 mei vergaderde de VSCD, en was in de Nijmeegse Concertzaal De Vereeniging het Congres Podiumkunsten aan de gang (@congresPK). Ik ging er kijken en ontdekte wat nieuwe dingen.
Er is het nodige veranderd in het Nederlandse theater, sinds het begin van deze eeuw. Ergens rond het jaar 2000 was ik te gast op een bijeenkomst van de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouw Directeuren, en het was een bizarre ervaring. Ik bevond me tussen een gezelschap dat het best te omschrijven was als een herenclub, waarbij het aantal omhooggevallen gemeenteambtenaren het aantal artistiek bevlogen theaterliefhebbers oversteeg.
Nu, 16 jaar later,
Het Radio Filharmonisch Orkest en het Groot Omroepkoor moeten zich meer op de omroep, en minder op de concertpraktijk gaan richten. Dat stelt de Raad voor Cultuur in een vandaag uitgebracht advies over het beleidsplan van de Stichting Omroep Muziek (SOM), waar koor en orkest onder vallen.
Hoewel de Raad zeer te spreken is over de Zaterdagmatinee, zijn de twee andere series die de Stichting brengt
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.