Leden van Cultuurpers zijn voor een klein bedrag per maand of per jaar mede-eigenaar van onze coöperatie, en mogen in voorkomende gevallen ook inhoudelijk bijdragen aan de site. Voor leden met een instellingslidmaatschap bieden we de mogelijkheid om hun persberichten onverkort door te plaatsen. Ook lid worden? Dat kan. Kijk op deze pagina
Het is zo nu en dan best frisjes op het terrein van de Westergasfabriek waar drie Fringe-voorstellingen te zien zijn. Donderdagavond zijn dat achtereenvolgens Levelless van Theatergroep WAK, Vivarium #3 van LORNA Collectief en Kaat van Eva Knibbe. De kou is echter geen spelbreker. De fysieke grappen in Levelless (of Recht niet in het Nederlands) hebben wel wat weg van…
Een intiem huiskamercongres tussen levende kunstwerken. Zo kun je ‘House without a maid, een ‘gesprekken-, performances- en installatieproject’ van Jorge León en Simone Aughterlony in Huis Sonneveld het best omschrijven. In de voormalige garage van de modernistische villa uit 1932 is een select vrouwelijk gezelschap twee dagen bijeen om te discussiëren over het fenomeen dienstmeid. In andere vertrekken van het imponerende…
‘Dus, dokter Lacan, zijn vrouwen gevoeliger voor gekte? … Is de man vatbaar voor hysterie?’ In ‘Deserve’, onderdeel van het drieluik over de dienstmeid van Jorge León en Simone Aughterlony, graven de makers diep, heel diep. Ze volgen de intrigerende lijn van de grote ontmaskeraars in onze denkgeschiedenis: van Hegels meester-slaaf analyse via Marx en Freud naar de Franse psychoanalyticus Jacques Lacan. Kern van…
Vandaag (vrijdag 24 september 2010) is in het Amsterdamse Debatcentrum De Balie de aftrap gegeven van de acties van de kunstwereld tegen de door het nieuwe kabinet van CDA en VVD, gedoogd door PVV voorgenomen bezuinigingen van 21% op de begroting van OC&W. Voor wie de berichten daarover nog niet heeft gevonden in de reguliere media: de sociale netwersite ’twitter’…
Het debatseizoen in Rotterdam is dit jaar geopend in de vernieuwde zaal van De Unie. De net opgeleverde ruimte doet prettig en intiem aan. Des te opmerkelijker de uitspraak van gespreksleider Natasja van den Berg dat vragen vanuit de zaal niet zijn toegestaan ‘omdat die toch nergens over gaan’. Dat klinkt niet echt als warm welkom in een debatcentrum. Weliswaar leverde het…
Op dit soort plekken gebeuren dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. We bevinden ons diep in de containerhaven van Rotterdam, tussen de neonverlichte overslagplaatsen en duistere pakhuizen. In een van die rauwe loodsen staan twee vrachtwagentrailers. De een is ingericht als illegaal naaiatelier, de ander is gevuld met aarde en rubberbanden. Ze vormen het decor van de voorstelling ‘Hard to be a god’ van de Hongaarse theatermaker Kornél Mundruczó.
De voorstelling vertelt het redelijk onnavolgbare verhaal van Karoly, die symbolische martelporno wil maken om er zijn vader mee te chanteren. Die vader verkrachtte ooit zijn zus en is nu Europarlementariër. Drie vrouwen zijn onder valse voorwendselen naar dit naaiatelier gelokt om in die video’s mee te doen. Het loopt niet goed met ze af, onder andere doordat de buitenlandse filmregisseur nogal sadistische neigingen heeft en daarbij de dames zodanig beschadigt dat ze onbruikbaar worden.
Het Fonds voor Cultuurparticipatie heeft in het kader van het programma Het beste van twee werelden subsidie toegekend aan acht meerjarige projecten van professionele kunstinstellingen. Het gaat om een totaalbedrag van € 3.397.333. Met het programma Het beste van twee werelden wil het Fonds voor Cultuurparticipatie een impuls geven aan de samenwerking tussen professionals en amateurs op cultuurgebied. Er zijn drie…
Op het Gala van het Nederlands Theater in de Amsterdamse Stadsschouwburg zijn gisteravond de belangrijkste toneelprijzen uitgereikt. Kees Hulst won de Louis d’Or voor de meest indrukwekkende mannelijke hoofdrol, de rol van Jörgen Hofmeester in’ Tirza’ bij het Nationale Toneel. Maria Kraakman won de Theo d’Or voor de meest indrukwekkende vrouwelijke dragende rol, Orlando in de gelijknamige productie van Toneelgroep Oostpool. Het stuk ‘Oog om Oog’, met onder meer Linda van Dyck en Victor Löw, won de AVRO Toneel Publieksprijs.
Een rode loper, veel champagne en nog veel meer geknuffel. Het is een warm weerzien voor theaterland, het Gala van het Nederlands Theater in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Een spannend weerzien ook, want de belangrijkste Nederlandse toneelprijzen worden vanavond uitgereikt.
Met ruim 12.000 bezoekers en een gemiddeld bezettingspercentage van 70% heeft de organisatie van het Amsterdam Fringe Festival naar eigen zeggen reden voor trots. In een persbericht meldt men dat ‘het is gelukt om het aantal bezoekers te laten groeien, zonder de intimiteit en het experimentele karakter van het Amsterdam Fringe Festival te verliezen. ‘ Hoe we dat precies moeten zien…
De multimedia show ‘Investment’ van de Amerikaan Davis Freeman doet in eerste instantie denken aan de PowerPointshow ‘An Unconvenient Truth’ van Al Gore. Drie performers en een projectiecomputer tonen het publiek zeer routineus en gedetailleerd een heel scala aan mogelijkheden om te beleggen. Aanvankelijk zinvol en duurzaam, maar als snel spelen hele andere motieven een rol. Pikant detail: iedereen uit het…
Er is sneeuw gevallen, een dik pak verse sneeuw. Nepsneeuw weliswaar, maar echt genoeg om je middenin Rusland te wanen. Daar, in de stad Sverdlovsk oftewel Jekaterinenburg, leefde eens de man over wie de voorstelling ‘Poëten en bandieten’ gaat. Boris Ryzhy (1974-2001) zette de rauwe realiteit van zijn woonplaats in gedichten om. Meer dan duizend poëmen liet hij de wereld na. Zijn doorbraak kwam op het festival Poetry International in Rotterdam, in het jaar 2000. Een jaar later was hij dood. Boris Ryzhy, 26, had zichzelf verhangen.
Theatergroep De Warme Winkel legt die link met Rotterdam alleen al doordat ‘Poëten en bandieten’ daar gespeeld wordt. Een oude fabriekshal doet dienst als decor voor de vervallen arbeiderswijk waarin Ryzhy opgroeide. Vanachter een werktafel belt actrice Mara van Vlijmen Rotterdammers op. Die zijn geen van allen thuis. Maar op hun antwoordapparaat staat nu een van Ryzhy’s gedichten, wat voor de luisteraars een wonderlijke ervaring moet zijn. De Warme Winkel laat niet zien hoe de professorenzoon Boris in die arme buurt belandde. Waar hij het zelf in zijn gedichten over een omgeving vol grauwe flats heeft, doet het toneelbeeld eerder aan het buitenleven denken, met al die weidse sneeuw. De sfeer is knus en warm. Op een met kaarsjes versierde praalwagen komt een folkloristisch ensemble op, dat Russische liedjes zingt. Ouderwetse liedjes, en niks geen pop of punk.
Het Dodo Internationale Keuze-journaal, aflevering 3: Hans van Dam zag ‘Investment’ en sprak met maker Davis Freeman, over wat je allemaal met een ton kunt doen. Het roept associaties op met de fameuze TED-talks en doet denken aan de powerpointdocumentaire ‘An Inconvenient Truth‘, waarmee Al Gore de wereld trachtte wakker te schudden over de klimaatverandering. Wat Davis Freeman doet is kleiner, maar…
‘Hij is bang dat de ware misschien al honderd keer voorbij is gekomen, maar dat hij hem heeft gemist.’
‘Precies. En hoe oud ben jij?’
‘Twintig.’
‘Tja…’
In pak, met dierenmaskers op, poseren vijf acteurs op het podium. Ze stellen een beer, konijn, hert, haan en aap voor. Vanuit deze ‘freeze’ beginnen zij dierengeluiden te maken en te bewegen. Een ritmische performance volgt. Geboeid, maar verward, bekijkt het publiek de vervreemdende dans. Wat hebben die dieren toch met de oorlog in Irak te maken? Net als je je begint af te vragen of je wel in de goede zaal zit, zetten de spelers hun maskers af en geven het antwoord: ‘Heeft u zich ooit afgevraagd wat de oorlog in Irak voor de dieren daar betekend heeft? We horen nooit iets over hen in kranten of op tv.’
Een nieuwe dag, dus nieuwe kansen voor het vinden van de grootste parel van de Fringe. Vandaag word ik vanaf Theater Bellevue meegevoerd naar een nabijgelegen steegje. Opeens zie ik haar liggen. Een junk, zoals er in Amsterdam meer rondlopen. Het liefst loop ik er dan snel omheen. Bang ze te ruiken of aangesproken te worden. Metro, een stuk van…
Zo’n koele nazomeravond als donderdag 9 september 2010 is een perfecte avond voor de try- out van het locatiestuk ‘Natives‘ van acteursgroep Wunderbaum. Heldere lucht, mild optrekkende herfstkou en nagenoeg windstil. Locatie: een moerassig grasveld tussen twee verlaten woonblokken in de Rotterdamse wijk Pendrecht. Ooit gebouwd vanuit de naoorlogse idealen van familiegeluk, gemak en bereikbaarheid, maar al snel te benauwd, vergrijzend en…
In mijn zoektocht naar de parel van de Fringe stuit ik woensdagavond op twee musicals in het Rozentheater. Op het Fringe Festival kan en mag alles, maar toch werd ik verrast door Christiane van F*K Theater. In deze musical zakken jongeren af naar de onderkant van de samenleving. Ze drinken en blowen. Iedereen leeft in zijn eigen wereldje. Hoofdpersoon Christiane wordt verliefd op een verslaafde jongen en komt zo ook in aanraking met de duistere kanten van de drugsscene. Je verwacht bij een dergelijk verhaal de rauwe kanten van deze duistere wereld te zien, maar vanaf het eerste lied is Christiane veel te braaf. Het doet me denken aan een feel good-schoolmusical. Acht keurige jongens en meisjes zingen over ‘een trip met vrienden om je heen’. Dit doen ze zo zoetsappig en in harmonieuze samenzang dat dat wat je hoort en ziet totaal niet strookt met het verhaal.
Morgen begint De Internationale Keuze van De Rotterdamse Schouwburg. Een festival dat al jaren in september opmerkelijk theater uit de hele wereld presenteert in de schouwburg van de Maasstad. Behalve dit jaar dan, want de ‘kist van quist’ wordt verbouwd en dat duurt nog eventjes. Niet iets met Amsterdamse metrobouwers, maar of de officiële heropening op 2 oktober 2010 wordt…
Wuthering Heights wordt vaak in een adem genoemd met andere negentiende eeuwse klassiekers als Jane Eyre of Pride and Prejudice, maar het boek van Emily Brontë is oneindig veel duisterder dan die andere kokette meisjesboeken. De grote, dramatische passie van Heathcliff en Cathy sluit eigenlijk verrassend goed aan bij emo’s die Twilight, True Blood en andere hedendaagse vampierenverhalen verslinden.
Dat hebben bewerker Jeroen Olyslaegers en regisseur Floor Huygen goed in de gaten gehad toen ze de roman voor het toneel bewerkten tot Woeste hoogten, rusteloze zielen, een co-productie van het Nederlandse jeugdtheatergezelschap Artemis en het Vlaamse Antigone. De voorstelling oogstte veel lof, is nu te zien in TF, maar werd ook genomineerd voor twee Gouden Krekels, de prijzen voor jeugdtheater.
Sanja Mitrovic heeft de BNG Nieuwe Theatermakers Prijs 2010 gewonnen. Zij krijgt de prijs van 45.000 euro voor haar voorstelling ‘Will You Ever Be Happy Again’? Hierin zorgde zij voor zowel de regie als het acteerwerk. Het prijzengeld kan zij besteden aan een nieuwe voorstelling in het volgend seizoen.
Nik van den Berg is ongetwijfeld iemand om in de gaten te houden. In theater Bellevue geeft hij in een bizarre act een parodie op een rockster. ‘Is dit het nou,’ denk ik even, maar al snel is duidelijk hoe knap Van den Berg gestalte geeft aan dit podiumbeest in bontjas. In een onverstaanbaar taaltje speelt hij een aantal nummers waarbij hij de maniertjes en gebaren van een groot rockartiest minutieus uitbeeldt.
Langzaam drinkt hij een slok thee, neemt nog een trek van zijn sigaret, laat de as in zijn thee vallen en gooit dan, in opperste concentratie, de hele sigaret in de thee. Een geluidsband start, waarna Nik met zijn elektrische gitaar het concert begint. De nummers in NIK©#2 gaan over het leven, de problemen en moeilijkheden ervan. Maar het zou net zo goed kunnen gaan over het smeren van een boterham met kaas. Van den Bergs timing is weergaloos, net als zijn inleving. Dit werkt zeker op mijn lachspieren, al zullen er ook mensen zijn die er meer van verwachtten.
‘Kontneuken tegen meerprijs.’ ‘Doen die ook pijpen zonder condoom?’ ‘Die heeft een keer aan mijn lul gezogen en toen was ze de hele nacht misselijk. ’s Ochtends heeft ze in mijn bed gekotst.’ Continu doen ze suggestieve dansjes en voortdurend kijken ze de zaal in, met een vastgebeitelde glimlach die ergens tussen geamuseerd en geniepig in zit. De zes spelers van Over Dieren zijn uitdagend en meedogenloos. Susanne Kennedy’s regie van het stuk van Nobelprijswinnares Elfriede Jelinek is ongekend naargeestig en komt aan als een stomp in je maag.
Jelinek’s schreef een tekst over hoeren en hun klanten, gedeeltelijk gebaseerd op afluistertapes van een Oostenrijks escortbureau, waarin de mannen over vrouwen praten alsof het dieren zijn, of preciezer: zoals boeren over hun vee. Kennedy legt in haar regie grote nadruk op de blik van de toeschouwer. ‘De vrouw wordt bekeken en is altijd een object, de man kijkt en is het subject. Kijken is niet onschuldig,’ zei ze in een interview. De drie mannen, in foute lichtblauwe showpakken, praten over de vrouwen; de vrouwen, in jurkjes waarop weinig subtiel de nadruk op hun tepels en kruis wordt gelegd, praten hen gedienstig na. Ze kijken uitdagend naar ons, en maken ons medeplichtig aan de vernederende situatie.
Er is geen benul van tijd als je plaats neemt. Het is donker. De ruimte lijkt een café, met vier tafeltjes en daar omheen stoelen. Verwacht geen achteroverleun-voorstelling, want iedereen is onderdeel van het stuk. Het intrigerende Iris Brunette laat je geen toeschouwer zijn, maar geeft je een rol. Vrees niet dat je opeens het podium op moet. Vanaf je stoel ben je van invloed op het stuk. Actrice Melanie Wilson laat je kiezen welke kant we op gaan. Blijven we hier wachten of lopen we door? Gaan we links of rechts? Vertrouwen we die persoon of niet? De ruimte waarin je zit voelt veilig. Gelukkig maar. Want een uitgang is er niet; weglopen kan niet. Maximaal twintig toeschouwers zijn getuige van dit verhaal dat je meevoert door de tijd. Wilson vertelt en betrekt je optimaal bij het verhaal. Een intiemere voorstelling is bijna niet mogelijk, denk ik.
Net nu bekend werd dat het musicalproductiehuis M-Lab in financiële nood verkeert, komt er een handreiking van de Nederlandse theatercritici. De jaarlijkse Prijs van de Kritiek gaat namelijk naar het laboratorium dat musicals produceert die er bijna altijd toe doen. We citeren het juryrapport: Een laboratorium is er niet alleen voor enigszins wereldvreemde wetenschappers die op de vierkante millimeter aan het priegelen…
Nederlands 
English (UK) 
Français 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.