We zijn niet zo van het rechtstreeks overnemen van persberichten, maar deze schoot er per ongeluk tussendoor. Voor wie het nog niet wist, maar tout kunst gaat zondag en maandag loos voor het behoud van het verstand in Nederland. Al zal dat op de architect van de bezuiniging, PVV-er Martin Bosma, geen effect hebben. Zelfs de cultuursector in Limburg (Geert…
Gerard Marlet is aan het uitgroeien tot een ware cijferguru voor de Nederlandse kunstsector. Zijn nieuwste publicatie betreft de “Podiumpeiler”. We hebben hem voor u ingebed. Lezenswaardig, niet alleen voor cijfer- en kunstfreaks. Immers, veel discussies over wel of geen geld naar kunst, wel of geen volle zalen, ze kunnen nu allemaal even goed gebaseerd worden op de feiten. Nuttig,…
Eigenlijk was er maar één compliment voor het kabinet, dat bezig is om gemiddeld 30% te korten op een sector die werk geeft aan tienduizenden Nederlanders. Tijdens de hoorzitting die de tweede kamer op maandag 20 juni belegde was alleen cultuursocioloog Arjo Klamer positief over de daadkracht die staatssecretaris Zijlstra aan de dag legde. Dat hij vervolgens wel vond dat…
De Dodo had het druk, deze derde week van het Holland Festival. Gelukkig opnieuw met een spannende mix van mooi, raar en bijzonder. Zoals het hoort, eigenlijk. Wat het Holland festival helemaal spannend maakt is dat dat soort uitersten zich soms binnen één programma kunnen afspelen, zoals bij het Nationale Ballet, of zelfs binnen één voorstelling, zoals bij De Russen…
Eindelijk: de opera The Cricket Recovers naar het dierenverhaal De genezing van de krekel van Toon Tellegen is in Nederland! Het Holland Festival presenteert ruim zes jaar na de wereldpremière in Aldeburgh het werk van Richard Ayres, uitgevoerd door Asko|Schönberg en VocaalLAB onder leiding van Etienne Siebens. Pierre Audi tekende voor de regie: hij maakte de voorstelling gelaagd en gewaagd.…
Zou de anti-reclame van premier Rutte cum suis door kunst weg te zetten als bestemd voor linkse types en andere idioten al effect sorteren? Je zou het bijna denken als je de tamelijk slecht gevulde zalen ziet tijdens de voorstellingen op het Holland Festival. Er zitten meer dan tien mensen op de eerste rij, maar toch houdt het allemaal niet…
De ark als de aarde, als een ruimteschip dat ons door de chaos van het heelal naar een veilige haven voert. De Poolster als ogenschijnlijk magnetisch middelpunt van het heelal waaromheen alle sterren draaien. Nee, dit is geen zweverig new age geleuter, het zijn de uitgangspunten voor Tevot en Polaris, twee grote orkestwerken van Thomas Adès, die onder leiding van de componist zelf hun Nederlandse première beleefden.
Op verzoek van het Holland Festival maakte Jamie McDermott van The Irrepressibles een nieuw programma: Human Music Box. De tienkoppige Britse band begint zijn wereldtournee in Amsterdam. De première op vrijdag 17 juni in het Muziekgebouw aan ’t IJ werd een ingetogen, muzikale avond die vooral visueel aantrekkelijk was. In het midden van de Grote Zaal stond een groot, ronddraaiend…
‘Labyrinth’ heet de choreografie van Sidi Larbi Cherkaoui. Doolhoven intrigeren omdat je er in kunt verdwalen en dan per se de uitgang wilt vinden. Onderweg doet een mens dan allerlei onthullende ervaringen op omtrent zichzelf. Maar Cherkaoui komt niet toe aan deze gang. Hij begint meteen met symboliek. Een danseres houdt een brede band vast die vanuit het toneelhuis naar…
Keulen en Parijs mogen dan niet in één dag gebouwd zijn, het kostte minder dan drie dagen om naar de maan te vliegen. Een kromme vergelijking om mee te vertellen dat een voorstelling die drie dagen voor de première nog rammelt, op de première zelf een onvoorstelbare hit kan blijken. Zoiets kan dus gebeuren met De Russen, de nieuwste voorstelling…
Componist Wolfgang Rihm en choreograaf Sasha Waltz, twee bekende gezichten op het Holland Festival en grote namen in de Europese podiumkunsten, brachten in 2008 samen een voorstelling uit die dit jaar niet mocht ontbreken in een Holland festival-programma. Het festival heeft niet alleen aandacht heeft voor een aantal grote, hedendaagse componisten (Xenakis, Rihm), maar timmert ook behoorlijk aan de weg op het…
”Alifib” van de Britseprogrocker Robert Wyatt (1945) is een liedje dat onder de huid kruipt. De bijnabrekende stem van Wyatt klinkt zo oprecht triest dat het je de adem beneemt. Het lijkt een onmogelijke opgave om ”Alifib” overtuigend te brengen zonder de meester zelf. Toch krijgt het Franse Orchestre National de Jazz het voor elkaar. Waar Wyatt in het origineel…
Dat de Off Broadway-musical Fela! Een succes was, konden we eigenlijk wel verwachten. Voor De Dodo hebben we er daarom ook niemand heen gestuurd: er zijn al genoeg kranten en andere bloggers die graag bij de New Yorkse publiekslievelingen op de eerste rang willen zitten. Dat ze een goede tijd hadden, leest u elders op deze site, via de blogstream…
Op heel verschillende plekken kunnen mensen soms hetzelfde idee hebben. En nog somser leiden die gelijke ideeën allebei tot iets prachtigs. Een paar jaar geleden speelde mimegezelschap Kassys dankzij het Brabantse theater Bis de prachtig droevige tragedie ‘Kommer’, waarin collega’s zinloze tijd doorbrachten in een rouwkamer vol leaseplanten. Ieder gratuit zinnetje werd uitvergroot door machtig hulpeloze gebaren tot in het…
Firs heet hij. En hij komt altijd te laat. Vanwege de jicht. Arme huisknecht. Firs werd geschapen door Anton Tsjechov. In zijn meesterwerk De Kersentuin gaat het over de verveling en lamlendigheid van de oude rijken, en Firs is de huisknecht die het allemaal ziet gebeuren. Tsjechov laat hem sterven, aan het eind, wanneer de vertrekkende huiseigenaren hem totaal vergeten…
Sterker dan ooit is in de laatste jaren de invloed van spindoctors op de politiek te merken. Was het eerst alleen de PVV die in de persoon van Martin Bosma de Amerikaanse methodes van ‘framing’ introduceerde, inmiddels is het ook staand kabinetsbeleid. We kennen allemaal de Henk en Ingrids, de hardwerkende Nederlanders en de kopvoddentaks. En nu is er de…
Papageno pronkte gisteravond zonder zijn verenpracht. Sterker nog, de hele regie van Une flûte enchantée was een onopgesmukt genoegen. Sober. Integer. Je kunt een Nederlands publiek niet wilder krijgen dan met een dergelijke aanpak. Complimenten dus, voor Peter Brook. In het Muziekgebouw aan het IJ was de Nederlandse première van Brooks bewerking van Die Zauberflöte van Mozart. De productie draaide…
Een opera gebaseerd op teksten van Nietzsche, en dan beginnen met hard gelach en hoofdpersonage N die probeert twee waternimfen te pakken te krijgen. Wacht even, dat is Wagner! Goed, bij Wagners Rheingold gaat het om drie Rijndochters, maar de overeenkomst is te groot om toevallig te zijn. En dat is die ook niet, maar in de eerste minuten van Wolfgang Rihms Dionysos is veel meer aan de hand. Hier is een componist aan het werk die niet alleen met tekst en muziek speelt, maar ook met eeuwen cultuurgeschiedenis en daar nog grappen bij weet te maken ook. Het is om in van een roes te geraken.
Acteurs met soort van harembroeken en bamboestokken op een nondescript speelvlak. Sommigen onder u denken hierbij wellicht nostalgisch of vol huiver terug aan de tijd dat er in Nederland nog ‘Akademies voor Ekspressie’ waren. Toppunten van sociokunst. Ergens diep in de jaren zeventig van de vorige eeuw, dus. Het uit Hongarije afkomstige Maladype Theater past naadloos in dat beeld, dat…
Met de strijd tussen Titanen en goden op de berg Olympus opent Xenakis 1234, een minifestival in het grote Holland Festival. In vier concerten, verspreid over twee dagen, staat Iannis Xenakis centraal. Daarnaast is ook nog een omvangrijke tentoonstelling aan de Griekse componist gewijd, die van huis uit wiskundige en architect was.
Je kunt je ogen bijna niet afhouden van de voeten. De dansers maken drukke, snelle pasjes en toch lijken hun lichamen over het toneel te glijden. Het straalt iets van volmaaktheid uit. In ‘Birds with Skymirrors’ krijg je voortdurend het gevoel dat de vogelwereld model heeft gestaan voor de bewegingen. Trillende handen doen aan vleugeltoppen denken, kwetsbaar de luchtlagen aftastend.…
Ze zeggen van Isabelle Huppert, sinds jaren de mooiste en meest mysterieuze verschijning op het filmdoek, dat ze live de uitstraling van een dood zebravinkje heeft. Ik had daar in ieder geval over gehoord, maar het nog nooit in het echt meegemaakt. Tot vrijdagavond 3 juni in de Amsterdamse Stadsschouwburg bij Un Tramway in het Holland Festival. En het klopt…
Jong sterven blijkt niet alleen gunstig voor hemelbestormers als Buddy Holly, Sam Cooke of Jezus. Ook in een toch tamelijk elitaire wereld als die van het Duitse theater kun je door een vroege dood sterstatus bereiken. Dat is ieder geval Christoph Schlingensief overkomen, de man die in 2010 aan longkanker overleed. De man had in het hele Duitse taalgebied al…
Dat was even knarsetanden voor de Britse theatercritici. De gevierde regisseur Deborah Warner (1959) trok onlangs Richard Brinsley Sheridan’s The School for Scandal uit de kast. Een stuk uit 1777, en een onaantastbaar onderdeel van de Britse theatercanon. Voortbordurend op de stijl van haar eerdere productie Mother Courage (2009) gaf Warner ook aan The School for Scandal – godbetert – een eigenzinnige, hedendaagse draai.
“Met veel video, licht, muziek en kabaal – als een rockconcert, ” grijnst Warner in het kantoor van het Barbican Theatre in Londen. “Mother Courage had een ontzettend populistische, spannende sfeer. Ik houd ontzettend van die arrogante theatraliteit, en die stijl wilde ik voortzetten in The School for Scandal. Voor mij was het de grote uitdaging om de Brechtiaanse theaterstijl van Weimar – die ik via Mother Courage weer had ontdekt – te laten botsen met een achttiende-eeuwse theatertekst.”
Twee jongens slaan met een honkbalknuppel tegen een gitaar, die aan een touw in de lucht hangt. Even daarvoor hebben ze het instrument ook al mishandeld bij een vreemd touwtrekspelletje, waarbij de gitaar regelmatig de grond raakte. Beide keren vullen schrille, nare klanken de ruimte. De spelletjes worden met een bloedserieus gezicht gespeeld en lijken dus iets te vertellen aan de bezoekers. Maar wat eigenlijk? Die vraag blijft door je hoofd tollen bij vrijwel elk theatraal moment in The Long Count. Het project van de tweelingbroers Bryce en Aaron Dessner van indierockband The National klinkt nogal spannend. Zo wordt het in de aankondiging een multimediaal concert genoemd, met een liederencyclus waarin de tijd voordat onze wereld begon, centraal moet staan. De muzikanten creëerden het samen met videokunstenaar Matthew Ritchie en gebruikten de Popol Vuh, een historisch-mythologische tekst van een Maya-volk uit Guatemala over die begintijd, als inspiratiebron. In de voorstelling willen ze verbanden leggen tussen mythe van de Maya’s en hun eigen leven.
Betalingen geschieden via iDeal, Paypal, Creditcard, Bancontact of Automatische Incasso. Wilt u liever handmatig betalen, op basis van een factuur vooraf, rekenen we 10€ administratiekosten
*Alleen bij een jaarlidmaatschap of na 12 maandelijkse betalingen
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.